ΑΡΓΑ

Γιατί – αναρωτιέται ο Κούντερα –

χάθηκε η ηδονή της βραδύτητας;

Α, πού πήγαν – λέει – οι παλιοί αργόσχολοι;

Πού είναι αυτοί οι φυγόπονοι ήρωες των λαϊκών τραγουδιών, αυτοί οι πλάνητες που χαζεύουν από μύλο σε μύλο

και κοιμούνται στο ύπαιθρο;

Άραγε χάθηκαν μαζί με τους χωματόδρομους, μαζί με τα λιβάδια και τα ξέφωτα, μαζί με τη φύση;

Μια τσέχικη παροιμία δίνει τον ορισμό της γλυκιάς απραξίας τους με μια μεταφορά: κυττάζουν τα παράθυρα του καλού Θεού.

Όποιος κυττάζει τα παράθυρα του καλού Θεού δεν βαριέται, είναι ευτυχής...

Πάω αργά –

ωσάν τον συγγραφέα της Βραδύτητας.

Κυττάζω στο καθρεφτάκι: πάντα το ίδιο αυτοκίνητο, που δεν μπορεί να με προσπεράσει εξαιτίας της αντίθετης κυκλοφορίας.

Είναι μια Πόρσε.

Πλάϊ στον οδηγό κάθεται μια γυναίκα.

Γιατί δεν της διηγείται κάτι αστείο;

Γιατί δεν ακουμπάει την παλάμη του στο γόνατό της;

Γιατί εκείνη δεν του χαϊδεύει τα μαλλιά;

Τουναντίον, απ' ό,τι καταλαβαίνω, μάλλον με βρίζουν που δεν τρέχω – κάτι τέτοιοι προκαλούν τα ατυχήματα στον δρόμο,

λένε...

Δείχνουν εκνευρισμένοι.

Δεν θάναι ερωτευμένοι, οι ερωτευμένοι δεν εκνευρίζονται. Ούτε βιάζονται.

Τέλος πάντων, βρίσκουν μια ευκαιρία, με προσπερνούν.

Αναπτύσσουν ταχύτητα.

Σε 15 δευτερόλεπτα έχουν χαθεί μπροστά μου.

Τρομερή επιτάχυνση η Πόρσε και άριστες προδιαγραφές ασφαλείας, πρέπει να το παραδεχθώ.

Δεν θα άλλαζα με τίποτα το σαραβαλάκι μου με μια Πόρσε.

(Μου είναι αδιάφορη κι’ η επιτάχυνση και η ασφάλεια, την ελευθερία και το πάσο μου θέλω εγώ).

Στο μεταξύ, στην Εθνική, σ’ ένα πάρκινγκ, ένας νέος έχει σταματήσει στην άκρη για να κατουρήσει.

Είναι απόλαυση να ξαλαφρώνεις στην Εθνική.

Στο Χόντα Κιβίκ τον περιμένουν η γυναίκα και το μωρό τους.

Η Πόρσε πέφτει πάνω τους

"with love"

όπως γράφουν οι μακελάρηδες στις βόμβες τους.

(Ίσως είδατε το βίντεο, φρικαλέο κι’ εξωφρενικό όσο κι’ ένας βομβαρδισμός).

Πάει η γυναίκα με το μωρό.

Βλήματα !

(Μάθαμε αργότερα πως την Πόρσε οδηγούσε ένας γόνος καλής οικογένειας κλπ. Λες και δεν το ξέραμε ή νομίζαμε πως είναι κάποιος δικός μας...)

Ε, βλήματα !  

Τι ξέρετε εσείς από παράθυρα του καλού Θεού, τι ξέρετε από κατούρημα στην Εθνική Οδό;

Γι’ αυτό είσαστε βλήματα.

Βίντεο: Το ατύχημα το οποίο μας ενέπνευσε, από μια λεγόμενη κάμερα ασφαλείας της Ε.Ο. Αθηνών-Λαμίας.

Σημειώσεις: Το σκίτσο απάνω είναι του Γίρζι Γίρασεκ, από το τσέχικο χιουμοριστικό περιοδικό "Plamen" της εποχής της Άνοιξης της Πράγας.

