Θερινό Σινεμά, 2

Σ Η Μ Ε Ρ Ο Ν :

Ζαμπρίσκι Πόϊντ

Η ταινία που μας σημάδεψε μια για πάντα – εμένα τουλάχιστον – περισσότερο ίσως απ’ οποιοδήποτε αριστούργημα της 7ης τέχνης.

Ή και βιβλίο...

Ή και δίσκο μουσικής κι’ ο,τιδήποτε...

Το είπε κι’ η φίλη μας η Σοφία Κορώνη πολύ όμορφα και απλά: Η αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών, απ’ αυτές που στην αρχή της ζωής σου σου καθορίζουν τη σκέψη, τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο.

Μ’ άλλα λόγια: μια περίληψη της ζωής μας.

Όσο το καλοσκέφτομαι,

αυτή είναι η ζωή μας:

Μια πτήση έξαλλη μ’ ένα κλεμμένο αεροπλάνο

– ένα πουλί πες ψυχεδελικό –

απάνω από την Κοιλάδα του Θανάτου.

Και στο φινάλε:

μια έκρηξη υπέροχη με την δυναμίτη της σκέψης μας!

Ε-ο, γαμώ τον καπιταλισμό –

τον καταναλωτικό και τον χρηματιστηριακό!

Αυτό το εισαγωγικό σημείωμα το αφιερώνω ευχαρίστως στον Στέφανο Ροζάνη

– για τους δικούς μου λόγους, ξέρει η Μαριάνθη, η Νταρία μου,

και σημειωτέον επί τη ευκαιρία ένα ορθογραφικό λάθος λίγο πιο πάνω δεν είναι καθόλου λάθος –

( Δεν λέω τίποτα για την "υπόθεση", η συνέχεια επί της οθόνης... )