Το γέλιο του Μακρή

Η μπαλάντα του γαϊδάρου για 9 κιθάρες. Το ξύλινο έπος του τραγουδοποιού 

και η ορχήστρα με τα αναστατωμένα μέλη

( έργον Γ. Μακρή )

Ήμουν με τον Γιώργο Μακρή τον τραγουδιστή και πετυχαίνουμε τον Γιώργο Μακρή τον ποιητή στο μαγαζί, κάποιο αναψυκτήριο ίσως ή το παλιό κρεπατζίδικο στη συμβολή Κιάφας και Ακαδημίας.

– Κύριε Μακρή, του λέμε πρίμο-σεγόντο, τί ευχάριστη έκπληξη! Πρώτη φορά σας βλέπουμε έγχρωμο!

Το «κύριε» επειδής δεν αρμόζει σε πεθαμένους θα πει προφανώς πως ο ποιητής μας ήταν ζωντανός.
Όσο για το έγχρωμος, ίσως θάταν ακριβέστερο το ασπρόμαυρος αλλά επιχρωματισμένος. 

Ο ποιητής σκάει στα γέλια κι’ από το γέλιο του βγαίνει μια παράξενη αλλά πολύ οικεία στ’ αφτιά μας μουσική των σπηλαίων, ίσως η εισαγωγή του Road Ladies, Φρανκ Ζάππα παρακαλώ, ή κάποιο κομμάτι των Φλοκ, με βιολί.

Τότε εμφανίζεται η Λουκά, εκείνη η τρελλάρα η χριστιανή...

– Είδα το φως το αληθινό, το φως το αληθινό! όλο λέει και ξαναλέει

Είναι πολύ χαρούμενη και πολύ όμορφη, πολύ σουρλουλού. Μας αγκαλιάζει και μας φιλάει όλους στο στόμα.

– Γιώργο Μακρή σε λεν και σένα ψηλέ; μου κάνει.

Ξύπνησα.

Να μην τα πολυλογώ, άνοιξα το φέϊσμπουκ και στην αρχική πάνω-πάνω μου βγάζει το ανωτέρω έργο του Γιώργου Μακρή… του ζωγράφου! Καλημέρα!

Μούζικα: Tα δυο κομμάτια κομμάτια που αναφέρομε στην αφήγησή μας προσπαθώντας να περιγράψομε το γέλιο του ποιητή, του Τζιμπιέμ. Φρανκ Ζάππα και Φλοκ. Πιστεύομε πως καλύτερα να τα βάλετε να παίζουν και τα δυο συγχρόνως.

Στης Τζένης το ουζερί, ξανά...

 

ΧΑΡΤΟΠΕΤΣΕΤΑ

(Στης Τζένης το ουζερί. – Δυο σημειώσεις στο περιθώριο της 3ης βραδυάς αντεργκράουντ ποίησης και μουσικής)

1.

Τί Παρίσια, τί Κάτω Πατήσια!

Εκεί "μπητνίκ".

"μπήτουλες" εδώ πέρα.

2.

Ταμ-ταμ και μπαγλαμάδες

και στα ποτίρια λεμονάδες που καίνε.

Πέντε τα ξημερώματα

ο Μπιλ le bossu απαγγέλλει με την γαϊδουροφωνάρα του:

«Δεν πειράζει!»

Μακάριοι οι γείτονες, ότι αυτών εστί η καλημέρα!

Στιγμιότυπα:

Ρυθμοί μαύροι, αφρικάνικοι

Ο Τάκης μνημονεύει Χρήστο Ζυγομαλά

Ο Γκαγκάν μνημονεύει Γιώργο Β. Μακρή και Γιώργο Διαλυνά

Ο Σαολίν παίζει την Αχάριστη σπαραχτικά

Ο Καπετάνιος τραγουδά Εισαγγελέα πάγαινε να πλύνεις κάνα πιάτο

Ο ζωγράφος κοιμάται λιώμα απ’ το πιοτί

Όλους τους ρεμπέτες της παρέας μας τους λεν Νίκους και βασικά Τρελλάκηδες

(έστω κι’ αν τον Χρήστο τον λένε Ζάχο, Τρελλάκιας κι’ αυτός)

Ο Μπιλ έχει κουρντισμένη την κιθάρα του όπως ο Λου Ρηντ

Η Ρεν έχει έναν γάτο που δεν είναι ακριβώς γάτος αλλά χαμόγελο γάτου...

Να ξέρεις, υπάρχει ζωή και μετά τις εκλογές – επί Νέας Δημοκρατίας κι’ έτσι.

Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα Μητσοτάκη!

3η βραδυά αντεργκράουντ ποίησης και μουσικής, 20/7/2019

(Μερικά στιγμιότυπα έτσι όπως κατεγράφησαν πρόχειρα οι περισσότερες από κάμερες κινητού κλπ.)

 

 

 

 

 

 

Στιγμιότυπα

Περί τα μεσάνυχτα έχουμε πιάσει όλοι τα όργανα και του δίνουμε να καταλάβει, πες το συμφωνική της τρελλής αιθρίας, πες το τζαμ σέσσιον των νυχτερινών αγριμιών!

Αυτά είναι τα λόγια που σηκώθηκε και μας τραγούδησε η Μαριάνθη...

Ο ρυθμός

(Η οδός Μαλακάση ήταν μέχρι πρότινος ένα γραφικό δρομάκι στα Κ. Πατήσια αλλά πλέον είναι παραπόταμος του Κόνγκο!)

ΥΠΟΚΙΝΗΤΕΣ ΥΠΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ

Ο Μπράϊαν Πάλμερ, στις Κουλτούρες της Νύχτας του, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μελέτη ακαδημαϊκή κι’ έτσι,* στο κεφάλαιο το αφιερωμένο στους μπητ μας τους παρουσιάζει ως εξής – στο περίπου:

Κάνανε διάφορα λέει τρελλά κι’ αντισυμβατικά πράγματα, π.χ. ποιητικές βραδυές δωρεάν χωρίς εισιτήριο...

Άραγε – τότες – η Ελλάς είναι η χώρα των μπητ, των Χτυπημένων όπως εύστοχα ειρήσθω εν παρόδω είχε αποδώσει κάποτε ο Πουλικάκος τον όρο στη γλώσσα μας;

Γελάμε βεβαίως.

Αλλά κρατούμε και υπογραμμίζουμε την ουσία: τα τρελλά κι’ αντισυμβατικά πράγματα!

Οι βραδυές μας στης Τζένης το ουζερί – μα κι’ άλλα στέκια – είναι η απάντησή μας στις συμβάσεις, τις αξίες, τα ήθη της πολιτιστικής μας αγοράς.

(Θίγουμε κάποια τέτοια ζητηματάκια αλλού, σε γκαγκάν μανιφέστα κ.ά. γραπτά και παρεμβάσεις, ας μην επανέλθουμε εδώ…)

Ωραία το λέει ο Μητρογιαννόπουλος: Οι λογοτεχνικές βραδυές όπως θα έπρεπε να είναι, με πολλή μουσική και χωρίς πολλή λογοτεχνία.

Κι’ η Ρεν η τραγουδίστρια: – Ε.Μ.Π., πώς λέμε Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, εμείς λέμε Ελευθερία Μουσική Ποίηση.

Και κάτω τα χέρια από το Άσυλο!

Υπογραφή:

     Υπ-Υπ

___

Σημειώσεις:

Οι Κουλτούρες της Νύχτας κυκλοφορούν και στα ελληνικά, διαθέσιμο απ’ ό,τι βλέπω ακόμα. – https://www.e-shop.gr/koyltoyres-tis-nyxtas-p-BKS.0037996

Υποκινητές υποκουλτούρας μας χαρακτήρισε κάποιος, λέει ο Μπιλ. Αν αυτός ο κάποιος είναι εχθρός μας, να ζήσουν οι εχθροί μας, είν’ οι καλύτεροι φίλοι μας εν τοιαύτη περιπτώσει! Αν πάλι ο κάποιος είναι φίλος, ζήτω οι φίλοι μας με τα ωραία τους!

Ο μουσιού Κανένας, - ο μονόφθαλμος βάτραχος,

κηρύκειον της βραδυάς μας. 

Ποίημα

ΜΠΛΟΥΖ ΣΕ ΣΙ ΜΑΤΖΟΡΕ

Όπου κι’ αν βρίσκεστε αδέλφια

όποιος κερατάς κι’ αν κυβερνάει

μνημονεύετε πάντα

Γιώργο Β. Μακρή

και μνημονεύετε

Γιώργο Διαλυνά

Γιώργηδες αμφότεροι

κι' αμφότεροι σάλταραν από ταράτσα...

Κι’ ακούτε Τσάρλυ Κρίστιαν

η πρώτη – θαρρώ – ηλεκτρική κιθάρα έβερ.

Και πίνετε το ουζάκι σας στης Τζένης το ουζερί

– πείτε κι’ ένα ποίημα! –

Κάνει καλό!

Πολύ καλό!

Πάρα πολύ καλό!

Στη δε Σύρο

– ξέρετε –

αν δεν μας βρίσκετε στο Μποέμ μάλλον στο Λαουτάρι θα ’μαστε!

Όπου κι’ αν βρίσκεστε αδέλφια κι’ όποιος κερατάς κι’ αν κυβερνάει...

Ο Νίκος έβγαλε αυτή τη φωτογραφία.

Μούζικα: Τσάρλυ Κρίστιαν, Blues in B.

Η Τζένη.

ΑΓΓΟΥΡΙΑ ΚΑΙ ΜΑΡΓΑΡΙΤΕΣ

Το βιβλίο της Εβδομάδας…

Είμαι βέβαιος πως αν ο Θοδωρής Μπασιάκος αποφάσιζε να εγκαταλείψει τούτη την άνοστη εποχή μας, κι αν αποτολμούσε μέσω μιας συμπαντικής σκουληκότρυπας να μεταφερθεί κάπου στον ελληνιστικό κόσμο, τότε σίγουρα τα ποιήματά του θα τα διαβάζαμε εμείς τώρα ανθολογούμενα στην “Παλατινή Ανθολογία”, και μάλιστα δίπλα δίπλα, παρέα με μια κανάτα κρασί ως την αυγή, με τα ποιήματα του εξαίρετου Παλλαδά. Αν κάτι χαρακτηρίζει ειδικότερα τον λόγο του Μπασιάκου, πέρα από ό,τι μπορούμε να βρούμε και αλλού, δεν είναι μόνο η περιπαικτική και σκωπτική του διάθεση, παρά, και κυρίως, η λεπταίσθητη και τρυφερή βοημική ματιά του για ό,τι τον (και μας) περιβάλλει. Κι ενώ στα χρόνια που διανύουμε όλοι μας αποφεύγουμε, σχεδόν φοβούμαστε ως περιοχή «ποιητικού θανάτου», τις αυτοεκδόσεις (διότι όντως έχει υπερχειλίσει η αυτοέκδοση από εντελώς αδύναμες προσπάθειες γραφής) και προστρέχουμε στην (εντέλει και πάλι αμφίβολη) θαλπωρή των εμπορικών εκδόσεων, ο Θεόδωρος Μπασιάκος (είμαι βέβαιος, σίγουρος για τον εαυτό του και άρα ανόθευτος ταπεινών ελατηρίων) αποτολμά να εκδίδει τα πολύ καλά ποιήματά του μόνος του και να τους δίνει την (γεμάτη ρώμη και υγεία) χαρά να μοιράζονται από χέρι σε χέρι. Απλώς αναζητήστε τα!

Αντώνης Ψάλτης

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό

 Θράκα, 20/6/2015 ΕΔΩ.

*

…και βιβλίο της Χρονιάς!

Πάνε δέκα χρόνια από το 2006, που ξεκινήσαμε αυτό το παιγνίδι με τα 4+1 καλύτερα της χρονιάς. Από τη στήλη με όλα τα αρχεία των αναρτήσεών μας σε χρονολογική σειρά ανά έτος, οι αναγνώστες μας μπορούν να εξετάσουν και να κρίνουν ποικιλοτρόπως τις επιλογές μας και τις αστοχίες μας έτσι όπως τις έχουμε παραδώσει στην πάροδο του χρόνου. Από το «ανεξάρτητο παρατηρητήριο του ποιείν» λοιπόν, το 2015 οφείλουμε να παραδεχτούμε πως ήταν πλούσιο σε ποιητικά βιβλία, όχι μόνον αριθμητικώς πολλά τα βιβλία (ποιητικές συλλογές, τόμοι συγκεντρωτικοί ποιημάτων και μεταφράσεων, ανθολογίες), αλλά και ποιοτικώς, πολλά και καλά βιβλία δηλαδή, από πεθαμένους έως και έφηβους. Για τη χρονιά που μας πέρασε οφείλουμε επίσης να επισημάνουμε την επαρκή αντιπροσώπευση όλων των ηλικιών και των τριών (συνταγματικώς πλέον) φύλων. Από τα δεκάδες καλογραμμένα ποιητικά βιβλία του 2015 (είναι γενική διαπίστωση πως στην Ελλάδα γράφουμε καλή ποίηση και οι ποιητές μας γνωρίζουν καλά την ελληνική γλώσσα), ξεχωρίσαμε τα πέντε με ένα και μοναδικό κριτήριο: το ποιητικό στοίχημα. Τι στοίχημα βάζει ο ποιητής με την τέχνη του και τον ίδιο ως ποιητικό υποκείμενο και ήρωα των στίχων του.

Ο Θεόδωρος Μπασιάκος ή Γκαγκάν, καλλιτέχνης συγγραφέας, έλκει την καταγωγή του από τον Βιγιόν και τον Γιεσένιν, μας παραδίδει το πρώτο τεύχος των Απάντων του σε ένα πολυγραφημένο φυλλάδιο που κυκλοφόρησε από χέρι σε χέρι μεταξύ φίλων, αυστηρώς εκτός εμπορίου:

ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟ

Πάει να πει:

Ποιητής!

(Για θαρρείς πως μπρίκια κολλάμε

νυχτιάτικα, η ώρα 3 και μισή;)

(Ακολουθούν οι αναφορές στις ποιητικές συλλογές των εκλεκτών συναδέλφων και φίλων Γιώργη Δάγλα, Γιάννη Ζελιαναίου, Πέτρου Γκολίτση και της Ξένιας Παπαδοπούλου).

Ολόκληρο το άρθρο, που υπογράφει ο Σωτήρης Παστάκας,

ΕΔΩ: Αλμανάκ Ποιείν: Τα 4+1 ποιητικά του 2015.

La Cucaracha

Έχει τίτλο πιασάρικο τ’ αποψινό πόνημά μου. Οφείλω ωστόσο να προειδοποιήσω: Σκληρό κι’ αηδιαστικό μπορεί περιεχόμενο. 

Όσοι δεν αντέχετε μη προχωράτε καλύτερα.

Πάντα, τέτοιο καιρό οι κατσαρίδες είναι θέμα συζήτησης, θέμα φλέγον της επικαιρότητος, ιδίως μεταξύ των γυναικών κι’ ιδίως όσων ζουν στις πόλεις κι’ οι διακοπές αργούν.

Την Κυριακή ψηφίζουμε. Ποιες εκλογές!

Κατσαρίδες!

Οι άνθρωποι τουλάχιστον στην Ελλάδα μα και σ’ όλον τον λεγόμενο πολιτισμένο κόσμο δεν τα πάνε καλά με τις κατσαρίδες.

Εντάξει, ας μην φανώ σνομπ. Ούτε κι’ εγώ. Μολονότι θεωρώ πως οι καϋμένες αδίκως βρίσκονται στο στόχαστρο του πολιτισμένου ανθρώπου. Μια πλάνη θεωρητική θρέφει το μίσος μας προς αυτές.

Πλάσματα του καλού Θεού είναι κι’ οι κατσαρίδες. Να τις μισήσω; Δεν τις μισώ.

Όχι!

