Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Τζιμπιέμ!

 Στην Αμαλία την Ρούβαλη, αφιερωμένο

Είναι της Λένας άραγε, είναι του Γιώργου; Τί παναπεί τίνος είναι; Τί σημασία έχει τίνος είναι; Μπορώ να φανταστώ το σκηνικό, την συνθήκη υπό την οποία γράφτηκε το περίφημο «Εμείς οι λίγοι». Σε καμμιά περίπτωση το μυαλό μου δεν πάει στο κακό, το πονηρό, σε δολιότητες κλπ. Παπάδες έγραφε ούτως ή άλλως ο Μακρής, κι’ απ’ την άλλη, ούτε που νοιάστηκε ποτές του να κάνει καμμιά καριέρα στα γράμματα. Κάτι δε φιλολογικές περισπούδαστες αναλύσεις περί του ύφους του εν λόγω ποιήματος ομολογώ πως τις διαβάζω με ενδιαφέρον μεν αλλά εντάξει, σκοτίστηκα κιόλας.

Μιλάμε για κομματάρα!

Είμαι βέβαιος ότι η κοπελιά είχε κέφια κείνο το βραδάκι, κελάηδαγε. Πήρε κι’ ο Γιώργος το μαντολίνο, το στυλό πώς το λένε, και την σιγοντάριζε.

That’s all!

Χειρ Γεωργίου Μακρή

Πνεύμα Λένα.

Τί μας τσαμπουνάνε τώρα οι αναλυτές…

Κι’ εμένα μου έχει συμβεί αυτό, πολλάκις, και με την Μαριάνθη και μ’ ένα σωρό ακόμη άλλους φίλους. – Κάπως σαν μπάντα να πούμε.

Εμείς οι λίγοι κι’ εμείς!

Στο δρόμο που χάραξε ο Τζι Μπι Εμ!

Ουφ.

Κάτι "Λίγοι"...
Παριζιάνοι μπήτνικς, οπού τα ξύνουν, διαβάζουν και σοροπιάζουν στις όχθες του Σηκουάνα.
Φωτογραφία του Σίμου Τσαπνίδη, 1965. (Αρχείο: Μ. Νταλούκα)

 

Κάτι άλλοι "Λίγοι"...

Εμείς: μια drop-out Πρωτοχρονιά στο Φάληρο, 2018.

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΛΙΓΟΙ

Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης

με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.

Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.

Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας

κι ολούθε μας κυνηγά το όραμα του απείρου.

Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.

Εμείς ερωτευτήκαμε την ουσία του είναι μας

και σ’ όλους μας τους έρωτες αυτήν αγαπούμε.

Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι κι οι μεγάλοι αρνητές.

Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο και δεν είμαστε τίποτα απ’ αυτόν τον κόσμο.

Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο.

Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων.

Είμαστε οι προάγγελοι του χάους.

Χειρ Γεωργίου Μακρή

Πνεύμα Λένα

Η Ιωάννα Χατζηνικολή (αριστερά) με την Λένα Τσούχλου, στα 1946, στο καφενείο,
ταβλάκι, τσιγαράκι κλπ. Ωραίες, τσίφτισσες.
(αρχείο: Μ. Νταλούκα)

Μια μαρτυρία του γυιού της Λένας, από ένα σχόλιο στο Ποιείν:

ΣΤΕΦΑΝΟΣ

ΜΑΪΟΣ 11, 2014 AT 8:03 ΜΜ

To “Εμείς οι λίγοι” είναι της Λένας της Τσούχλου.

Είμαι ο γιος της Λένας και θυμάμαι όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο ,είχε έρθει ο Άγγελος ο Καράκαλος και το συζητούσαν.

«Ο Γιώργος θα κάθεται πάνω σε ένα συννεφάκι και θα έχει ξεκαρδιστεί στα γέλια» έλεγε η Λένα.

Ο Άγγελος πήγαινε να σκάσει επειδή είχαν γραφτεί κριτικές για το βιβλίο πάνω σε αυτό το ποίημα.
Αλλά μικρό το κακό σημασία είχε ότι σώθηκε ένα κομμάτι από το έργο του Μακρή.

Τον Μακρή δεν τον γνώρισα, όταν πέθανε ήμουν τριών ετών, αλλά θυμάμαι την Λένα πολλές φορές να μιλάει για τον Μακρή με θαυμασμό και αγάπη.

Έχουν περάσει 20 χρόνια από τον θάνατό της αλλά ακόμα θυμάμαι ιστορίες για τον Γιώργο και τις παρέες τους. Ιστορίες που είχα ακούσει ξανά και ξανά.

Θυμάμαι που έλεγε η Λένα :
«Μια μέρα μου είπε
– ‘Δεν βγαίνει η πασιέντζα Λένα’
Λίγο καιρό αργότερα αυτοκτόνησε. »

Βίντεο: Δυο κομμάτια των Cream, στην Κοπεγχάγη. 

(Ο Στάθης το βρήκε στο YT και το δημοσίευσε στη σελίδα των φίλων της Όμπρε στο facebook και καλά έπραξε. Δυο σπουδαία κλιπάκια: το πρώτο είναι καλύτερο, το δεύτερο ακόμα καλύτερο!)

 

Φωτογραφίες: Ο Γιώργος, με το χαλασμένο στομάχι αλλά καλή καρδιά (αρ.) και ο Γιώργος με τον Αλέξη Ακριθάκη 

τον επονομαζόμενο Τσίκι-Τσίκι.

Πρωτοδημοσιεύτηκε στην bibliotheque, εδώ!