Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018

Ένα διανυκτερεύον βιβλιοπωλείο κ.ά. ιστορίες


«Γειά σου Αμαλιάδα με τα ηλεκτρικά σου!»


ΤΑ ΜΠΛΕ ΓΚΟΥΛΟΥΑΖ 


(ή... ο Μπασιάκος βιβλιοπώλης)


Βρες ένα κεφάλαιο.
Στους τοκογλύφους τρέχα
Δανείσου.
Μια τρύπα νοίκιασε
στην επαρχία.
Πούλα ποίηση.
Πέσε έξω.
Τί είχες τί έχασες.
Τρελλάρας ήσουν ανέκαθεν.




Στη φωτο: ο Μπασιάκος, με τα γκουλουάζ του ανά χείρας, στο βραχύβιο πλην θρυλικό βιβλιοπωλείο "Γκουέρνικα" στην Αμαλιάδα - στέκι και πέρασμα των πιο λαμπρών, ανήσυχων, εύθυμων και άλλων ύποπτων στοιχείων της ευρύτερης περιοχής.



ΔΙΑΝΥΚΤΕΡΕΥΟΝ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ 



Για 6-7 χρόνια άσκησα το ωραίο επάγγελμα του βιβλιοπώλη, στην ωραία Αμαλιάδα.
Είναι αλήθεια ότι οι ντόπιοι με σνόμπαραν κάπως, για πολλούς και διάφορους λόγους. Τί κάνει τούτος;! Αλλά γρήγορα η «τρύπα» μας έγινε πόλος έλξης, στέκι των καλύτερων, των πιο ανήσυχων στοιχείων της πόλης και των πέριξ, των σπουδαστών του ΤΕΙ αλλά και των τσιγγάνων του Συνοικισμού.
Εννοείται ότι πούλαγα και στυλό, αλλιώς δεν έβγαινε. Αλλά δεν μάσαγα! Στην βιτρίνα μπεστ-σέλερ δεν μπήκε, ποιητές μόνο έβαζα, αποκλειστικά. Κι’ ας μου ερχόντουσαν οι κυρίες των κυρίων, κουνιστές-λυγιστές, γυρεύοντάς μου Λένα Μαντά ξερωγώ, Χρυσηΐδα είτε... Ράμφο.
– Δεν είστε με τα καλά σας κοπέλες μου, μόνον κατόπιν παραγγελίας! Γιατί δεν δοκιμάζετε Αραμπατζή φέρ’ ειπείν;

Οι σπουδαστές του ΤΕΙ Αμαλιάδος: ήταν μια ωραία φουρνιά, είχαν και πρόεδρο εκλεγμένο αναρχικό, και μάλιστα Αλβανό, μουρλός, δεν προλάβαινα να φέρνω Καμύ και Ανατόλ Φρανς και Συμμορία Μπονό, γιατί αυτά αναφέρθηκαν στις συναντήσεις τους...
Αυτοί μου το κάνανε το πρώτο διανυκτερεύον βιβλιοπωλείο, αν όχι διεθνώς... τοπικώς!

Ήτανε βράδυ, νύχτα, 3 τα ξημερώματα, νάτανε 2; άντε 2, και σκάει μύτη μια μητερούλα. Μέσα γινόταν χαμός, ποιος τα έλεγε πιο καλύτερα – ο Προυντόν γιά ο Μαρξ;
– Με συγχωρείτε, μήπως έχετε το τάδε σχολικό βοήθημα;
Στις 2 η ώρα τα ξημερώματα...
Στο Θεό σας!

– Λολ! –







Ο σ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ 


Χαιρετίζω τη βραδιά προς τιμήν του σύντροφου Παναγιώτη. Χαίρομαι ιδιαίτερα που η Αμαλιάδα δεν ξεχνά τα άξια τέκνα της, κι όταν λέω άξια τέκνα δεν εννοώ αυτούς που «πρόκοψαν», πλούτισαν ή αναρριχήθηκαν στ’ αξιώματα, αλλά εκείνους που ποτέ δεν συμβιβάστηκαν και αφιέρωσαν την ζωή τους στην υπόθεση της επανάστασης και της ελευθερίας.

Τον σ. Παναγιώτη τον γνώρισα εδώ, στην Αμαλιάδα, στην Μαραθιά μάλλον, όπου «αποσύρθηκε διακριτικά» στα τελευταία χρόνια της ζωής του, στο κτηματάκι του, με τα σκυλιά του, τις κοτούλες, τα αμπέλια του και το… πανάρχαιο κομπιούτερ όπου έγραφε…
Πώς πρωτοβρεθήκαμε δεν θυμάμαι, αλλά μάλλον αδύνατο να μην βρεθούμε. Ξέρετε, ο γύφτος την γενιά του που λένε.
Τρυγήσαμε, πατήσαμε το σταφύλι, ήπιαμε το κρασί, συμφάγαμε και πιάσαμε ατέλειωτες συζητήσεις… καυγαδίσαμε κιόλας αρκετά… σαν γνήσια παιδιά που είμαστε του Μάη… πετάμε την σκούφια μας για εποικοδομητική διαφωνία.
Κατά τον Επίκουρο, τον αρχαίο μας φιλόσοφο, η συζήτηση είναι η μέγιστη ηδονή – παραπάνω κι απ’ το σεξ κι απ’ το φαΐ! Η κοσμοθεωρία του σ. Παναγιώτη ήταν πως αξίζουμε έναν κόσμο καμωμένο σαν τον Κήπο του μπάρμπα Επίκουρου. Σημειώνω ότι στον Κήπο συμμετείχαν κι οι γυναίκες ισότιμα. Ένας έτερος σύντροφος, ο Δρατζίδης, βέβαια, σ’ ένα αξέχαστο τσιμπούσι στην Μαραθιά έθεσε το θέμα της επιστροφής στις μητριαρχικές/μητριστικές γεωργικές κοινότητες της νεολιθικής/προελληνικής εποχής. Πεδίον καυγά λαμπρόν κι αυτό!
Στο θρυλικό πλέον βιβλιοπωλείο μας, στην τρύπα του Τεό, ο σ. Παναγιώτης υπήρξε από την πρώτη στιγμή θαμώνας τακτικός, όσο μπορούσε τακτικότερος. Έχω να παινευτώ πως από το βιβλιοπωλείο μας πέρασαν τα καλύτερα, τα πιο ανήσυχα μυαλά της περιοχής. Για τον σ. Παναγιώτη ήταν το τελευταίο του στέκι – και με όλους μας λίγο-πολύ συνδέθηκε φιλικά και συντροφικά.
Νομίζω ότι αυτοί που τον γέμιζαν περισσότερο απ’ όλους χαρά ήταν οι σπουδαστές του ΤΕΙ.
Στα ΤΕΙ ήταν μια καλή φουρνιά. Οι Αναρχικοί είχαν το πάνω χέρι. Αναρχικός ήταν κι ο πρόεδρος του συλλόγου των σπουδαστών, εκλεγμένος μάλιστα κανονικότατα, με δημοκρατικές διαδικασίες. Αλβανός μάλιστα στην καταγωγή.
Ήταν η εποχή που είχε δολοφονηθεί ο Γρηγορόπουλος, στην Αθήνα γινόντουσαν φασαρίες αλλά η σπίθα είχε φτάσει και στις επαρχίες. Και στην Αμαλιάδα διαδήλωσαν οι μαθητές, ίσως για πρώτη φορά μετά από κάτι αντιαμερικανικά συλλαλητήρια στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, όπως θυμάται ο σ. Δαρβίρας, ο Μάριος.
Οι σπουδαστές συζητούσαν για κατάληψη του ΤΕΙ. Ήρθαν από το βιβλιοπωλείο, στα πλαίσια της αναζήτησης στήριξης της κατάληψης. Στο βιβλιοπωλείο μέσα έγινε κανονική συνέλευση. Ήταν κι ο σ. Παναγιώτης, ο Παππούς όπως τον έλεγαν οι νεολαίοι μας. Ακούστε, τους λέει ο σ. Παναγιώτης, την κατάληψη έπρεπε να την έχετε κάνει ήδη, πριν δολοφονηθεί ο φίλος σας. Αλλά προσέξτε… Τι σημαίνει κατάληψη; Δεν σημαίνει ότι καταλαμβάνουμε τον ακαδημαϊκό χώρο και τον ρημάζουμε. Δεν σημαίνει τέρμα τα μαθήματα. Κάνουμε τα πάρτυ μας, χορεύουμε, φλερτάρουμε, κάνουμε συνελεύσεις, ζούμε, χαιρόμαστε την ζωή, αυτό θα πει κατάληψη. Και παραπέρα: διώχνουμε τους φασίστες δασκάλους και φέρνουμε άλλους, όποιους θέμε, όποιους εκτιμούμε και όχι απαραίτητα πάνω στο αντικείμενο των σπουδών μας και μόνο, διότι δεν σκοπεύουμε να γίνουμε κρετίνοι του επαγγέλματος. Κατάληψη κοντολογίς σημαίνει Κόκκινο Πανεπιστήμιο. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό μάθημα του Γαλλικού Μάη.

Και κάτι πικάντικο: Στο βιβλιοπωλείο πάλι, μια μέρα η σ. Ελένη η Σκάβδη μας διηγιότανε μια ιστορία απ’ τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις του Φλωμπέρ (;) στην Ελλάδα και το πέρασμά του απ’ τα μέρη μας. Του είχε λέει κάνει εντύπωση μια γυναίκα με τεράστιο στήθος, μια Καλλιτσιώτισσα. Απορούσε ο Γάλλος μυθιστοριογράφος… πώς το κάνει μαζί της ο άντρας της. Είχαμε όλοι ξεραθεί στα γέλια, και μόνο ο σ. Παναγιώτης άκουγε σοβαρός, σκεπτικός, ξύνοντας το πηγούνι του. Στο τέλος παίρνει το λόγο και λέει της Ελένης: Απορώ συντρόφισσα, πράγματι απορώ! Ο μέγας Φλωμπέρ δεν γνώριζε το πισωκολλητό;!

Αυτά είχα να πω, σκιτσάροντας όσο μπορώ πιο απλά το πορτρέτο ενός ανθρώπου εύθυμου καταρχήν, που αγαπούσε την ζωή και την ήθελε απαλλαγμένη απ’ την ασχήμια των εξουσιαστικών σχέσεων και την βλακεία , η οποία είναι η κουλτούρα του καπιταλισμού.


***

Να προσθέσω και κάτι ακόμα: Ο Οικονομόπουλος μου εμπιστεύτηκε να επιμεληθώ το τελευταίο του έργο, το θεατρικό «Προετοιμασία», προετοιμασία για τον θάνατο δηλαδή. Το θεατρικό το βγάλαμε σε 80 ή 100 αντίτυπα, φωτοτυπίες, που μοίραζε κυρίως σε φίλους του θεατρίνους. Ήθελε να το δει στην σκηνή. Μέχρι στιγμής κι απ’ ό,τι γνωρίζω δεν έχει παιχτεί πουθενά, ούτε γνωρίζω ποιοι έχουν αντίτυπο του κειμένου. Ούτε εγώ έχω. Μου έμεινε όμως η δισκέτα (απ’ τον αρχαίο Η/Υ που λέγαμε στην αρχή) με το πρωτότυπο κείμενο, χωρίς την επιμέλεια και τις διορθώσεις. Ελπίζω σύντομα να το ξαναπιάσουμε, να το βγάλουμε και βιβλίο ίσως…


(Εδώ στην Αθήνα εν τω μεταξύ έχω βρει και κάποιους από τους νεότερους συντρόφους του στην «ομάδα Στίνα», που ζουν ακόμα και πουλάνε μάλιστα κι’ ωραίο μέλι στην αυτοοργανωμένη Λαϊκή της Πλατείας…)




(*) Το κείμενο για τον Οικονομόπουλο γράφτηκε για μια βραδιά οργανωμένη προς τιμήν του, το καλοκαίρι του ’16, στην Κουρούτα της Αμαλιάδας.



Μερικές ακόμα φωτογραφίες του σ.Παππού, από τα αρχεία της Ελένης Σκάβδη:
Με την Σώτη Τριανταφύλλου, σε μια εκδήλωση στην Παπαχριστοπούλειο Βιβλιοθήκη στην Αμαλιάδα, αν κρίνω από το ύφος του μάλλον της την πέφτει και η Σώτη μάλλον έχει γοητευτεί...
Με την Ελένη και την Νατάσσα Χριστοπούλου, σε άλλη εκδήλωση...
(Δυστυχώς από το βιβλιοπωλείο μέσα δεν υπάρχουν γενικώς φωτογραφίες...)




Μούζικα-τραγούδι: Τα Μπλε Γκουλουάζ, τραγούδι με νόημα βαθύ κι ωραίο φυσικά.






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου