ΤΑ ΦΡΙΚΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

 

Γράφει ο Μανώλης Νταλούκας

Από το 1967 μέχρι και το 1970 ζούσε στις περίφημες σπηλιές στα Μάταλα Κρήτης, χίπης ονόματι Ναβάχο, ο οποίος μπορούσε, μέσω διαλογισμού Πατάντζαλι, να μεταφέρει το αστρικό σώμα του ως και πενήντα χρόνια στο μέλλον.

Σε ένα από εκείνα τα αστρικά του ταξίδια, βρέθηκε στην Αθήνα στις μέρες μας, όπου και συνάντησε τον έλληνα ποιητή Μπασιάκ ή Μπασιάκο.

Ο Μπασιάκ τον εντυπωσίασε σε τέτοιο βαθμό, ώστε όταν ο Ναβάχο επέστρεψε στις σπηλιές και στον δικό του χωρόχρονο άρχισε να μιλά σαν Μπασιάκος! Πολλές φορές μάλιστα ο Ναβάχο διάβαζε στους έκπληκτους χίπις τα μπασιάκεια ποιήματα, χοροπηδώντας επί της άμμου.

Ένα από αυτά είχε τίτλο «Οι Φρίκοι του Μέλλοντος», και οι στίχοι του ήταν:

Όποια κι αν είναι η ερώτηση,

η απάντηση είναι: Ιπποπόταμος!

Κι επίσης:

Βιτόφσκι,

Πήγασος,

Μπλουζ στην Παραλία Αμπελοκήπων,

Ψυχεδέλεια στα Ιλίσσια,

Rue de Marseille,

Καφενείο Πλάζα,

Τουταγχαμών και Μπερντές,

Au Revoir,

Καφενείο Ελλάς στο Παγκράτι

(πηγαίνω βόλτα στο Παγκράτι / κάθε Σάββατο και Κυριακή, / πηγαίνω βόλτα στο Παγκράτι / είτε έχει ήλιο είτε έχει και βροχή, / κάθομαι κάτω πίνω καφέ φαρμάκι, κι όποιος κυττάει περίεργα, του λέω ευχαριστώ πολύ…)

Ξεχασμένο Πηγάδι και Κόμης, στο τέρμα Πατησίων,

Ζαχαροπλαστείο Τσαφ κλπ. κλπ.

Όποια κι αν είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι: Ιπποπόταμος!

Είναι φανερό, πως στο ποίημα αυτό, ο Μπασιάκ, ανέφερε θρυλικά ροκ στέκια, που όμως, αν εξαιρέσουμε ίσως το Au Revoir, τα άλλα, στην εποχή του Ναβάχο, το 1967, ως στέκια του ροκ δεν υπήρχαν.

Έτσι, οι χίπηδες των Ματάλων, από τον Ναβάχο (δηλαδή τον Μπασιάκο), έμαθαν για τους έλληνες φρίκους του μέλλοντος, και έπιναν πολλές φορές στην υγειά τους.

Η ιστορία αυτή ήρθε στα δικά μου αφτιά από διηγήσεις ενός παράξενου γέροντα, τον οποίο γνώρισα το 1998 στο Παρίσι και ο οποίος ορκιζόταν πως ήταν ο Ναβάχο. Ο γέροντας μου παρέδωσε και τους στίχους του ποιήματος, το οποίο, κατά επιθυμία του, ευπειθώς αναφέρω.

Επέμενε, μάλιστα, να βρω και να διαβάσω όλα τα ποιήματα του Μπασιάκου, λέγοντας πως κάθε λέξη του Μπασιάκ είναι μία μαγική γραμμή, που συνδέει το παρελθόν με το μέλλον.

Μουσικούλα: Ο Ανεπρόκοπος, Δ. Πουλικάκος & Εξαδάκτυλος

Σημείωση: Ζητώ συγνώμη, το κομμάτι κόβεται απότομα εκεί που λέει για το τραίνο, κι' αν ακόμα αλλάξει πορεία... 

(δεν θέλω να το ξέρω, μου είναι αδιάφορο...) Δυστυχώς δεν βρήκα άλλο διαθέσιμο βίντεο στο ΥΤ.

(*) Ένα υποσημείωμα - σχόλιο:

Το κείμενο, πρόκειται για απόσπασμα – ή μάλλον πρώτη γραφή, γιατί ελαφρώς τροποποιήθηκε στην επίσημη έκδοση – του καλτ ιστορικού ρομάντζου του Μανώλη Νταλούκα Μάταλα / Η ιστορία της Νεφεριάνας,  εκδ. Άγκυρα 2018.

Το συγκεκριμένο κομμάτι πρωτοδημοσιεύτηκε στην Ιστορία της Ελληνικής Νεολαίας, βλ. ΕΔΩ.

Το αναδημοσιεύω εδώ, υπό την ετικέττα «Διάνα!» οπού συγκεντρώνω διάφορες κριτικές και τέτοια πράγματα περί Μπασιάκ, διότι το πιστεύω πως ο επίλογος τουλάχιστον αποτελεί μια και γαμώ τις οξυδερκείς κριτικές και χωρίς πολλά-πολλά φιλολογικά κλπ. που ο ίδιος δεν πολυκαταλαβαίνω…

Οφείλω επίσης να σημειώσω ότι η φοβερή ατάκα του Ιπποπόταμου είναι της φίλης Βουβού.

                                       

Φ ω τ ο γ ρ α φ ί ε ς : Ας πούμε ο Ναβάχο, με τους χίππηδες στα Μάταλα.

(Απάνω:) Ο Μπασιάκ αυτοπροσώπως, διαβάζοντας ποιήματα 

στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο "Εμπρός". - φωτογραφία του Νταλούκα, Γενάρης '18.

Εναντίον του ελληνικού ήλιου!

«Σύννεφα ξεκουτιάρικα διασημότητες της αιθρίας…»

                                                                        Νίκος Καρούζος

Δεν μ’ ενθουσιάζει ο ήλιος της πατρίδος μας.

Προτιμάω τα σύννεφα.

Στις συννεφιές αναγνωρίζω την κινητή γιορτή της νεότητός μας, την οποία αρνούμαι ν’ αποκηρύξω.

Δεν ξέρω αν έχουμε ηττηθεί. Ίσως και να ’χουμε…

Είναι λέει ο ήλιος η βαριά βιομηχανία της πατρίδος μας.

Είναι ο ήλιος, που φέρνει στην Ελλάδα ανόητους τουρίστες π’ αφίνουν εδώ τα λεφτά τους διότι δεν έχουν και τίποτα άλλο ν’ αφίσουν.

Είναι ο ήλιος, που μεταμορφώνει τους αφελείς (κάποτε, άλλοτε) χωρικούς σε υπηρέτες και πονηρούς επιχειρηματίες της αρπαχτής.

Εγώ λέω: ξεπούλημα.

Τα σύννεφα όμως είναι η ανίκητη νεότης μας.

Βλέπω κάτι σύννεφα κουρασμένα. Αναγνωρίζω σ’ αυτά τον νεαρό Τεό, τον φίλο μου τον Μπόλοξ, την Έρση την μπαλαρίνα, τον Μάριο, τον αδελφό του Μάριου (δεν θυμάμαι το όνομά του). Εικοσάχρονοι κουρελοτουρίστες στην Ιταλία.

Κουρελήδες, αν και πανέμορφοι…

Βγάζουμε τις σουλουμπάμιες μας και βολευόμαστε μια χαρά στον περίβολο μιας εκκλησιάς.

Μας ξυπνούν αχάραγα οι άσπλαχνοι καραμπινιέροι με τα κλομπς.

– Τα χαρτιά σας κύριοι.

– Ρε, βα και φακούλο ρε, που θα μας πείτε και κύριοι!

Ο ελληνικός ήλιος είναι ιταλοί καραμπινιέροι, κι’ ακόμα χειρότερος!

Φωτό: Μια αφίσσα οπού τοιχοκολλήθηκε αυτές τις μέρες σε γραφεία του ΟΑΕΔ. Κατάπτυστη βεβαίως από εμάς τουλάχιστον, εξοργιστική μα οφείλουμε να ομολογήσουμε ωμά και κυνικά ειλικρινής καθότι παρομοιάζει τον "all inclusive" κλπ. σύγχρονο τουρισμό με τον πόλεμο. Έτσι είναι.

Τη φωτογραφία την ανάρτησε στο φέϊσμπουκ η σελίδα Αντίλογος, με τη λεζάντα αυτή:

Αφίσα στον ΟΑΕΔ. 
Ανειδίκευτα χέρια
τροφή
στην κιμαδομηχανή.
Έχουμε πόλεμο
μη το γελάς.

Εγώ πήρα την φωτογραφία από τον Σπύρο τον Σιάτρα ο οποίος την σχολίασε ως εξής:

Να σχολιάσει κανείς τι;
Την επιλογή του δημιουργικού τμήματος της εταιρίας;
Το τμήμα μάρκετινγκ της εταιρίας που ενέκρινε την αφίσα και το κόνσεπτ;
Την αποδοχή από μεριάς του ΟΑΕΔ να αναρτήσει την αφίσα;
Το υπουργείο τουρισμού που πιθανά -και σε αυτό- έχει άγνοια;
Τα σωματεία ξενοδοχοϋπαλλήλων και εργαζομένων στον τουρισμό που δεν έχουν κράξει;
Την μη αντίδραση από μεριάς διδασκόντων στο τουριστικό αντικείμενο;
Τι από όλα αυτά και άλλα ακόμη;
Κάποιοι -ελάχιστοι ίσως- δεν επιλέξαμε να διδάσκουμε μαθητές για να βγάλουμε φτηνό "κιμά" στο "σφαγείο" του τουρισμού.
Ούτε αναλώσιμους φαντάρους - υποψήφια θύματα στον τουριστικό πόλεμο.
Περήφανους εργαζόμενους οραματιζόμασταν να βγάζουμε, με θετικό τρόπο σκέψης, με ενσυναίσθηση, με αξιοπρέπεια, με σεβασμό στην ζωή, στην διαφορετικότητα ανθρώπων και πολιτισμών.
Αντίθετα, ο βλοσυρός "θείος Σαμ" καλούσε σε επιστράτευση άνεργους, ανθρώπους χωρίς ελπίδα, "νέους και υγιείς", "πατριώτες", υπάκουους, "νέους για να τους κάνει άντρες", με χαμηλή ή καθόλου κριτική σκέψη, χωρίς αυτοεκτίμηση, για να μπουν εθελοντικά στον στρατό και να ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ, με προοπτική να σκοτώσουν και να σκοτωθούν. Αποτέλεσμα εκατομμύρια νεκρών και σακατεμένων, κατστροφές χωρών, μνημείων, ιστορίας, ανθρωπιάς.
Η "δικιά μας", η "παλαιά" αίσθηση περι Τουρισμού δεν ήταν ποτέ τέτοια.
Ούτε σε σχέση με τους εργαζόμενους, ούτε σε σχέση με το -όπως το έχουν καταντήσει- "προϊόν".
Ποιός Ξένιος Δίας, ποια ευγένεια, ποιός σεβασμός, ποιά ενσυναίσθηση μπορεί να πηγάζει μέσα από μια τέτοια αφίσα;
Θα μου πεις , τι ψάχνω τώρα...
Στο χαράκωμα, οι υψηλές ιδέες πάνε περίπατο.
Και μάλλον δίκιο θα έχεις.

Φωτό: ο Σίμος, ο αρχηγός μας.

Μαρία η περισπάστρια

Κι’ ενώ δουλεύεις, ιδροκοπάς, μπουχτίζεις, τρέχεις για το μεροκάματο, νά σου η καλή σου. Να σε διακόψω, άκου! Και σου διαβάζει 2-3 σελίδες της Ιζαμπέλ Έμπερχαρντ, για τους τεκέδες της Αραπιάς, για χρώματα και αρώματα και για πλάνητες που ανέμελα τραβούν στην εκπλήρωση του πεπρωμένου τους...

Απλώνεις τα κανιά σου, γέρνεις πίσω νωχελικά, στρίβεις τσιγάρο.

Την ακούς!

Ε, ναι, πράγματι, σου αρέσουν οι γυναίκες που υπονομεύουν τον φιλότιμο άνδρα εντός σου κλπ. κλπ.

Μούζικα: Ο Μπράϊαν Τζόουνς και οι Μαροκινοί φίλοι του...

Φωτό: Η Μαριάνθη, νεότερη με την πρέπουσα ένδυση,

φωτογραφημένη από τον αδελφό της, τον Νικόλα τον Ξεπ

(νυν οσιώτατο Νικηφόρο).

ΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΠΛΑΝΙΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΩΝ ΜΑΛΛΙΑΔΩΝ!

Για το Μέτωπο της Λογικής, και άλλες παρανοϊκές ιστορίες

(μέρος α΄)

Οπαδοί του Μετώπου Λογικής διαδηλώνουν
στην ψυχροπολεμική Αμερική/

  

Έχουμε να κάνουμε με παράνοια, αυτό λέω εγώ.

Η John Birch Society είναι εδώ! – στα δικαστήρια της Ηριάννας και του Περικλή, κι’ όχι μόνο, στα έργα και τα παραληρήματα του Άδωνη και του κάθε Άδωνη, του ραδιοτηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ και κάθε ΣΚΑΙ, του Μετώπου της Λογικής και των λαμπρών του θεωρητικών, των πατριωτών και των νοικοκυραίων, των τραμπούκων της Χρυσής Αυγής μα και διάφορων μαλακοπιτουράδων στα social media...

Ξέρετε υποθέτω ποια ήταν (κι’ είναι ακόμα δηλ.) η John Birch Society: μια παρακρατική οργάνωση υστερικών κομμουνιστοφάγων που μάλιστα έλυναν κι’ έδεναν στην ψυχροπολεμική Αμερική. Τους έκανε μάλιστα και τραγούδι εξόχως κοροϊδευτικό ο Μπομπ Ντύλαν. Η πολιτική πτέρυξ κάποιων πετρελαιάδων και των συμφερόντων τους, στην ουσία. Λέγεται πως βρίσκονται πίσω από την επίμονη άρνηση των ΗΠΑ να υιοθετήσουν αποφάσεις και μέτρα της διεθνούς κοινότητος για την κλιματική αλλαγή κλπ. Κάποιος ηγέτης τους δε σημερινός, δεν θυμάμαι όνομα, λέγεται ότι συνέβαλε αποφασιστικά στην εκλογή του Τραμπ. Δεν αμφιβάλλω πως δικοί τους θάναι και οι σύμβουλοι του «δικού μας» του Κούλη…

Γιούχου!

Είμαι κι’ εγώ τζωνμπερτσιστής,

παρανοϊκός μα πατριώτης πάνω απ’ όλα

Τρέμετε εθνομηδενιστές!

Κι’ εσείς κομμούνια του F.B.I.!

Γειά σου Άδωνι λεβεντιά!

(Κικιρίκου!)

(*) Σημείωση: Η ανωτέρω απόδοση των στίχων του Ντύλαν βασίζεται στη σύγχρονη νεοελληνική επικαιρότητα, το σημειώνω αυτό για να κατατοπίσω κάπως τους μεταγενέστερους που θ’ αναρωτιόνται σε τί καιρούς εμφανίστηκε το φαινόμενο Γκαγκάν! Ετούτος ο Άδωνης λοιπόν – δεν ξέρω τί μπορεί να γράψει η ιστορία για δαύτονε – πολιτικάντης, μπερδεμένος εκτός των άλλων σε άπειρα σκάνδαλα κάθε λογής, ένα εκ των οποίων το λεγόμενο «σκάνδαλο Novartis», πληροφορούμενος ότι οι εμπλεκόμενοι στο εν λόγω σκάνδαλο, το οποίο θίγει και συμφέροντα των αμερικάνικων φαρμακοβιομηχανιών κλπ. βρίσκονται στο στόχαστρο ή υπό τον μεγεθυντικό φακό του F.B.I., των ανθρώπων του δηλ., το μόνο που βρήκε να πει είναι πως η ηγεσία του F.B.I. έχει αλωθεί από Έλληνες κομμουνιστές! – Ένα τυχαίο παράδειγμα αυτό.

Δεν ξέρω αν θα «μείνουν» τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων των καιρών μας ή τί είδους πρόσβαση θα έχουν οι μεταγενέστεροι στην αρθρογραφία την έντυπη και πόσο μάλλον την ηλεκτρονική. Πυροτεχνήματα ανοησίας όλα!

Είναι αργά δυστυχώς για ν’ αρχίσω να καταγράφω τί είπε ο ένας κι’ ο άλλος και τί ακούμε και διαβάζουμε οι δύστυχοι καθημερινώς. Θα ’χε πλάκα. Η ίδια η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι διακωμωδούν τους εαυτούς τους. Μόνο που αρκετοί είν’ αυτοί που τους παίρνανε στα σοβαρά επί των ημερών μου…

 

Παραπομπή:

Για το «παρανοϊκό μπλουζ» του Ντύλαν είχε γράψει η Μαριάνθη ένα αρθράκι που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Hot Doc. Δεν κυκλοφορεί, απ’ ό,τι είδα, στο διαδίκτυο. Θα δημοσιευτεί οσονούπω και μπορείτε (κάποια στιγμή) να το διαβάσετε ΕΔΩ.

(Τώρα ακόμα δεν μπορείτε!)

Πλησιάζοντας επέτειος...

Α, ΡΕ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ

Τί μου θύμισε ο Δεληγιάννης...

Δεν φτάνει που ’μαι ξεχασιάρης εκ φύσεως αλλά κι’ εκ πεποιθήσεως, γερνάμε κιόλας και ξεχνάμε... Τεσπα.

Πριν κάνα μισόν αιώνα πήγαινα με τους γέρους μου στη "Σαγιονάρα" πότε-πότε. Δεν ήμουν ποτέ γλυκατζής. Προτιμούσα τις ψησταριές στη Χασιά, στο Γραμματικό κλπ. Ούτε κρέατα έτρωγα, τίποτε δεν έτρωγα, μόνο ντομάτες. Με ντομάτες μεγάλωσα. Αλλά μ’ αρέσαν κι’ οι βόλτες.

Και το ταμ-ταμ επίσης μ’ άρεσε αλλά καταργήθηκε πριν προλάβω ν’ αποκτήσω σχέση ουσιαστική μαζί του...

Κάπου κοντά εκεί στη Σαγιονάρα είχανε τη φωλίτσα τους κι’ η κυρά Γιώργαινα με τον Γιώργο της, αν δεν με απατά η μνήμη.

Ο μεγάλος μας δικτάκτωρ κι’ έτσι!

Είπαμε: γερνάμε, ξεχνάμε...

Διορθώστε με, σεις οι νέοι προπάντων.

Επίσης μ’ άρεσαν πολύ κάτι εκδρομές στον Ισθμό. Στριμωχνόμασταν δέκα νομά σ’ ένα αμά, ένα Σίμκα, μπλε σαν της πατρίδος μας τη σημαία, και κεφτεδάκια για να κάνουμε πικ-νικ.

(Στη φωτό: ο Γκαγκάν πιτσιρικάς, στην αγκαλιά της αγαπημένης μου εξαδέλφης Αλέκας, μετέπειτα γιατρίνα, γυναικολόγος, μαχητική φεμινίστρια και στέλεχος του Ομίλου Πρωταγόρας του Μιχάλη Ράπτη-Πάμπλο. Πίσω από το κεφάλι της Αλέκας διακρίνεται το Πουλί.)

Είχαμε χούντα τότε. Καλά ήταν! Λίγα θυμάμαι: τους εσατζήδες τους θυμάμαι, μου είχανε δασκαλέψει οι γέροι πως αυτούς τους φοβόμαστε. Θυμάμαι επίσης τον τελικό ΠΑΟ-Άγιαξ στο Γουέμπλεϊ. Δήλωσα στο σχολείο πως είμαι με τον Άγιαξ. Ένας συμμαθητής, πιθανόν γυιος εσατζή, μ’ έβαλε κάτω και μου έδωσε να φάω κόλλα υγρή για να μάθω.

Κάτι δισκάκια του Μίκη Θεοδωράκη οι γέροι μου τα είχανε κρυμμένα στο πατάρι. Τα έβγαλαν μια μέρα κάτι μέρες μετά το Πολυτεχνείο, μόλις ανακοινώθηκε πως έπεσε ο Παπαδόπουλος και κάναμε ένα ωραίο οικογενειακό πάρτυ, το θυμάμαι ακόμα. Μετά ανακοινώθηκε πως αναλαμβάνει ο Ιωαννίδης και τέρμα το πάρτυ, κρυφτήκαν πάλι οι δίσκοι – και μη θαρρείτε τίποτε φοβερό, το «Βάρκα στο γιαλό» κι’ άλλα τέτοια... ε;

(Για τις μέρες του Πολυτεχνείου ’73 αναφέρω κάποια πράματα αλλού...)

Ό,τι μπορούμε να θυμόμαστε καλό είναι να το θυμόμαστε, νομίζω...

Τραγούδι: Άνευ ουσίας, άνευ σημασίας...

Γράφει ο Μήτσος, ξημερώματα 21 Απριλίου 2018:

Σαν σήμερα, τέτοια ώρα περίπου, 3-4 το πρωί, πριν 51 χρόνια, (για πότε περάσανε!!) άρχισαν τα νεώτερά μας ντράβαλα!!!

"Αποφασίζωμεν και διατάσσωμεν".....................

Περάστε να σας δούμε λίγο,...

Για πέστε μου από πού να φύγω!!!...

Τρέχα!!! Στην άκρη του δρόμου

παραμονεύει ο άρχων του τρόμου!!!...

Για μένα ;...Για σένα ;...Για μάς ;;!!!"

Πώς, πού και πότε πρέπει;...Ο κύριος αποκεί μας βλέπει!!...

Κάτι τέτοια (μεταξύ άλλων) παίζαμε (διαλαθόντες της προσοχής των δυνάμεων ασφαλείας!!!🙃) εκεί, στο γύρισμα ’60s-’70s....

Άλλοι σε μπουάτ-μουάτ (όπως τις έλεγε ο Λαδάς!!) και άλλοι σε κλαμπάκια (τα λίγο αργότερα και κωλάδικα επικαλούμενα), όπου εξ άλλου και εξακολουθούμε να κρούουμε τα όργανά μας.......

ΑΝΕΥ ΣΗΜΑΣΙΑΣ, ΑΝΕΥ ΟΥΣΙΑΣ

Παίζουν: Γιάννης Σπάθας ηλ. κιθάρες, κουδούνα / Δήμης Παπαχρήστου(RIP) ηλ. κιθάρα / Νίκος Πολίτης ηλ. κιθάρα / Λάκης Διακογιάννης τενόρο σαξόφωνο, μαρίμπα / Mikel Frog κλαρίνο / Γιώργος Μαγκλάρας βιολί / Δημήτρης Πολύτιμος πιάνο / Γιώργος Φιλιππίδης (RIP) ηλ. μπάσο / Γιώργος Τρανταλίδης ντράμς / Δ.Π. φωνή, φωνητικά, μαράκες, κουδούνα, κουδουνάκια, πιάνο.

Στα φωνητικά: Βλάσης Μπονάτσος (RIP) / Παύλος Σιδηρόπουλος (RIP) / Νίκος Τσιλογιάννης / Δημήτρης Πολύτιμος / Αλέκος Μπουγιούρης / Δημήτρης Παπασάββας / Νίκος Πολίτης / Βασίλης Ντάλας (RIP) / Δέσποινα Τομαζάνη / και ο Άγγελος Μαστοράκης(RIP).....

Όλ’ αυτά,στα παλιά στούντια της Columbia, με ηχολήπτη τον εξαιρετικό και τζέντλεμαν Στέλιο Γιαννακόπουλο!!!

Λόγια: Δ.Π… Μουσική: Δ.Π. / Αντώνης Τριανταφύλλου.

Φωτό εξωφύλλου: Παναγιώτης Κουτρουμπούσης.

Το σκίτσο-logo στο εξώφυλλο είναι του Χρήστου Κερασιώτη.

Στο τέλος του κομματιού, παίζει για λίγο ένας αυτοσχεδιασμός, Εξαδάκτυλος livε, γύρω στο ’71-72: Κώστας Δουκάκης-Μήλας (RIP) ηλ. κιθάρα / Νίκος Πολίτης ηλ. κιθάρα / Λάκης Διακογιάννης τενόρο / Αντώνης Τριανταφύλλου μπάσο / Λεωνίδας Αλαχαδάμης (RIP) ντράμς / και ο Παύλος κι εγώ, ντέφια και φωνητικά...

Κάποιοι παλιότεροι, όλο και κάτι θα θυμούνται......

Καλή σας μέρα.                     

      Δημήτρης Πουλικάκος               

Φωτογραφίες: Μερικές σελίδες από μια χουντική Αγωγή του Πολίτου, 1970.

 

  

 

Μορφαί της ελληνικής συνοδοιπορίας: έμποροι εξαλλοσύνης, σκοτεινοί άνθρωποι, ανερμάτιστοι διανοούμενοι, χορτοφάγοι της πολιτικής, σουσουδομποβαρίζουσαι γυναίκες, ανώμαλοι πάσης μορφής, πάσχοντες από γεροντικήν άνοιαν, επαρχιώται πολιτικάντηδες...

(* Η νέα, αναθεωρημένη έκδοση βεβαίως θα περιλαμβάνει και τα εξαιρετικώς επικίνδυνα «μαμόθρεφτα των βορείων προαστίων», που το ρίχνουν στην αναρχία επειδή ένας μπάτσος της δημοκρατίας εκτέλεσε εν ψυχρώ τον 15χρονο φίλο τους κλπ. κλπ.)

ΣΧΕΤΙΚΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ

Για τις μέρες του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών, εδώ: Ο Θεόδωρος στα Νήπια.

Για τις μέρες του Νοέμβρη ’73: Πυρ, γυνή κ.ά. ιστορίες 1973-1975.

Για την καθημερινή ζωή στα χρόνια της χούντας: Νέα Μάκρη 1970.