(Χρησιμοποιήθηκε μάλιστα κι' ως εξώφυλλο στο βιβλίο Η δύναμη της Άνοιξης, μτφ. Ρενέ Ψυρούκη, εκδ. Στιγμή, 1987, δρχ. 360)

Στο ποίημά μας, ο καλός Θεός να το κάνει ποίημα δηλαδή, χρησιμοποιήσαμε βεβαίως ατόφια αποσπάσματα του Κούντερα, από τη Βραδύτητά του... (μτφ. Σεραφείμ Βελέντζας, εκδ. Εστία, 2009)

Φωτογραφίες, διάφορες: βλήματα

Εγωπρόβατα!

– Μπε-ε-ε !

Αυτό είσαστε!

(Όχι εμείς, εσείς!)

Ο πολιτισμός σας είναι ο πολιτισμός των τσοπαναραίων και της στάνης:

Αρπακτικότης κι’ άγιος ο θεός!

Τα πρόβατα μάλιστα έχετε υιοθετήσει τα ήθη κι’ έθιμα, τον τρόπο ζωής και τις συμπεριφορές κλπ. των τσοπάνηδών σας. Των λεγόμενων Κυρίων.

*

Χωρίς να υποτιμώ το σκάνδαλο Novartis π.χ. (ή οποιοδήποτε άλλο σκάνδαλο της τρέχουσας επικαιρότητος νομίζετε), τα ήθη σας γενικώς δεν είναι καλύτερα απ’ των καλόπαιδων που κατηγορούνται...

Ρίχνε τον πλησίον σου ως σεαυτόν!

Φά’ τονε τον πούστη!

Χώσ’ του και δέκα γκολ!

*

Πολιτισμός, κύριοι γραφειοκράτες και πολιτικάντηδες, είναι καταρχήν οι σχέσεις των ανθρώπων και δευτερευόντως οι μουσικές, οι λογοτεχνίες, οι ζωγραφικές, τα κτήρια κλπ. – κι’ αυτά σε σχέση πάντα με τις σχέσεις των ανθρώπων, την συμπεριφορά τους και τον τρόπο ζωής τους.

Εννοείται ότι μου τη δίνει όποτε ακούω για Ιδρύματα κ.ά. μπίζνες με ευρωπαϊκά ή δεν ξέρω γω τί άλλα κεφάλαια (και διαδικασίες ξεπλύματος μάλλον παρά επένδυσης κλπ. κλπ.) που και καλά «προάγουν» τον πολιτισμό και προσδίδουν «υπεραξία» στο «πολιτιστικό προϊόν» του τόπου μας κλπ. κλπ. – ξεράστε ελεύθερα!

Αλλά – μη μ’ ακούτε συνάδελφοι – μπορείτε αν θέλετε να βρείτε και καμμιά τρύπα να τρυπώσετε και σεις στο σύστημα, μην είστε κορόϊδα!

*

Έχω κατασταλάξει στα 50 τόσα μου:

Αληθινός πολιτισμός – κι’ ίσως το μόνο που μένει, που θα μείνει – είναι τα ήθη κι’ έθιμα και η αισθητική του περιθωρίου και του υπογείου, των ουτιδανών, των φρικιών, των εργατικών, των αράπηδων, των ρεμπέτηδων και των τζαζιστών, των λεγόμενων μειονοτήτων· – εμένα τουλάχιστον εκεί θα με βρείτε...

...

ΥΓ. (Όχι πως είμαστε τίποτε άγιοι εμείς... μα δεν το παίζουμε κι’ ούτε είμαστε Κύριοι και Κυρίες εμείς... Αντίο σας!)

(1)

(2)

Φωτογραφίες: 

Φωτό 1, Ψύλλοι κουστουμαρισμένοι. (Καλή σας φαγούρα!) - Φωτό 2, Θίασος "φρικιών".

Τραγούδι: Ζεϊμπεκάνο Σπανιόλο, από την Ξακουστή Τετράς του Πειραιώς.

