Γρηγόρης Σακαλής
ΔΥΟ ΦΙΛΟΙΉρθε στη Νάουσανα με δειο φίλος μου ο Θοδωρής ΜπασιάκοςΠοιητής από τους λίγουςτου έδειχνα τα μέρηκι αράξαμε στο άλσοςτου Αγίου Νικολάουσυζητούσαμε διάφοραα ρε Ινδιάνε, μου είπεκαλά περνάς εδώ στα δάση στα βουνάτί καλά ρε αντάρτη, του είπαμόνο δάση και βουνά έχει εδώ πάνωη ζωή έχει κι άλλα πράγματατί εννοείς, μου λέειεννοώ ότι τα καλά χρόνια περάσανεκι η ζωή μας δεν εκπληρώθηκεπάμε για το τέλος,δεν μιλάς καλά, μου είπε ο Θοδωρήςη ζωή παίρνει το νόημα που της δίνουμε εμείςκαι όταν γίνει η επανάστασημια μέρα θα μετράει για δέκα χρόνια,ξέρω ότι δεν μιλάω καλά, είπαμα φοβάμαι μήπως χωνέψουντα κόκκαλά μαςκι η επανάσταση δεν θάχει γίνει ακόμα,μη το λεςμου είπε ο Μπασιάκοςακόμα κι αν γίνει έτσιθα έχουμε ζήσει μια ζωή ελεύθερηόσο γίνεταιμε το νόημα που εμείς της δώσαμεκι εγώ του είπαέχεις δίκιο Θοδωρήκαι συνεχίσαμε εκείνα πίνουμε κουτάκια μπύραςστο άλσος του Αγίου Νικολάου, συζητούσαμεκαι οι ώρες έμοιαζαν αιώνες.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το
ποίημα συμπεριλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή του Σακαλή «Κυτία κρυφών ονείρων»,
εκδ. Ενδυμίων 2016.
Η συνάντηση την οποία
περιγράφει ο Ινδιάνος είναι ίσως φανταστική, ονειρική. Την επιβεβαιώνω, καθότι είμαι
κι’ εγώ εκεί, στ’ όνειρό του. Είχαμε μάλιστα μαζί μας κι’ ένα τρανζιστοράκι
φορητό, αρχαίο, το οποίο έπαιζε Σοφία Λόρεν, Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη…
- Καλά ήτανε. Γίναμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου