La Cucaracha

Έχει τίτλο πιασάρικο τ’ αποψινό πόνημά μου. Οφείλω ωστόσο να προειδοποιήσω: Σκληρό κι’ αηδιαστικό μπορεί περιεχόμενο. 

Όσοι δεν αντέχετε μη προχωράτε καλύτερα.

Πάντα, τέτοιο καιρό οι κατσαρίδες είναι θέμα συζήτησης, θέμα φλέγον της επικαιρότητος, ιδίως μεταξύ των γυναικών κι’ ιδίως όσων ζουν στις πόλεις κι’ οι διακοπές αργούν.

Την Κυριακή ψηφίζουμε. Ποιες εκλογές!

Κατσαρίδες!

Οι άνθρωποι τουλάχιστον στην Ελλάδα μα και σ’ όλον τον λεγόμενο πολιτισμένο κόσμο δεν τα πάνε καλά με τις κατσαρίδες.

Εντάξει, ας μην φανώ σνομπ. Ούτε κι’ εγώ. Μολονότι θεωρώ πως οι καϋμένες αδίκως βρίσκονται στο στόχαστρο του πολιτισμένου ανθρώπου. Μια πλάνη θεωρητική θρέφει το μίσος μας προς αυτές.

Πλάσματα του καλού Θεού είναι κι’ οι κατσαρίδες. Να τις μισήσω; Δεν τις μισώ.

Όχι!

Άμα ιδώ καμμιά πεσμένη ανάσκελα, την γυρνάω όρθια πριν της ξηγηθώ σόλα παντόφλα. Αδύναμους δεν χτυπώ, εκ πεποιθήσεως αν όχι εκ φύσεως.

Ούτε κι’ αυτά τα καταραμένα αεροξόλ μ’ αρέσουν. Νοιώθω κάπως σαν μπάτσος άμα τα χρησιμοποιώ, συνήθως κατόπιν εντολής κάποιας γυναίκας.

Για πάρτη μου, είπαμε, καταλάβατε, προτιμώ ν’ αναμετρηθούμε σαν άντρες.

Απ’ την άλλη, πόσο αντρίκεια ξηγιούνται κι’ οι κατσαρίδες;

Πολλάκις, και ζητώ συγνώμη για την μη πολιτικώς ορθή έκφραση, πολύ πούστικα ξηγιούνται οι κατσαρίδες.

Βίντεο: Παλιά διαφήμιση - "Καταραμένο Αροξόλ!"

Υποθέτω το γνωρίζετε αυτό που λέγεται για τις κατσαρίδες, πως μπορούν να επιβιώσουν απ’ την ατομική βόμβα ακόμα και την πυρηνική καταστροφή! Σκληρά καρύδια!

Αυτό εμένα μ’ αρέσει, διότι δείχνει πως η φύση είναι δυνατότερη απ’ τις παρανοϊκές τεχνολογίες του ανθρώπου. Ο πολιτισμός μας μια χαρά μπορεί ν’ αφανίσει τον πολιτισμό μας και πολλές ακόμα μορφές ζωής· αλλά κάποια όντα ταπεινά και σιχαμένα ίσως – όχι ίσως, σίγουρα! – θα επιζήσουν και θα εξελιχθούν σε νέες ίσως ανώτερες μορφές ζωής και νοημοσύνης.

Για να επανέλθω.

Δεν τις αντιπαθώ τις κατσαρίδες. Τις αγαπώ, όπως και τα πάντα σ’ αυτόνε τον ωραίο πλανήτη...

Ξέρω ότι οι κατσαρίδες τρώγονται κιόλας κι’ ότι είναι νοστιμότατες. Θα μπορούσα να παραθέσω εδώ συνταγές – γκουρμέ, τις οποίες έχουν μάλιστα υιοθετήσει στις μητροπόλεις διάφοροι νεόπλουτοι απ’ τους αγρίους του Αμαζόνιου, του Μεξικού και δεν θυμάμαι πούθε αλλούθε.

Δεν θα είχα αντίρρηση να δοκιμάσω, αλλά όχι στα κυριλέ μπουφέ τους, να λείπει το βύσσινο.

Εγώ εμπιστεύομαι τα ορίτζιναλ.

Βίντεο: Άλλη παλιά διαφήμιση - "Μια κατσαριδούλα η μικρή Τερέζα επάτησε το Τέζα και τέζα!"

Κλείνω:

Το ότι οι κατσαρίδες είναι πανίσχυρες, δεν σημαίνει ότι είναι και αήττητες. Μη μασάτε κυρίες μου, και κύριοι, συντρόφισσες και σύντροφοι...

Μπορεί οι κατσαρίδες – όπως σημειώσαμε ήδη – να επιζούν μιας πυρηνικής καταστροφής, μα κιοτεύουν και παίρνουν τον πούλο κι’ όπου φύγει-φύγει σα βρεθούν κοντά στο μαγιοβότανο που λέμε, γνωστότερο ίσως ως νεπέτα η ποώδης.

Λουλουδικό πρώτης! Ισχυρότερο κι’ από τις βόμβες των ανθρώπων!

Σημείωση: Η νεπέτα αρέσει και στις γατούλες με τις ροζ μυτούλες, διότι άμα το τρώνε «φτιάχνονται» – γίνονται σαν τον Γάτο Τσεσάϊρ ο οποίος δεν είναι γάτα ακριβώς αλλά χαμόγελο γάτας!

(Βλ. π.χ. ΕΔΩ)

Το σκίτσο απάνω-απάνω είναι βεβαίως του Ηλία Πολίτη.