(Είναι κακοί, μαύρα πρόβατα οι χασικλήδες, αλλ’ αυτοί τουλάχιστο νοιάζουνται ο ένας για τον άλλονε, δεν κυττάνε τη πάρτη τους μόνο. Όχι βεβαίως γενικά κι’ αόριστα οι χασικλήδες…)

(*) Χαίρε Καίσαρ, οι μελλοθάνατοι (δεν) σε χαιρετούν!

Η εικόνα απάνω-πάνω είναι ένα κολλάζ ποιητικό της σ. Μαργαρίτας Βασιλάκου.

Δοκιμή

ΑΝ ΗΘΕΛΑ

Ο μπαμπά-Γκαγκάν μαθαίνει στην Γιασεμί ένα τραγούδι – φυσικά πατριωτικόν...

 Τα ακόρντα: Em – Am – D – G / Em – Am – D – G / B7 – Em – F ♯ 7 – B7

Στίχοι

Αν ήθελα (αν ήθελα) νάχα λεφτά πολλά και καταθέσεις

Αν ήθελα (αν ήθελα) να ζω μ’ όλες τις σύγχρονες ανέσεις

Ε, τότε ένας αστός θε νάμουν ευυπόληπτος

Όχι φτωχός κι’ άσημος καλλιτέχνης

Αν ήθελα (αν ήθελα) τίμια το ψωμί μου να κερδίζω

Αν ήθελα (αν ήθελα) απόγονους καλούς ν’ αφίσω πίσω

Ε, τότε μπάτσος θάμουν...

τεχνοκριτικός...

Όχι φτωχός κι’ άσημος καλλιτέχνης.

Σκώροι!

Βαλάντης Βορδός

[ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΑ ΠΑΛΙΑ… ]

                                                              Στον Μπασιάκο αφιερωμένο

Στα σπίτια τα παλιά ,

στις φτωχικές τις συνοικίες ,

οι σκώροι ειν’ αρχοντικοί.

Στις τσέπες τους έχουν

κρυμμένα τα ρεβόλβερ.

Δεν εξηγούνται ladies and gentlemen αλλιώς

αυτές οι τρύπες στα πουλόβερ.

ΣΥΝΟΨΗ

Θα πεθάνουμε

μια μέρα τελεσίδικα

Στο ενδιάμεσο

λίγα ποιήματα που αγαπήσαμε

μια γυναίκα που λατρέψαμε

δυο-τρεις φίλοι

μερικά σκυλιά που νιώσαμε την μοίρα τους

ίδια με την δική μας

Αυτό είναι όλο.

ΕΦΤΑΜΙΣΗ ΣΤΟΥΣ ΔΕΚΑ

Εφτάμιση στους δέκα που μαθαίνουνε πως γράφω, με ρωτάνε

αν βγάζω λεφτά απ’ τα ποιήματα ή γιατί δεν γράφω στίχους για τραγούδια

Έχω να πω μονάχα πως

πρέπει να είναι το λιγότερο ανόητοι,

δεν γίνονται όλα για τα φράγκα σ’ αυτόν τον μπουρδελοπλανήτη, δεν βγάζω κι ούτε γουστάρω να βγάζω

ούτε στίχους για τραγούδια μπορώ να γράψω, γιατί απλά δεν μπορώ

Γενικά δεν είμαι καλός σε τίποτα στην τελική αλλά ξέρω να υψώνω ένα ποτήρι με μια κίνηση κομψή, που λέει κι ο Καρούζος.

Ο φίλος μου ο Βαλάντης, απ' τον Πολύγυρο, 

ποιητής και φούρνιαρης, εργάτης δηλ. σε φούρνο, φίλος 

καλός των σκύλων καταρχήν κ.τ.λ.

Αληθινοί άνθρωποι: Ο κ. Ευτύχης μας

Ο κ. Ευτύχης 

(Επάγγελμα: Ψιλικά. Βαριά κατάθλιψη λένε κάποιοι που ξέρουν...)

Σημείωση: το σκηνικό εκτυλίσσεται στο βιβλιοπωλείο που είχα στην Αμαλιάδα, (βλ. ΕΔΩ) τον καιρό που το έκλεινα. Στον κ. Ευτύχη τότε έδωσα, του χάρισα δηλ. ένα σταντ ή κάτι τέτοιο και διάφορα ψιλολοΐδια...

Ο κ. Ευτύχης με ξεπροβοδίζει:

(στο... κατάστημά μου!)

– Κύριε Δημήτρη μου...

– Θόδωρας είπαμε, Θόδωρας!

– Για μένα κύριε Δημήτρη μου είστε ο Άγιος Αντώνιος! Ούτε ο Άγιος Αντώνιος δεν έχει κάνει όσα έχετε κάνει εσείς για μένα, κύριε Δημήτρη μου!

– . . .

– Κι’ όπως λέει ο Άγιος Αντώνιος, το καλό που μου κάνατε θα το βρείτε μπροστά σας πολλαπλάσιο, κύριε Δημήτρη μου!

– Θόδωρας, βρε Ευτύχη μου, Θόδωρας!

– Ναι κύριε Δημήτρη μου, Θόδωρας!

– Και χωρίς κύριε!

– Μάλιστα κύριε Δημήτρη μου, χωρίς κύριε... Α, όχι κύριε Δημήτρη μου, αν δεν είστε εσείς κύριος ποιος είναι... Νομίζετε πως έχω ξεχάσει την κάλτσα;

– Παρντόν;

Η κάλτσα

Σημείωση: το θυμότανε ο μπαγάσας! Δέκα χρόνια πριν, όταν πρωτοπήγα στην Αμαλιάδα, πέρναγα έξω από το κατάστημά του. Είχε πέσει από το πανέρι ένα ζευγάρι κάλτσες κι’ όπως τις βλέπω μπροστά μου στο δρόμο τις σηκώνω και του τις δίνω να τις τακτοποιήσει...

Ο κ. Ευτύχης, τότε:

– Καλέ μου κύριε... Δημήτρη σας λένε;

– Όχι, Θόδωρα με λένε!

– Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Δημήτρη! Είστε πολύ ευγενικός... Δεν πρέπει να ’στε αποδώ... Ευρωπαίος είστε, έτσι; Αν επιτρέπετε, από ποια χώρα είστε κύριε Δημήτρη;

Η ζωγραφιά, το πορτραίτο το Ευτύχη είναι φυσικά του Γιοκούς.

Βίντεο: Ο Άλκης Στέας, ο επονομαζόμενος Ευτυχείτε!

[* Την ιστορία την βρήκα σε ένα σημειωματάριο του ’12-13. Ρε σεις, πολύ συγκινήθηκα... Πέρα για πέρα αληθινή ιστορία εννοείται...]

Chanson post-pornographique

Ζευγάρι μετά τη συνουσία.

Η πληρότης μετά το άδειασμα.

Το πατροπαράδοτο τσιγάρο μισό-μισό

Η τρυφερή ρεμβώδης περιδιάβαση του βλέμματος εντός του δωματίου.

Κι’ ύστερα;

Ο άντρας –

ένα κτήνος χορτάτο!

Ολάκερος ένα ευχαριστώ.

Η γυναίκα

(τώρα εκείνος ροχαλίζει, με το άχυρο εκείνη τον πειράζει...)

υποθέτουμε ότι θέλει λίγο κι’ άλλο;

Όσοι διαβάζετε το ποίημα αυτό μέσα από την κλειδαρότρυπα

αργήσατε! –

τσόντα γιοκ απόψε!

Φλάβιο Κοσταντίνι, Ο Ραβασόλ και το κορίτσι, 

λιθογραφία

– Νάνι τώρα, αγαπούλα, αύριο έχουμε κάτι μπόμπες να ξηγηθούμε...

Στο γραμμόφωνο: τραγουδάκι μεταπορνογραφικό, το περίφημο La Ravachole, από τους Τέσσερις Μουσάτους.

Δυναμίτη, έχει για όλους, αγαπούλα -

για όλες τις τράπεζες

κι΄ όλα τα δικαστήρια

κι΄ όλα τ΄ αστυνομικά τμήματα

(αρχής γενομένης από το Α.Τ. Ομόνοιας)

για όλα τα νοικοκυριά καταρχήν...

Όλοι οι στίχοι του τραγουδιού και ένα σύντομο βιογραφικό, 

εδώ: Ραβασόλ

Τρία ποιήματα

- Το Κτήνος, η Νάντια, η Περιοδεία -

Μπασιάκ

ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ

Ετούτο μόν’ έχω να πω:

Ξυπνήσαν τα κορόϊδα

Η παλιοβαλίτζα μου κανέναν πια δεν ξεγελάει

Δεν είμαι εμπορικός αντιπρόσωπος εξ Αθηνών δεν είμαι επενδυτής

Ούτε βεβαίως υπουργός

Δεν είμαι βόας δεν είμαι κροταλίας

Με δουν, βγάλαν κιόλας τα δίκαννα απάνω μου τα στρέφουν

Άστε οι γυναίκες τους

κι’ οι θυγατέρες τους

Βλαχαδερά;

Αμ’ δε;! Νεράκι απ’ τη πηγή καμμιά τους δεν μου φέρνει

κι’ ας κείτομαι ετοιμοθάνατος

Αχόρταγες όλες τους για σεξ, (αυτές ιδίως των πολιτιστικών συλλόγων)

Μια γλύκα ωστόσο, όλες τους!

ιδέστε τες –

Κάτω απ’ τη στύση μου μαζεμένες σάμπως να ’ταν το πλατάνι του χωριού...

ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ

(ετυμολογία:) Αγάπη < I – Go - Ape

Νάτος

ο ουραγκοτάγκος

ο Τζακ

(Τζακ, εκ του Θεόδωρος!)

ο ουραγκοτάγκος άρτι αφιχθείς εκ Μπορνέο

ο ουραγκοτάγκος στα καλά σαλόνια σας

ο ουραγκοτάγκος για γέλια φυσικά

ο ουραγκοτάγκος ενδεδυμένος γκραν με ημίψηλο και ρεντιγκότα μπαλωμένη

ο ουραγκοτάγκος με άνθος σκόρδου τροπικού στη μπουτονιέρα

ο ουραγκοτάγκος που τσιμπάει τα οπίσθια των κυριών σας

ο ουραγκοτάγκος που θεωρεί την καρέκλα εφεύρεση διαβολική

ο ουραγκοτάγκος που κοπανάει σαμπάνια

ο ουραγκοτάγκος που ανταποδίδει τα φιλικά χτυπήματα των τζέντλεμεν στον ώμο

                μ’ – ωωωχ! – σκουντιές στα ψαχνά

ο ουραγκοτάγκος που σας στέλνει στη γωνία για να δείτε αν έρχεται

ο ουραγκοτάγκος που καυλώνει σα κηπουρός ακούγοντας τις άριες της Κάλλας

ο ουραγκοτάγκος με τις κυρίες σας στα γόνατά του καθισμένες

ο ουραγκοτάγκος που ανοίγει κι’ άλλη μια σαμπάνια.

Η ΚΡΕΒΑΤΟΚΑΜΑΡΑ ΤΗΣ ΝΑΝΤΙΑΣ

Λένε στη Νάπολη:

το σεξ είναι η όπερα της φτωχολογιάς.

Κι’ η Νάντια – ω Νάντια! – είναι η μεγάλη μας ντίβα

η δικιά μας Κάλλας

μόνο λίγο πιο πολύ χοντρή και πιο «χοτ»

ναι, και με μύτη γαλλικιά

ναι, και με περπατησιά πεθεράς ναπολιτάνας

– ω Νάντια! –

μ’ ένα τριαντάφυλλο στα μαλλιά

και παρφουμαρισμένη με σκόρδο

– ω Νάντια! –

παίρνει τον ανδρισμό σου

στην κοιλιά της μαχαίρι αφρικάνικο τον καρφώνει

– ω Νάντια! –

σείεται η καριόλα 

η πριμαντόνα ξεφωνίζει την περίφημη άρια

– ω Νάντια! –

καιπέφτουνντουβάριαγυαλιάσπάζουνβραχυκυκλώνουνκαλώδια

Στη γειτονιά μας βρέχει χρυσόψαρα!

Γουστάρω!

Μούζικα: Απόψε βάνουμε ωραία πράγματα, πώς σπάει τα τζάμια η Μαρία Κάλλας.

Αναδημοσίευση από το "Ποιείν", βλ. ΕΔΩ