(Σημειώσεις για
μια παρουσίαση του καινούργιου βιβλίου του φιλαράκου μας –
Στέγη Bibliotheque,
23/1/2019)
Ήτανε θαρρώ το ’58
που ο Μάο κήρυξε τον πόλεμο στα σπουργίτια, τα οποία τη πέφτανε στα σιτηρά
υπονομεύοντας την οικονομία της Λ.Δ. της Κίνας. Εκτός από τα σιτηρά βεβαίως τα
συμπαθή πετεινά τ’ ουρανού τρων και μύγες. Όλα εν σοφία γίνονται στη φύση. Εν
πάση περιπτώσει, έγινε χαμός. Τα σπουργίτια αποδεκατίστηκαν. Γέμισε λοιπόν η
Κίνα μύγες, και κουνούπια κλπ. Νέος πόλεμος την επόμενη χρονιά, ενάντια στις
μύγες αυτή τη φορά.
Το σύνθημα ήταν: Κάθε
πολίτης της Λ.Δ. οφείλει να σκοτώνει τουλάχιστον 10 (δεν θυμάμαι τον αριθμό)
μύγες τη μέρα…
Έχουμε μια γιαγιά
στο σπίτι. Είναι λίγο γκον, πώς το λένε, φευγάτη, τα έχει λίγο χαμένα αλλά
μάλλον – προφανώς – μαοΐστρια η καλή σου. Τα καλοκαίρια ιδίως γίνεται το έλα να
δεις, τις κυνηγάει αλύπητα με τη μυγοσκοτώστρα – ακόμα και πάνω από τα πιάτα
μας…
Την Κυριακή που
μας πέρασε ήμουν στη κουζίνα κι’ έψηνα καφέ. Είχα αφήσει πάνω στο τραπέζι της
κουζίνας το βιβλιαράκι του Χρήστου, που μόλις κυκλοφόρησε – με το ωραίο και χαρακτηριστικότατο
εξώφυλλο.
Μπαίνει η γιαγιά Μυρτώ στην κουζίνα.
«Α! Αυτήν έψαχνα!»
μου κάνει
«Ποια;» της κάνω
απορώντας
«Την μπαμούς!»
Έτσι – μπαμούς – την λέει την μυγοσκοτώστρα, στα γαλλικά όπως την λέγαν και στο
Κάϊρο που γεννήθηκε.
«Βιβλίο είναι»,
της λέω εγώ σοβαρά.
«Μια μύγα νά»,
συνεχίζει απτόητη εκείνη, «πα, πα, πα, μου έχει πάρει τα αφτιά μου έχει πάρει…»
« . . . »
«Πα, πα, πα, πα,
πα», κάνει μεταβολή η γιαγιά και εξέρχεται όπως εισήλθε.
Μύγα χειμωνιάτικα;
Περιττό, εννοείται, ούτε που το διανοήθηκα να πάω στο δωμάτιό της για
να διαπιστώσω αν πράγματι υπάρχει ή είναι της φαντασίας της μύγα και μάλιστα
νά, μεγέθους γάτας!
Είναι προφανές: Η
μυγοσκοτώστρα κάνει τις μύγες!
(όχι το
αντίστροφο).
Κι’ έτσι
διαβάζοντας την Μυγοσκοτώστρα, τις ιστορίες του Χρήστου, αναπόφευκτα μου
έρχονται στο νου μύγες, για να μυγιάζομαι, μύγες κι’ έξω από το νου, γεμίζει
γύρω μου ο χώρος μύγες αλλά και σπουργίτια και κάθε λογής πετεινά του ουρανού,
ή παράσιτα αν θέλετε… – θυμάμαι τους νέους που υπήρξαμε και τόσο ωραία τους
περιέγραψε ο Χρήστος στην Μπαλάντα της Πλατείας, το άλλο, το αυτοβιογραφικό
του βιβλίο, για τους Κροκάνθρωπους, τα φρηκιά και τους μπήτνικς της Πλατείας
στα χρόνια της δεκ. ’75-85.
(Για την Μπαλάντα, πιότερα, βλ. ΕΔΩ).
Κάπου τότε εκείνη
την δεκαετία βγήκε και το βιβλίο του Πητ Κουτρουμπούση «Εν αγκαλιά του
Κρισγιαούρτι y otros ταχυδράματα y otros historias περίεργες», με ωραίο κόκκινο
εξώφυλλο η 1η έκδοση, για να μας υπενθυμίζει ίσως το Κόκκινο βιβλιαράκι του
Μάο!
Μας είχε κάνει
αίσθηση το βιβλίο του Κουτρουμπούση, και στον Χρήστο. Μου το είπε κι’ ο ίδιος,
όταν συζητάγαμε για το βιβλίο που ήθελε και σκεφτόταν να βγάλει.
Εξ αιτίας κι’ υπό
την επήρεια του Κουτρουμπούση έγραψε την πρώτη-πρώτη ιστοριούλα, συν τω χρόνω
μαζεύτηκαν κι’ άλλες και ιδού η Μυγοσκοτώστρα.
(Εγώ θα έλεγα:
Κουτρουμπούσης συν Αίσωπος, και δεν το αναλύω, μη με περάσετε για φιλόλογο
ξερωγώ και μου βγει κάνα όνομα…)
Οι σύντομες
αλλόκοτες αλλά και βαθιά διδακτικές historias του Κουτρουμπούση πολύ μας
επηρέασαν, πράγματι. Αυτά (και άλλα βεβαίως) διαβάζαμε όταν κοπροσκυλιάζαμε όπως οι
γάλλοι ομοϊδεάτες μας στις όχθες του Σηκουάνα εμείς στο Μουσείο και στα
Εξάρχεια ή στις παραλίες των νησιών και άλλες παραλίες, π.χ. των Αμπελοκήπων κι’
ούτω καθεξής. Διαβάζαμε, γελάγαμε, φλερτάραμε κι’ ύστερα εμφανίζονταν απ’ το
πουθενά μια κιθάρα, (σημ.: στη βραδυά μας εμφανίστηκε ο Νίκος ο Δεληγιάννης, συνάδελφος
ζωγράφος του Χρήστου αλλά και μουσικός και θαμώνας της περίφημης Υπόγας του
Άσιμου), ο Τασούλης ο Τουρίστας με την φυσαρμόνικα, (σημ.: αυτός δεν ήταν
δυστυχώς μαζί μας στη βραδυά), και του δίναμε να καταλάβει…
Και κάπως έτσι
λοιπόν προκόψαμε!
Προκόψαμε, και το
εννοώ: Δεν γίναμε εμείς θιασώτες του Μετώπου της Λογικής. Άλλωστε τι είναι η
λογική;
Μία ψευδαίσθηση
την οποία προκαλεί η έλλειψη αλκοόλ! που λέει κι’ ένας φίλος.
Το ξεστράτισμα από
τον καλό δρόμο του υπαρκτού σουρρεαλισμού, της αναρχίας και ζωής.
Η μη κατάχρηση του
δικαιώματος στη τεμπελιά…
Και, προπαντός, η
μη αγάπη για τον θαυμαστό κόσμο των ανθρώπων και των άλλων ζώων και φυτών και
ορυκτών κ.τ.λ. που απλώνεται γύρω μας!
Ο Χρήστος αγαπάει,
είναι ένας ρομαντικός ο Χρήστος θα έλεγε τώρα ο Στ. Ροζάνης και θάχε δίκιο.
ΥΓ. Παρεμπιπτόντως: Η
κ. Λογική, (και θα επανέλθουμε επ’ αυτού), ίσως γεννάει τέρατα, μεταξύ μας
αυτό, βγάζει εντούτοις χρήματα. – Ε, και;
Ας βγάζει!
Κι’ ας τα πάρει κιόλας
μαζί της στον τάφο, όπως ο Θέμος σήμερα…
Κλείνοντας να
σημειώσω ότι: «Η αλεπού είχε δίκιο!»
(Αδίκως μας προγκάρανε
κι’ εξακολουθούν οι νοικοκυραίοι… Τα παιδιά είναι εντάξει! Εμείς είμαστε ο
Ανθός των νέων ελληνικών γραμμάτων!)
Φωτογραφίες: Αγκαλίτσες! Ο Χρήστος με τον θείο Νώντα και ο Χρήστος με τον Γκανγκάν.
Στιγμιότυπα από την βραδυά προς τιμήν του φιλαράκου μας
(φωτογραφίες: Βάσος Γεώργας)
!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή