Μικρό Παρίσι

ΦΟΛΚΛΟΡΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Στο χωριό μου

– λεν οι φήμες –

όταν δεν δολοφονούμε βασιλιάδες

ή διπλωμάτες αμερικάνους 

τουρίστες κ.ά.

περνάμε τον καιρό μας

τεμπελιάζοντας στον ήλιο σαν τους μεξικάνους

πίνοντας ούζα

και δέρνοντας τις γυναίκες μας

(συνήθως όμως αφίνοντάς τες να μας δέρνουνε αυτές...)

Φυσικά

(φυσικά! τέλος πάντων, τί σχέση έχουν με την φύση όλα αυτά...)

Τώρα με τους Ολυμπιακούς του 2004

εφρόντισαν επιμελώς να κρύψουν την αλήθεια του χωριού μου.

– Η αλήθεια, αμίγκο, βλέπεις δεν πουλάει! –

Τραγούδι: Είμαι ευτυχής, Τιν Ταν ο Μέγας.

...και μια κάπως πιο σοβαρή εκτέλεση:

(*) Το ποίημα το βρήκαμε ανάμεσα σε διάφορα παλιά χειρόγραφα και κάποια δημοσιεύματα. Αυτό είναι γραμμένο την εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, το 2004. Μεγάλη μαλακία οι Ολυμπιακοί, μας απομεξικανοποίησαν εντελώς!

Το ποίημα το είχα στείλει τότε σε μερικά περιοδικά λογοτεχνικά, μαζί με κάνα-δυο άλλα, μάλλον δεν το έβαλε κανένας. 

(Εντάξει, μπορείς να πεις πως και σιγά το ποίημα, αλλά εγώ πολύ το γουστάρω! Συγκινήθηκα πολύ που το βρήκαμε! Καλό είναι! Τέλειο! Και πλάκα έχει και βαθειά νοήματα!)

Crazy woman

Στην Κρέϊζυ σε γύρευα

Γύρναγες στην Φολέγανδρο

Σ’ έψαχνα στην Φολέγανδρο

Ήσουν στην Πρέβελη

Πριν τέσσερις αιώνες σε ζαχάρωνα

στο Μουσείο, μάρτυρές μου τα φρικιά της εποχής Επίτροπας κλπ.

Ενέδωσες τέσσερις αιώνες μετά!

Ήταν αναπόφευκτο να βρεθούμε – και πού! στου διαόλου τη μάνα!

(Από τις νομοτέλειες δεν ξεφεύγει κανείς! Κι’ εσείς οι καπιταλιστές να το βάλετε στο νου σας αυτό, τα ψωμιά σας

λίγα,

λιγότερα απ’ τους τέσσερις αιώνες τους δικούς μου μέχρι

να σμίξω με το πρόσωπο...)

Παύση:

( ντραμς! )

Τον Γκόρπα σκέφτομαι επίσης:

Ν’ αγαπήσω κάτι επιτέλους που το ξέρω.

Καλό!

Και σαν τί μπορεί να ξέρει ένας άντρας σαν εμένα:

Αναρχία και Μαριάνθη.

Μούζικα: λιβανέζικο φρηκ-μπητ, Crazy Woman, Tony Franks & the Hippie Souls.

Υποσημείωση: 

Η φωτογραφία με τους στίχους του Γκόρπα είναι από ένα σημειωματάριο της Μαριάνθης, χρονολογούμενο γύρω στα 1983, όταν δηλ. ήταν 14-15 χρονών, λίγο καιρό μετά που την ζαχάρωνα δηλαδή.

(Έχουμε ξαναναφερθεί επί του θέματος σχετικά: ΕΔΩ: Περιστατικό στο Μουσείο).

Για εντελώς τυπικούς λόγους θέλω να σημειώσω ότι το εν λόγω σημειωματάριο ανέσυρε από τις κούτες της και φωτογράφισε κλπ. σαν πρωτοδιάβασε το ποίημα: Εν Γκόρπα αγαπιώμεθα!

Στην αρχική μορφή, το ποίημα μάλλον έγραφε Όμπρε και όχι Κρέϊζυ. Η Όμπρε και το Κρέϊζυ Χορς ήσαν βεβαίως διάσημα κλαμπάκια της εποχής, στο Χαλάντρι αμφότερα, οπού σύχναζε η Μαριάνθη μικρή, εγώ πέρναγα απλώς...

Η ζωγραφιά απάνω είναι του μαιτρ Γιοκούς,
  Μεγάλα κέφια  ή  Σοφία Λώρεν.

28 του Μάη

28 του Μάη έπεσε η Κομμούνα.

17.000 κομμουνάροι σφαγιάστηκαν μέσα σε μια βδομάδα.

Ήταν σαν σήμερα που δήλωνε ο Θιέρσος: Με τον κομμουνισμό ξεμπερδέψαμε εξάπαντος!

Κανείς ποτέ πια δεν πρόκειται να ξαναμιλήσει για κομμουνισμό!

Η αλαζονεία των Κυρίων!

Φορές τους βρίσκω αξιολύπητους, συνήθως για γέλια όμως, πολύ κορόϊδα μά το ναι!

Σκέφτομαι τα φιλαράκια μου στη Σύρο στην Απάνω Μεριά:

Το τσαρδί τους είναι στη συμβολή των οδών Μπλανκί και Μπουεναβεντούρα

(Αν και όπως μου εξηγεί ο Τέος πρόκειται για συνωνυμίες, ένα χαμόγελο το σκάζω κάτω απ’ τα μουστάκια μου).

Σ’ εμάς η Κομμούνα άφισε τα τραγούδια της.

Οι Κύριοι, οι Θεοί κι’ οι Αφέντες ας μένουν με του Θιέρσου την δήλωση στο χέρι.

Μούζικα: Τα τραγούδια της Κομμούνας, από το Γκρουπ 17.

(*) Σημείωση: Τα σκίτσα, τα δυο εξαιρετικά καρεδάκια με τα οποία εικονογραφούμε το ποίημά μας, είναι από το κόμικ-graphic novel Η κραυγή του Λαού. (Ελληνική έκδοση ΚΨΜ).

Το τραγούδι που λέει η κοπελιά είναι το "La Canaille" βεβαίως, το οποίο δεν περιλαμβάνεται στο δίσκο που βάλαμε για σάουντρακ.

Ένα είναι το Κόμμα!

Την Κυριακή λοιπόν ψηφίζουμε και πάλι. Καλό βόλι! Κι’ εννοείται ότι δεν χαραμίζουμε την ψήφο μας δεξιά κι’ αριστερά. Το Π.Γ. του Κόμματος το δήλωσε ρητά:

ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΤΑΝΟΥΝ 15 ΨΗΦΟΙ! 

38 ΘΕΜΕ!

Έτσι τιμούμε εμείς την μνήμη και την κληρονομιά του Χάσεκ.

Οι θέσεις του Κόμματος της Ήπιας Προόδου Εντός των Πλαισίων του Νόμου είναι γνωστές βεβαίως:

• Μπύρα, βότκα, σαλάμι και ψωμί για όλους!
• (…)
• Εισαγωγή της δουλείας.
• Αποκατάσταση των ζώων.
• Εισαγωγή της Ιεράς Εξέτασης.
• Υποχρεωτική εισαγωγή του αλκοολισμού και άλλων παρόμοιων καταστάσεων στο ίδιο στυλ.

• Λεφτεριά στον Αττίκ!

Το Π.Γ. του τιμημένου μας Κόμματος

Νυν υπέρ πάντων ο αγών!

ΒΟΤΚΑ ΚΑΙ ΣΑΛΑΜΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ !!

Τέρμα η κοροϊδία! Ώρα να τους κοροϊδέψουμε εμείς!

Ας πιούμε, σύντροφοι, εις υγείαν του νηφάλιου στοχασμού!

Αναμένοντας τους λόγους του ηγέτη μας και άλλο πολιτικό υλικό, το οποίο μεταφράζει – με το πάσο του – ο σ.Μάριος Δαρβίρας

Ο σ. Μάριος, πράγματι, μας έχει υποσχεθεί ότι σύντομα θα μεταφράσει και θα παρουσιάσει στα ελληνικά τα Μανιφέστα του Κόμματος. Έχουν ήδη περάσει 2 ή 3 χρόνια. Τον περιμένουμε ακόμα. Οι καλές δουλειές αργούν να γίνουν.

Η πολύτιμη ψήφος του Νίκου Σαραντάκου

Το αρχικό μανιφέστο του Κ.Η.Π.Ε.Π.Ν. το είχε μεταφράσει και ο Νίκος Σαραντάκος και το είχε μάλιστα δημοσιεύσει στην Πολιτιστική του αείμνηστου Αντώνη Στεμνή.

Το αναδημοσιεύει στο μπλογκ του, ΕΔΩ: Το μανιφέστο του Κόμματος Μετριοπαθούς Προόδου Εντός των Πλαισίων του Νόμου.

 

Σημειωτέον, ο άγνωστος φίλος που γράφει στο προλογικό του σημείωμα, αυτός που του το θύμισε σε μια συζήτηση στο φέϊσμπουκ, είναι πράγματι ο υποφαινόμενος. Παναπεί τουτέστιν πως ένα λιθαράκι έβαλα και του λόγου μου στην υπόθεση της Ήπιας Προόδου και της Μεγάλης Βοημίας, πράγμα που νομίζω οφείλουμε να το γιορτάσουμε τσούζοντας μερικά ποτιράκια παραπάνω.

(Παύση - διακοπή για κάνα ποτιράκι...)

Όλη η Ιλιάς μαζί κι’ η Οδύσσεια του 20ού αιώνα, σ’ αυτά τα λόγια του Σβέϊκ:

«Άμα τελέψει το νταβαντούρι, αδελφέ, έλα να με δεις. Θα με βρεις κάθε βράδυ μετά τις έξι στην ταβέρνα Ου Καλίχα στο Μπογίστιε...»

«...Νάρθεις, έχει και κορίτσια!»

«Κι’ αν τύχει τη μέρα που θάρθεις να είναι πολύ ήσυχα, έννοια σου, θα τα κανονίσω εγώ».

ΩΠΑ! 

(Ας σοβαρευτούμε...)

Ένα κείμενο του σ. Βασίλι Νικολάϊεβιτς

Βασίλι Νικολάεβιτς Γιοκουσκουμτζίεφ, Ναύαρχος του Σοβιετικού Στόλου της Μαύρης Θάλασσας.

Κατ' αρχήν να ζητήσω συγγνώμη που ούτε ευχές για τον νέο χρόνο έστειλα, αλλά ούτε και ευχαριστίες για τις ευχές σας επί τη ονομαστική μου εορτή. Αλλά τι να κάνουμε, οι εξελίξεις έτρεχαν ραγδαίως, ειδικότερα εις τον χώρον της γεωπολιτικής και των στρατηγικών συσχετισμών στην περιοχή μας, δηλαδή στην νοτιανατολική πλευρά της λεκάνης της Μεσογείου.

Φαίνεται επίσης πως τόχει το ριζικό μου να βρίσκομαι πάντα στο κέντρο των ιστορικών εξελίξεων, το ιστορικόν γίγνεσθαι με ακολουθεί κατά πόδας, και δεν βρίσκω ούτε μία στιγμή την ησυχία μου να ευχηθώ κι' εγώ σαν άνθρωπος την έλευση του 2019. Εξηγούμαι λοιπόν, και σας αφηγούμαι την αιτία της ανευχησίας και αναντευχησίας μου.

Για την περίοδο των εορτών βρισκόμουν στην Σύρο, την κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα των Κυκλάδων. Στην ρεβεγιόν μάλιστα έφαγα και ήπια τόσο μέχρι σκασμού, που βγήκα να περπατήσω λίγο για την χώνευση στο ρωμαντικό προάστιο Πισκοπιό της Ερμουπόλεως.

Εκεί λοιπόν που έκανα τον περίπατό μου με θέα την Μύκονο και την Δήλο, συνάντησα να έρχεται από απέναντι ένας άλλος περιπατητής. Υπέθεσα πως κι' αυτός θα είχε παραφάει, και βγήκε να χωνέψει τον εντός του αγλέορα.

Με χαιρέτησε, και με ευχήθηκε καλή χρονιά.

Ήταν ένας ευγενικός, καλλιεργημένος και απίστευτα γοητευτικός άνδρας, ο οποίος μιλούσε άπταιστα ελληνικά, αλλά με κάποιαν ξενική προφορά, που κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον μου. Φορούσε έναν σκούφο από μαύρη γούνα, αυτόν που τον λένε ουσάνκα, ποδήρη επενδύτη και στιβάνια.

Μου συστήθηκε ως Βασίλι Νικολάεβιτς Γιοκουσκουμτζίεφ, Ναύαρχος του Σοβιετικού Στόλου της Μαύρης Θάλασσας. Και είχε έρθει στη Σύρο με αποστολή να εκτιμήσει τις δυνατότητες του Νεωρίου ώστε τα Σοβιετικά Πολεμικά να επισκευάζονται εδώ, για οικονομία χρόνου και χρήματος.

-Μα πως, απόρησα, η Σοβιετική Ένωση έπαυσε να υπάρχει τα Χριστούγεννα του 1991, και είμαστε πια στην Πρωτοχρονιά του 2019.

Ο Ναύαρχος γέλασε με την αφελή έκπληξή μου, και έσπευσε να με ενημερώσει για τα τρέχοντα. Μου εκμυστηρεύθηκε πως η επανίδρυσις της ΕΣΣΔ είναι γεγονός, πλην όμως είναι μυστική. Προς το παρόν, πρωτεύουσα της είναι η Σεβαστούπολις, η οποία έχει αποσχισθεί από την Ρωσική Ομοσπονδία. Ο Στόλος της Μαύρης Θάλασσας και οι ναυτικές βάσεις της Κριμαίας ανήκουν πλέον στην επανιδρυθείσα ΕΣΣΔ.

Βεβαίως, συμπλήρωσε ο Βασίλι Νικολάεβιτς, η επανίδρυσις αυτή έγινε με την μυστική καθοδήγηση και την οικονομική και στρατιωτική κάλυψη της Ρωσίας. Στόχος είναι η δημιουργία μίας ισχυρής ναυτικής δυνάμεως, τρόπον τινά πειρατικής, η οποία θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Ρωσίας στην Ανατολική Μεσόγειο, χωρίς η Ρωσία να εμπλέκεται αμέσως, είτε πολιτικώς, είτε στρατιωτικώς. Ο Σοβιετικός Στόλος θα μπορεί, για παράδειγμα, να κάνει παρεμβολές στα αμερικάνικα αεροπλάνα και σκάφη, ή και στα ισραηλινά, ή και τα τούρκικα, να βγάζει κομμάντα να κάνουν τίποτα βρωμοδουλειές και μην τους είδατε μην τους απαντήσατε, ή και με τα υποβρύχια ζημιά χοντρή και μην τους είδατε παρομοίως. Χωρίς να εκτίθεται η Μητέρα Ρωσία.

Μου τα ανέλυσε όλα αυτά λεπτομερώς, ο Ναύαρχος, αλλά εγώ παρέμενα δύσπιστος.

-Καλά όλα αυτά, Ναύαρχέ μου, του λέω, "όμως πως καθόσαστε και τα λέτε χαρτί και καλαμάρι στον πρώτο τυχόντα; Δεν φοβάστε μήπως πάει και τα μαρτυρήσει στους αμερικανούς, και ματαιωθεί όλο αυτό το μακρόπνοο σχέδιό σας;

-Δεν υπάρχει τέτοιος φόβος, είπε μειδιώντας ο Ναύαρχος. "Απλούστατα οι αμερικανοί δεν θα σας πίστευαν ποτέ, θα νόμιζαν πως είσθε παρανοϊκός, ή τουλάχιστον μυθομανής.

-Και αν τους πήγαινα μια φωτογραφία σας; επέμεινα εγώ.

-Ούτε και τότε, είπε ο σύντροφος Ναύαρχος. "Είμαι απόλυτα βέβαιος περί αυτού, αν θέλετε μπορείτε να με φωτογραφήσετε να με δείξετε στους αμερικάνους."

-Σοβαρολογείτε;

-Απολύτως.

Οπότε τι να έκανα, τον πήρα φωτογραφία, τον σύγχρονο αυτό Ορλώφ. Όχι βεβαίως για να τον δείξω στους αμερικάνους. Αλλά για να τον δείξω σε εσάς.

Προκειμένου να μην υπάρξει καμία αμφιβολία που οι λόγοι που δεν ανταποκρίθηκα νωρίτερα στις ευχές σας, τις τηλεφωνικές και διαδικτυακές, ήταν σοβαρότατοι και επιτακτικότατοι.

Έστω, λοιπόν, και καθυστερημένα σας ευχαριστώ από βάθους καρδίας, και σας αντεύχομαι δια το νέον σωτήριον έτος 2019 με τα εξής λόγια:

Ακόμα τούτ’ την άνοιξη

ραγιάδες, ραγιάδες,

τούτο το καλοκαίρι,

καημένη Ρούμελη,

όσο να ’ρθεί ο Μόσκοβος

ραγιάδες, ραγιάδες,

να φέρει το σεφέρι,

Μοριά και Ρούμελη…

Η φωτό: ο Σοβιετικός Ναύαρχος Βασίλι Νικολάεβιτς Γιοκουσκουμτζίεφ στο Πισκοπιό, με φόντο το Νεώριο Σύρου.

ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο αναρχικός Γιάροσλαβ Χάσεκ.

Γιαροσλάβ Χάσεκ.

Ένα ντοκουμέντο μεγάλης αξίας: Ένα Σχέδιο Νόμου, που προτείνουμε και καλά θα κάνετε να κάνετε δεκτό.

παραρτημα

Κοιμόμαν του καλού καιρού και ξάφνου δέχομαι μια αγκωνιά απ' το σπλάχνο παραπλεύρως. Σκέφτηκα πως θα ροχάλιζα πάλι σαν αρκούδα και την ενοχλούσα. – Ξύπνα Φέντια, μου κάνει το κορίτσι μες στον ύπνο της, έχουμε σοβαρές πολιτικές εξελίξεις!

Φόρεσα βιαστικά ένα βρακί κι’ έσπευσα να ενημερωθώ.

Το κορίτσι φυσικά γύρισε πλευρό...

Κατάλαβα: 22 ψήφοι υπέρ της Ήπιας Προόδου! Θρίαμβος! Και του χρόνου!

(*) Τα σκίτσα τα πιο πολλά είναι του Γιοζέφ Λάντα.

Το τελευταίο σκίτσο παριστάνει τον Βασίλη με την αφεντιά μου παρέα, μετά από τις απαραίτητες εκδηλώσεις θριάμβου του Κόμματος, πολλή βότκα και σαλάμι να πούμε, μας μετέφεραν λέει σηκωτούς στο Προεδρικό Μέγαρο. Στην εικόνα, τραγουδάμε μιαν ωραία ρομάντζα στον δεσμοφύλαξ.

Άσμα: η ωραία ρομάντζα που λέγαμε, Το αστείο, Βασίλης Νικολαΐδης - και σαλαμάκι.

Για να μη ξεχνάμε πόσο αγαπιόμαστε...

Η Χαρά η Πελεκάνου μου έστειλε αυτές τις φωτογραφίες - με τους πρόσφατα εκλιπόντες φίλους μας, τον Χρήστο Ζυγομαλά και τον Πάνο Κουτρουμπούση...

(1)

(2)

(1)

Ο Χρήστος, ο Τέος, ο Πάνος, ο Κωστής κι’ ο Θανάσης Μουτσόπουλος, υπό το βλέμμα του αυτοπροσωπογραφούμενου Λεό.

Από την εκδήλωση-έκθεση για το Αθηναϊκό Αντεργκράουντ, Ιούνης ’12.

Ο Μαύρος Πητ φορεί και ρολόϊ στο χέρι, για να βλέπουμε και να ξέρουμε την ώρα την σωστή: 9.05 είναι.

(2)

«Πέρυσι τέτοιο καιρό...»

Έτσι μου γράφει η Χαρά… Η φωτό είναι από την εκδήλωσή μας πέρυσι στην Bibliotheque, ο Χρήστος, ο Τέος κι’ ο Αλέξης. Μά τη Παναγία, αυτό της το «πέρυσι» με τσάκισε.

Τί χαρά και τί πένθος!

Σκέφτομαι πόσο δίκιο έχει η Άρτεμις, η κόρη του Χρήστου, όταν λέει πως είναι σα νάχουν περάσει αιώνες απ’ το θάνατό του.

Πόσο δίκιο κι’ η Βάνια, η γυναίκα του, όταν λέει πως ούτε μια μέρα δεν πέρασε κι’ ότι ο Χρήστος είναι εδώ.

Μούζικα - τραγούδι: We all love peanut butter, από τους One Way Streets.
(Η μουσική επιμέλεια είναι του Μπιλ, σπουδαίο κομμάτι, χορευτικό και με ωραίους στίχους...)

(*) Σημ.: Αυτό το «τί χαρά και τί πένθος» είναι από μια παλιά ποιητική καρτ ποστάλ του Τέου Ρόμβου προς τον Νίκο Θεοδοσίου: βλ. ΕΔΩ.

(«Για να μη ξεχνάς πόσο αγαπιόμαστε»...)

ΟΥ!

1.

Μια ιστορία προεκλογική

Ήτανε στα 1981 που ο Γεώργιος Ράλλης απ’ το μπαλκόνι είπε το περίφημό του: «Δεν θέλω ου».

Την ίδια εποχή, ένας άλλος Γεώργιος, ο Μακρής έγραφε το ωραιότερο ρεφραίν του νέου ελληνικού τραγουδιού: ένα μακρόσυρτο πονεμένο «ουουουου»...

Το τραγούδι του, ως γνωστόν, ο Μακρής το πρωτοπαρουσίασε στην Κέρκυρα, στους Αγώνες του Μάνου Χατζιδάκι.

Για τους Αγώνες έχω ξαναγράψει σε ανύποπτο χρόνο, ίσως αδίκως κιόλας, ότι τους θεωρώ κομμάτι υπεύθυνους για την μάστιγα του «έντεχνου» διευκρινίζοντας εντούτοις πως εξαιρώ κάποιες παρουσίες... Να μην τα ξαναλέω τώρα, βαριέμαι.

Σημειώνω ότι στην Κέρκυρα στήθηκε άγαλμα (προτομή) αυτουνού του Ράλλη, που μάλιστα εκλάπη πρόσφατα. Δυστυχώς βρέθηκε, πεταμένο σ’ ένα χαντάκι, και μάλλον ξαναστήθηκε ήδη.

(Είπαν ότι οι φίλοι μου οι Γύφτοι το κάναν. Μισές δουλειές φίλοι μου!)

Φρονώ ότι η Κέρκυρα αξίζει ένα καλύτερο άγαλμα, π.χ. του Μακρή, ή του Νικολαΐδη, ή του Τόμπλερ, των Χάνομαι γιατί ρεμβάζω, του παλιόφιλού μου Κλέωνα, του Σιγανίδη κλπ. Έστω του Χατζιδάκι! Ή μιας γυναίκας που ερωτεύτηκε ή θα μπορούσε να ερωτευτεί ο Χατζιδάκις: της Grace Slick ας πούμε, ή της Ρεν των EchoTrain.

(Δεν ξέρετε την Ρεν; Να πά’ να την μάθετε, θα ’λεγε τώρα ο μπάρμπα Μάριος ο Χάκκας...)

Εμείς θέμε «ου», αμέ, και βέβαια, ναι, αλλά, οπωσδήποτε!

18/5/2019           

2.

«Είσαι σαν κι’ εμένα»

Στο ράδιο τ’ ακούγαμε προ ολίγου, στ’ αμάξι γυρνώντας από τα Πετράλωνα,* και θυμήθηκα πως το ’βλεπα στον ύπνο μου όνειρο πως ήμασταν λέει σ’ ένα κλαμπάκι παλιό με γιεγιέδες και το χορεύαμε – αυτό ακριβώς το κομμάτι. Οι Ζουλήξω ήτανε λέει πολύ διάσημο γκρουπάκι, πιο διάσημο κι’ απ’ τους Μπήτλις! Κάποια κορίτσια προσπαθούσαν ν’ αγγίξουν το ίνδαλμά τους τον Μακρή. Ο οποίος Μακρής ωστόσο, σημειωτέον, ήτανε ξυρισμένος, χωρίς το χαρακτηριστικό μούσι του κλπ.

Σκεφτόμουν πως άμα ξυπνήσω θα ξυριστώ κι’ εγώ, αλλά το ξέχασα το όνειρο ξυπνώντας κι’ έτσι δεν ξυρίστηκα εντέλει.

24/2/2019           

(*) Σημ.: Στα Πετράλωνα πήγαμε για να δούμε κουκλοθέατρο, τις φίλες μας τις Gypsy Moth, την Πετρίνα και την Αλεξάνδρα, που ανέβασαν το "Γύρο της μπουγάδας τους σε 30 λεπτά" στο Προβάδικο. Εκπληκτικές φυσικά!

 

Η ζωγραφιά απάνω είναι του Γιώργου Μακρή φυσικά.