Δύο ποιήματα

ΑΜΑ ΖΟΥΣΑΜΕ ΑΙΩΝΙΑ…

[ Με τον τρόπο διάφορων ποιητών: από Μπρεχτ και Τζαρά ίσαμε Αραμπατζή κ.ά. ]

Άμα ζούσαμε αιώνια

θάχε πλάκα ο βιοπορισμός, το κυνήγι του χρήματος κι’ όλ’ αυτά.

Αλλά – φευ! – ζούμε λίγο, γι’ αυτό ο βιοπορισμός κ.τ.λ. δεν έχουν πλάκα καθόλου.

Άνθρωπε! Μη χάνεις τον καιρό σου… Τεμπέλιαζε όσο μπορείς

στο καφενείο με τον κόσμο,

στ’ αστέρια με το αμόρε,

στο μοναχικό καμαράκι σου κυττάζοντας το ταβάνι

ακούγοντας ραδιόφωνο είτε γράφοντας

ποιήματα.

Όποιος τεμπελιάζει βρίσκει πράγματα, όλα τα βρίσκει!

( εκτός από λεφτά, εννοείται, αλλά ποιος τα γαμεί τα λεφτά; )

Σχολιάζει η Θέκλα: Επιμένουμε «στις πλούσιες από θηράματα αργίες μας».

– Έτσι Θέκλα, και με μάγια θρεφόμεθα νέα ωσάν τον κόσμο!

                                                                        Ο νοών νοείτω, εννοείται, φυσικά.

ΠΟΚΟ ΑΡΤΙΣΤΑ ΠΟΚΟ ΤΟΥΡΙΣΤΑ...

1.

Τα υπάρχοντά μου:

βιβλία κυρίως

και χαρτιά, πολλά χαρτιά, ποιήματα και τέτοια.

Κατά τ’ άλλα:

κάτι τζάντζαλα, χωράν όλα σ’ ένα σακκίδιο ταξιδιωτικό.

(Κατάλαβες δηλ. Τζουζέπε: σκρίβι πουτάνα!)

(*) Σημ.: Τον τελευταίο στίχο τον έχω διαγράψει στο χειρόγραφο, ως ευκόλως εννοούμενο μα λέω να τον κρατήσω, διότι αναγνωρίζουμε και το δικαίωμα των ηλίθιων μπάτσων και συναφών επαγγελμάτων, π.χ. φιλολόγων, κριτικών της ποιήσεως κλπ. στο αυτονόητό τους – και ουχί μόνον το δικό μας.

Στο βαθμό βεβαίως που τα αυτονόητα δεν βλάπτουν κανέναν ή έστω ωφελούν ως γελοία...

2.

ΕΜΕΙΣ

Χειμώνα - καλοκαίρι

στην πόλη

είτε στις εξοχές

στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό

και στα γράμματα ακόμα

εμείς – τουρίστες!

Άνευ ευθυνών

Άνευ ορίων άνευ όρων

Και εκ των ων ουκ άνευ σας.

                                        

(*) Το σκίτσο είναι βεβαίως του Gerhard Seyfried.

Η φωτογραφία στη μέση είναι από μια εκδήλωσή μας στο ΕΑΤ-ΕΣΑ για τα 100 χρόνια του Οκτώβρη ’17. Βλέπω τον Σταύρο τον Καπλανίδη και τον Μήτσο τον Πουλικάκο. Αυτός που δεν φαίνεται θα είναι ή ο Τέος ή ο Περικλής. 

SUPERGIRL

(Ένα ποίημα του Τούλι Κούπφεμπεργκ, στο περίπου)

Το σούπερ κοριτσάκι μου

μιλάει σαν κοτσύφι

γελάει σαν λεμονανθός

κλαίει σαν κεχριμπάρι

Το σούπερ κοριτσάκι μου

κατηφορίζει σαν το ρυάκι

μοσχοβολάει σαν σκορδαλιά

χορεύει σαν σύννεφο

φουμάρει σαν ουράνιο τόξο

Το σούπερ κοριτσάκι μου

μαγειρεύει σαν την κόλαση

ή σαν εκτόξευση σοβιετικού πυραύλου

λοξοκυττάει σαν άγγελος

Το σούπερ κοριτσάκι μου

βρίζει σαν νταλίκα

προσεύχεται σαν αεράκι

παίζει χαρτιά σαν ποιητής

τραγουδάει σαν τρελλοκομείο

κάνει έρωτα σαν ζούγκλα…

Το σούπερ κοριτσάκι μου

(όλα υπέροχα τα κάνει!)

Το σούπερ κοριτσάκι μου

μ’ αγαπάει σαν μαϊμού

ή σαν δείλι

ή σαν μαγγανοπήγαδο

ή σαν καθρέφτης…

Το σούπερ κοριτσάκι μου

με κυττάζει σαν την κυττάζω σαν με κυττάζει

και το ξέρουμε κι’ οι δυο: τί είναι αυτό που το λένε αγάπη…

– Τί είναι αυτό; –

Ε, τί είναι αυτό!

(Αυτό είναι!)

Μούζικα: Ο Τούλι και οι Fugs, στο ομώνυμο κομμάτι.

Μπορχεσάρ

[ Ε ι σ α γ ω γ ή : Το ποίημα που ακολουθεί, βάλτε το και σε εισαγωγικά το ποίημα, το έγραψα κατευθείαν στο facebook, ως κατάσταση που λένε, αυθορμήτως, έχοντας διαβάσει μόλις τις μεταφράσεις του Κεντρωτή. 9/6/19, βράδυ, νύχτα. Δεν περίμενα τις αντιδράσεις. Για ύπνο πήγα. Το κομμάτι άρεσε, παραδόξως ας πούμε! Είναι και οι μέρες κάπως πονηρές, εγείρεται ένα νέο γλωσσικό ζήτημα, που οφείλουμε νομίζω να το προσέξουμε και να προετοιμαστούμε... Προσώρας δεν λέω τίποτε επ' αυτού.
   Την επομένη ο Μάστρο-Γιώργος το είχε ήδη αναρτήσει στο Αλωνάκι του. Ούτε να το ξανακυττάξω δεν πρόκαμα... Καπάκι μάλιστα, μου αφιέρωσε και μια μετάφραση φρέσκια - ένα ποίημα του Ρενέ Σαρ. Μεγάλη πουστιά! Με συγκίνησε...
   Ότι θα το φχαριστιότανε, βεβαίως, ήμουν βέβαιος. Μπορεί να είναι της ακαδημαϊκής κοινότητος που λέμε ο Κεντρωτής, αλλά λεβεντιά, μουρλός. Όπως και κείνος ο Δημάκης ο Χρήστος. Νομίζω δεν έχω άλλους γνωστούς και φίλους από το περιβάλλον αυτό. Κομμουνισταί αμφότεροι, και ποιηταί φυσικώς! Τους πάω. ]

Τρομερός ο καριόλης!

Για τον Ρενέ Σαρ λέω κυρίως

μα και τον Μπόρχες

Τον Μπόρχες τον στραβούλιακα, ξέρετε

Μεταφράζει σαν πούστης ο Κεντρωτής τους δυο αυτουνούς

τον τελευταίο καιρό

Δεν τους πολυήξερα, την ποίησή τους, τ’ ομολογώ

μα τους έχω λατρέψει

Αηδόνια γαμώ το κενοτάφιό μου μέσα, αμφότεροι, ρε συ

τί γράφουν ρε

Παπάδες γράφουνε

Αντρίκεια ποίηση, ρωμαλέα, όχι έντεχνες μαλακίες και τοιούτα.

Μεγάλη κουφάλα ο Κεντρωτής

Πολλοί κατηγορούν τους μεταφραστικούς του τρόπους

Ρε, άντεστε φτύστ’ τ’ αρχίδια σας, παλιομυξοπαρθενόπες!

Ξέρει τί κάνει ο άνθρωπας.

Τελεία.

Μπουρδέλο.

Αλητεία.

Μήγαρις έχω στο νου μου άλλο πάρεξ καυλομαρία κι’ επανάσταση;

(Γουστάρω. Αύριο αν θέτε σας το μεταφράζω και στα πολιτικώς ορθά το γαμημένο, κι’ ας μην τα πολυκατέχω... Και στ’ ακαδημαϊκέζικα, ευχαρίστως, θέλω όμως βοήθεια...)

Φωτογραφίες: Απάνω, ο Γκαγκάν με τον Μαστροκεντρωτή, στο Σαλέρο.
Αποκάτω η αφιέρωση.

Σύνδεσμος: Ντόννερ, μπαχ, μύυλε

και γαμώ δηλ. εννοεί ο ποιητής!

Τα θαύματα της τεχνολογίας

1

Εδώ και κάτι χρονάκια στα εργαστήρια οπού γίνονται τα πειράματα κατάφεραν πράγματι και μετέφεραν γονίδιο λουσιφεράσης από το DNA πυγολαμπίδας σε γρασίδι. Μεγάλο επίτευγμα, μά το ναι! Το αποτέλεσμα ήταν γκαζόν όπερ λάμπει εν τω σκότει, καθώς ο λόγος του θεανθρώπου.

Εξ ού κι’ η λαϊκή ονομασία με την οποία κυκλοφορεί το προϊόν στην αγορά: Ιησούς Γκαζοφωτιάς.

Βιβλιογραφία: "Γενετικά τροποποιημένα φυτά", κεφ.4 pdf 

(Για να μη θαρρείτε πως μπούρδες λέω και πως τα κατεβάζω όλ’ αυτά απ’ το κεφάλι μου το πάνω).

2

Τρεις ζωγραφιές του Γιοκούς.

(Για τεχνικές κλπ. λεπτομέρειες, βλ. αποκάτω)

Ο αναπτήρας Ι. Παστέλ και ακρυλικά στο μικρό μπλοκάκι σαλόνι, 14X10 cm.

Ο αναπτήρας ΙΙ. Πενάκι, παστέλ, ακρυλικά σε χαρτί, 18Χ16 cm.

Ο αναπτήρας ΙΙΙ. Πενάκι, παστέλ, ακρυλικά σε χαρτί, 5Χ5 cm.

Ένα κριτικό σημείωμα:

Στο 2 ο αναπτήρας είναι Zippo, καταφανώς, «ο αναπτήρας που γράφει στ’ αρχίδια του τον αέρα» που λέγαν κι’ οι παλιοί. Τα «τρία άλφα».

Στο 1 μπορεί να είναι και bic (ξυρίζει, ανάβει, γράφει κλπ.)

Το 3 μας θυμίζει τον Πίπη τον καλλιτέχνη απ’ τις Κυρίες της Αυλής:

«Βάζω τα σπίρτα, βάζεις τσιγάρα;»

Τω καιρώ εκείνω, ήτονε τ’ όντι και κάτι τσιγαράκια-τρικ που τα πουλάγαν στα μαγαζιά με τα «μαγικά» – είχε ένα στη στοά του Τιτάνια νομίζουμε χαμηλά στην Πανεπιστημίου... Άναβες το τσιγαράκι και γινόταν μια μίνι έκρηξη, όχι πολύ επικίνδυνη, πάντως μια τρομάρα την έπαιρνες, μαύριζαν και τα μούτρα σου!!

Μούζικα: καλή μουσική για σπηντάτους μορτίνους.

Παράθυρα

Πιτσιρικάς, στη γειτονιά μου υπήρχαν κάμποσα γκρουπάκια ερασιτεχνικά. Πέρναγα απέξω απ’ το σπίτι των Δεναξάδων, στο ισόγειο ήταν κάτι μαλλιάδες που μαζευόντουσαν και παίζαν. Κι’ αρμόνιο είχαν κι’ απ’ όλα. Καμμιά φορά αφίναν τα παντζούρια ανοιχτά. Η καλύτερή μου! Καθόμουν και τους χάζευα, διακριτικά αλλά με θαυμασμό κι’ ενδιαφέρον μεγάλο...

Γουστάριζα, πώς το λένε.

Μια μέρα βγήκε ο οργανίστας στο παράθυρο, μ’ είδε, με χαιρετάει. Πώς σε λένε μικρέ; Του λέω. Σ’ αρέσει η μουσική; Ναι. Τί μουσική ακούς;

Σούζι Κουάτρο, του λέω.

(12-13 χρονών να ’μουν, αυτή μ’ άρεζε, φόραγα μάλιστα και κάτι ψευτοπέτσινα για να της αρέσω κι’ εγώ!)

Σοβαρά; μου λέει. Κάτσε, μου λέει, άκου την Σούζι Τσίνκουε!

Δεν το ’πιασα το αστείο, αν υπάρχει αστείο. Ένα-δύο-και-πάμε. Παίζουν για πάρτη μου οι μόρτες. Είχαν και μια κοπελιά στα φωνητικά. Δεν το είχα καταλάβει μέχρι τότε.

(Δεν θα το έλεγα ευτυχία, ήταν κάτι παραπάνω από ευτυχία: ήταν αποκάλυψη! παραπάνω κι’ απ’ του Ιωάννου να πούμε! ήταν Πόρφυρας:

Κι’ εγνώρισεν ο νιος τον εαυτό του!)

Νομίζω δεν τους ξαναπέτυχα με ανοιχτά παράθυρα, και κάποια στιγμή χαθήκαν απ’ τη γειτονιά. Ίσως πήγαν φαντάροι τ’ αγόρια και το διαλύσαν. Η μοίρα πλείστων όσων νεανικών γκρουπ. Ίσως απλώς φύγαν απ’ το σπίτι των Δεναξάδων.

Πρόλαβαν ωστόσο να σημαδέψουν έναν νεολαίο.

Ίσως θα ’πρεπε καλύτερα να πω: έναν ανήσυχο νεολαίο. Τα ’θελε κι’ εμέ ο κωλαράκος μου.

Μούζικα: Οι Aphrodite's Child. Αυτούς δεν τους λες και ερασιτεχνικό γκρουπάκι, βέβαια, αλλά τους βάζω γιατί τέτοια μουσική παίζαν οι μόρτες μας.

Υ σ τ ε ρ ό γ ρ α φ α :

Βασικά, είδα και σήμερα στο φέϊσμπουκ πολλά και διάφορα – καλλιτεχνικά, πολιτικά, άσχετα... Αναρωτήθηκα κάποια στιγμή, πώς το βλέπει το εν λόγω μέσο καθένας. Κάποιοι τόχουν πει καφενείο, αλλά τί καφενείο χωρίς τάβλι, καφέ ή ούζο;

Άλλοι σαλόνι ή μπαλκόνι, γιατί όχι;

Γειτονιά.

(Και τα μπλογκ, κάτι αντίστοιχο υποθέτω…)

Για του λόγου μου σκέφτομαι: παράθυρο! Ένα παράθυρο ανοιχτό, ενώ προβάρω εγώ τα δικά μου.

Εγώ κι’ οι φίλοι μου, που έρχονται να τζαμάρουμε παρέα.

Εγώ είμαι ένα ροκ γκρουπάκι (ερασιτεχνικό) σαν τα παιδιά της ιστορίας μας.

Η Μαρ. προφανώς είναι η δικιά μου Σούζι Τσίνκουε!

Γαμώ την τρέλλα μου, ωραίες ιδέες έχω απόψε!

(Άραγε... γοητεύω, ή μάλλον όχι γοητεύω... παίρνω άραγε στο λαιμό μου κάναν ανήσυχο νεολαίο κι’ εγώ; Χμ! Μακάρι!)

(*) Εγώ τότε έμενα στην Γκράβα, Κιθαιρώνος 81, των Δεναξάδων λογικά θα ήταν το 77 – δεν υπήρχε 79, ήταν βράχος... Κάποια στιγμή μάλιστα τον γκρεμίσανε το βράχο για να ενωθεί η πάνω Κιθαιρώνος με την κάτω Κιθαιρώνος. Πρέπει να υπήρχε σπηλιά, βρίσκαμε κομμάτια με σταλαγμίτες.

(*) Στη φωτό, πάνω: ένα δικό μας ερασιτεχνικό-συνοικιακό γκρουπάκι, τέλη δεκ.'70.

Προς τους Νέους, δεύτερη επιστολή

SCHOOL'S OUT

Όπως έλεγε κι’ ένας παλιός σοφός Κινέζος, ο Μπρεχτ ίσως, είναι δουλειά του μαθητή να μαθαίνει κι’ όχι του δάσκαλου να κουνάει το δάχτυλο – εξόν κι’ αν τον τρώει η μύτη και θέ’ να ξυστεί, δικαίωμά του.

Νέοι, μελετήστε:

Πιότρ Κροπότκιν, "Προς τους νέους"

Μελετήστε:

1. "Το κόκκινο βιβλιαράκι του μαθητή"

2. Πάνος Κουτρουμπούσης (de), "Εν αγκαλιά de Κρισγιαούρτι y otros ταχυδράματα y historias περίεργες"

3. "Απόφοιτος με μέτριο βαθμό", δεν θυμάμαι τίνος

4. Τουργκένιεφ, "Πατέρες και γυιοι" (γειά σου ρε Μπαζάρωφ!)

5. Εγγονόπουλος, "Ποιήματα" α΄ τόμος ή άπαντα

6. Dylan Thomas, "Το πορτραίτο του καλλιτέχνη ως νεαρού σκύλου"

7. Boris Vian, "Ο αφρός των ημερών" και "Φθινόπωρο στο Πεκίνο" 

8. Bob Dylan, "Τα τραγούδια του" (κείνη η συλλογή με το πορτοκαλί εξώφυλλο)

9. "Rolling Stones", το βιβλιαράκι των Ζυγομαλάδων, πάρτες και στίχοι

10. Μάριος Χάκκας, "Το κοινόβιο" (και Άπαντα)

11. Ηλίας Πολίτης, "-273°C + Τί;"

12. "Τα τραγούδια του Μαλντορόρ"

13. Χανς Ρίχτερ, "Νταντά"

14. Περιοδικό "Πάλι", το ανάτυπο των 6 τευχών

15. Τζέημς Τζολ, "Οι αναρχικοί"

16. Φρανσουά Βιγιόν, "Οι μπαλάντες και άλλα ποιήματα"

17. Κάρλος Καστανέδα, "Ταξίδι στο Ιξτλάν"

18. Φρήντριχ Ένγκελς, "Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους"

19. Ν. Νικολαΐδης, "Ο οργισμένος Βαλκάνιος"

20. Τζακ Κέρουακ, "Στο δρόμο"

21. Τζέρυ Ρούμπιν, "Do it!"

22. Μπρετόν, "Ανθολογία μαύρου χιούμορ"

23. Τζέησον Ξενάκης, "Χίπηδες και Κυνικοί"

24. "Ο μύθος του κολπικού οργασμού"

25. "Αναζητώντας τους Κροκάνθρωπους"

26. "Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας"

27. Άδωνις Κύρου, "Ένας τίμιος άντρας"

28. (...)

29. "Το γαλάζιο βιβλίο" του Τσιρώνη

κλπ. κλπ. κλπ.

Μελετήστε:

Ρεμπώ, που είναι και συνομήλικός σας.

(Δεν πρόκειται να σας εξετάσουμε, ούτως ή άλλως, έννοια σας!)

Μαθητές, για σας τα παράθυρα του καλού Θεού π’ αναφέρει ο Κούντερα στη Βραδύτητά του.

«Το σχολείο φωτίζει μόνον όταν καίγεται!»

– Ναι, Μπλανς, θα το κάψουμε το σχολείο θα το κάψουμε παραμερίζοντας εν ανάγκη και την τροτσκιστική ηγεσία της απλής κατάληψης! –

Και μη ξεχνάτε, καλά μου παιδιά:

Μην πλένεστε!

Στα παπάρια σας κι’ αν περνάει ο Κάϊζερ απ’ το χωριό… (Ο Μπρεχτ το λέει κι’ αυτό).

(*) Στην φωτό απάνω: "Απαγορεύεται αυστηρώς το πλύσιμο!"
Ο Γκαγκάν με τον αδελφό του τον Μπίλη Μποντ και τα ξαδέλφια τους τον Νικόλα και την Ελένη. Καζακλάρι, χ.χ.