Άμα ιδώ καμμιά πεσμένη ανάσκελα, την γυρνάω όρθια πριν της ξηγηθώ σόλα παντόφλα. Αδύναμους δεν χτυπώ, εκ πεποιθήσεως αν όχι εκ φύσεως.

Ούτε κι’ αυτά τα καταραμένα αεροξόλ μ’ αρέσουν. Νοιώθω κάπως σαν μπάτσος άμα τα χρησιμοποιώ, συνήθως κατόπιν εντολής κάποιας γυναίκας.

Για πάρτη μου, είπαμε, καταλάβατε, προτιμώ ν’ αναμετρηθούμε σαν άντρες.

Απ’ την άλλη, πόσο αντρίκεια ξηγιούνται κι’ οι κατσαρίδες;

Πολλάκις, και ζητώ συγνώμη για την μη πολιτικώς ορθή έκφραση, πολύ πούστικα ξηγιούνται οι κατσαρίδες.

Βίντεο: Παλιά διαφήμιση - "Καταραμένο Αροξόλ!"

Υποθέτω το γνωρίζετε αυτό που λέγεται για τις κατσαρίδες, πως μπορούν να επιβιώσουν απ’ την ατομική βόμβα ακόμα και την πυρηνική καταστροφή! Σκληρά καρύδια!

Αυτό εμένα μ’ αρέσει, διότι δείχνει πως η φύση είναι δυνατότερη απ’ τις παρανοϊκές τεχνολογίες του ανθρώπου. Ο πολιτισμός μας μια χαρά μπορεί ν’ αφανίσει τον πολιτισμό μας και πολλές ακόμα μορφές ζωής· αλλά κάποια όντα ταπεινά και σιχαμένα ίσως – όχι ίσως, σίγουρα! – θα επιζήσουν και θα εξελιχθούν σε νέες ίσως ανώτερες μορφές ζωής και νοημοσύνης.

Για να επανέλθω.

Δεν τις αντιπαθώ τις κατσαρίδες. Τις αγαπώ, όπως και τα πάντα σ’ αυτόνε τον ωραίο πλανήτη...

Ξέρω ότι οι κατσαρίδες τρώγονται κιόλας κι’ ότι είναι νοστιμότατες. Θα μπορούσα να παραθέσω εδώ συνταγές – γκουρμέ, τις οποίες έχουν μάλιστα υιοθετήσει στις μητροπόλεις διάφοροι νεόπλουτοι απ’ τους αγρίους του Αμαζόνιου, του Μεξικού και δεν θυμάμαι πούθε αλλούθε.

Δεν θα είχα αντίρρηση να δοκιμάσω, αλλά όχι στα κυριλέ μπουφέ τους, να λείπει το βύσσινο.

Εγώ εμπιστεύομαι τα ορίτζιναλ.

Βίντεο: Άλλη παλιά διαφήμιση - "Μια κατσαριδούλα η μικρή Τερέζα επάτησε το Τέζα και τέζα!"

Κλείνω:

Το ότι οι κατσαρίδες είναι πανίσχυρες, δεν σημαίνει ότι είναι και αήττητες. Μη μασάτε κυρίες μου, και κύριοι, συντρόφισσες και σύντροφοι...

Μπορεί οι κατσαρίδες – όπως σημειώσαμε ήδη – να επιζούν μιας πυρηνικής καταστροφής, μα κιοτεύουν και παίρνουν τον πούλο κι’ όπου φύγει-φύγει σα βρεθούν κοντά στο μαγιοβότανο που λέμε, γνωστότερο ίσως ως νεπέτα η ποώδης.

Λουλουδικό πρώτης! Ισχυρότερο κι’ από τις βόμβες των ανθρώπων!

Σημείωση: Η νεπέτα αρέσει και στις γατούλες με τις ροζ μυτούλες, διότι άμα το τρώνε «φτιάχνονται» – γίνονται σαν τον Γάτο Τσεσάϊρ ο οποίος δεν είναι γάτα ακριβώς αλλά χαμόγελο γάτας!

(Βλ. π.χ. ΕΔΩ)

Το σκίτσο απάνω-απάνω είναι βεβαίως του Ηλία Πολίτη.