Όνειρα

«Πέρασαν πολλά όμορφα παιδιά…»

                                                                (Χ.Ζ.)

(φωτογραφία: Γιώργος Νικολαΐδης)

Όνειρο της 30/1/2019. – Ήμαστε στην Πλατεία, την παλιά Πλατεία, ο Νικόλας ο Άσιμος, ο Χρήστος Ζυγομαλάς κι’ εγώ. Ξεκαρδισμένοι στα γέλια. Γιατί γελάτε; Πείτε μας να γελάσουμε κι’ εμείς. Νά, ο Νικόλας πέθανε την ημέρα των γενεθλίων του Χρήστου κι’ ο Χρήστος την ημέρα των γενεθλίων του Θόδωρα.

Και δώσ’ του γέλια ξανά μανά.
Κατάλαβα. Μου το επιβεβαίωσε μόλις ξύπνησα η Νανοπούλου η Ελένη.

 *

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΘΟΔΩΡΟΙ

Όνειρο της 18/10/2018. – Ήμασταν διάφοροι, καλή ώρα σα προχθές που είχαμε μαζευτεί στο Μύλο, για μια βραδυά προς τιμήν του Νότη Γέροντα, ή σαν άλλες συνάξεις μας... Ένα πάρτυ ας το πούμε έτσι, ένα πάρτυ Απάτσι. Τα παιδιά χορεύαν διάφορα, χορεύαν Σαββόπουλο, τη Θεία Μάνου κ.ά.

Εγώ στη κουζίνα με τον Θόδωρο Πισιμίση, παλιά μορφή των Εξαρχείων· στ’ όνειρό μου για κάποιο λόγο τον έχω για πεθαμένο αλλ’ ως γνωστόν στα όνειρα αυτό δεν είναι κάτι παράξενο, ζωντανοί και πεθαμένοι αντάμα δηλ. Λοιπόν, κάτι μαγειρεύαμε οι δυο μας.

Τί καλό μαγειρεύετε;

Στην κουζίνα εμφανίζεται μια άλλη παλιά μορφή των Εξαρχείων, ο Θόδωρος, δεν θυμάμαι το επίθετο, ένας κοντός κοκκινομάλλης δικηγόρος από το Αγρίνιο θαρρώ, που κούτσαινε κι’ αυτός όπως κι’ ο Πισιμίσης.

Μακαρίτης κι’ αυτός.

Κι’ εγώ επίσης κουτσαίνω πότε-πότε σαν τους δυο συνονόματους, αλλά μάλλον έτσι, για γούστο πιο πολύ.

Για την αναρχία στο πηγαίνειν!

Λοιπόν, τί καλό μαγειρεύουμε; Μπόμπες, πώς το λέει ο Καρούζος, δυναμίτη, εκρήξεις που σκορπάν το χειρότερο θάνατο στα βολέματά σας!

Ωραία! κάνει ο Θόδωρος ο δικηγόρος, να προμηθευτούμε και μερικούς μαρκαδόρους μας λέει.

Ο Πισιμίσης κι’ εγώ γυρνάμε και τον κυττάμε.

Τί να τους κάνουμε τους μαρκαδόρους ρε Θόδωρε; Πώς, χρειάζονται! λέει εκείνος για να γεμίσουμε συνθήματα τους δρόμους, δεν αρκούν οι μπόμπες.

Και μας προτείνει στίχους του Νότη Γέροντα: Οι ουρανοί είναι γεμάτοι καρχαρίες! κλπ. κλπ.

Ευχαριστίες: Ευχαριστώ τον Αντώνη Παπαδόπουλο, ο οποίος μας θύμισε το όνομα του κουτσού δικηγόρου – πρόκειται φυσικά για τον Θόδωρο Σταυρόπουλο. Ευχαριστώ επίσης τον Κυριάκο Βασιλειάδη, ο οποίος μας διαβεβαίωσε πως ο Πισιμίσης χαίρει άκρας υγείας και μάλιστα παραμένει ενεργός και μαχητικός στις επάλξεις της αναρχίας.

Τραγούδι: Πέρασαν πολλά..., Χρήστος Ζυγομαλάς.

(Το ανέβασε σήμερα στο YouTube ο Νταλούκας)

Ένα ακόμα σημείωμα, δημοσιευμένο στο

Animus Necandi, εδώ: Κατευόδιο για τον σ. Χρήστο

Φωτογραφίες: Γιώργος Νικολαΐδης, Εξάρχεια 1985.

ΝΙΑΟΥ!

Ξέρω:

τις γάτες του Στάϊνλεν

το καμπαρέ Μαύρος Γάτος

(και το Σβέλτο Κουνέλι, επίσης)

Ξέρω τον γάτο του Τσεσάϊρ, που είναι χαμόγελο γάτας

τις γάτες των μαγισσών

τις γάτες των φορτηγών

τας χαλκιδαίας γαλάς

τις σιάμ και της αγκύρας τα κουφάλογα
την γάτα του Φατ Φρέντυ Φρικόφσκι

την μαύρη γάτα των I.W.W.

γνωστή κι’ ως Σάμπο-Τάμπυ

τις σαράντα πέντε κι’ εκατό γάτες του Μπομπορόμπο και της Μιντιλού

τους συνερ-γάτες και γάτους της Τρύπας…

 (…)

Ξέρω τον Βρασίδα μάρκα κ. ευρωπαϊκή άλλως πώς κεραμιδόγατος

φτωχός απόγονος του ένδοξου τίγρη της Βεγγάλης

πλην όμως φίλος καλός των ποιητών...

(Όλες τις γάτες τις ξέρω:

και τον Χόρχε του Παστάκα

και τις αλανιάρες του Σφαμένου...

κι’ αυτές ακόμα του μισητού μου Τ.Σ. Έλιοτ...)

Αυτόν τον βλάκα αυτουνού του βλάκα των Ιμαλαΐων που λένε

                           στις ειδήσεις, ενός κάποιου Ψυχάρη μεγαλοεκδότη

δεν τον ξέρω τον κύριο, και μεταξύ μας: δεν μου φαίνεται και πολύ σόϊ.

Αφιερωμένο με την πρέπουσα περιφρόνησή μου

στους εκδότες της αρχιδιαπλοκής, Ψυχάρης, Θέμος κλπ.

Αφιερωμένο με πολλή αγάπη στον Γιάννη τον Νικηφοράκη

 

Ο Νικηφοράκης με τον Μπούλη. 

Ο Νικηφοράκης με την Μόνικα και τον φίλο της, την Χαρά και τον Τσιπουρίδη. 

(Φωτογραφίες του Τέου Ρόμβου, μέσα δεκ.’70)

 Βίντεο:  M l i f !, μία ταινία του μικρού σ. Κωσταντή – παίζουν: η Πετρίνα, η μάνα του δηλ., κι’ ο  χοντρο-Μαρσέλος

       

Στην εικόνα απάνω-πάνω: Ο Sabo-Tabby.

Μυγοσκοτώστρα

(Σημειώσεις για μια παρουσίαση του καινούργιου βιβλίου του φιλαράκου μας –

Στέγη Bibliotheque, 23/1/2019)

Ήτανε θαρρώ το ’58 που ο Μάο κήρυξε τον πόλεμο στα σπουργίτια, τα οποία τη πέφτανε στα σιτηρά υπονομεύοντας την οικονομία της Λ.Δ. της Κίνας. Εκτός από τα σιτηρά βεβαίως τα συμπαθή πετεινά τ’ ουρανού τρων και μύγες. Όλα εν σοφία γίνονται στη φύση. Εν πάση περιπτώσει, έγινε χαμός. Τα σπουργίτια αποδεκατίστηκαν. Γέμισε λοιπόν η Κίνα μύγες, και κουνούπια κλπ. Νέος πόλεμος την επόμενη χρονιά, ενάντια στις μύγες αυτή τη φορά.

Το σύνθημα ήταν: Κάθε πολίτης της Λ.Δ. οφείλει να σκοτώνει τουλάχιστον 10 (δεν θυμάμαι τον αριθμό) μύγες τη μέρα…

Έχουμε μια γιαγιά στο σπίτι. Είναι λίγο γκον, πώς το λένε, φευγάτη, τα έχει λίγο χαμένα αλλά μάλλον – προφανώς – μαοΐστρια η καλή σου. Τα καλοκαίρια ιδίως γίνεται το έλα να δεις, τις κυνηγάει αλύπητα με τη μυγοσκοτώστρα – ακόμα και πάνω από τα πιάτα μας…

Την Κυριακή που μας πέρασε ήμουν στη κουζίνα κι’ έψηνα καφέ. Είχα αφήσει πάνω στο τραπέζι της κουζίνας το βιβλιαράκι του Χρήστου, που μόλις κυκλοφόρησε – με το ωραίο και χαρακτηριστικότατο εξώφυλλο.

Μπαίνει η γιαγιά Μυρτώ στην κουζίνα.

«Α! Αυτήν έψαχνα!» μου κάνει

«Ποια;» της κάνω απορώντας

«Την μπαμούς!» Έτσι – μπαμούς – την λέει την μυγοσκοτώστρα, στα γαλλικά όπως την λέγαν και στο Κάϊρο που γεννήθηκε.

«Βιβλίο είναι», της λέω εγώ σοβαρά.

«Μια μύγα νά», συνεχίζει απτόητη εκείνη, «πα, πα, πα, μου έχει πάρει τα αφτιά μου έχει πάρει…»

« . . . »

«Πα, πα, πα, πα, πα», κάνει μεταβολή η γιαγιά και εξέρχεται όπως εισήλθε.

Μύγα χειμωνιάτικα; Περιττό, εννοείται, ούτε που το διανοήθηκα να πάω στο δωμάτιό της για να διαπιστώσω αν πράγματι υπάρχει ή είναι της φαντασίας της μύγα και μάλιστα νά, μεγέθους γάτας!

Είναι προφανές: Η μυγοσκοτώστρα κάνει τις μύγες!

(όχι το αντίστροφο).

Κι’ έτσι διαβάζοντας την Μυγοσκοτώστρα, τις ιστορίες του Χρήστου, αναπόφευκτα μου έρχονται στο νου μύγες, για να μυγιάζομαι, μύγες κι’ έξω από το νου, γεμίζει γύρω μου ο χώρος μύγες αλλά και σπουργίτια και κάθε λογής πετεινά του ουρανού, ή παράσιτα αν θέλετε… – θυμάμαι τους νέους που υπήρξαμε και τόσο ωραία τους περιέγραψε ο Χρήστος στην Μπαλάντα της Πλατείας, το άλλο, το αυτοβιογραφικό του βιβλίο, για τους Κροκάνθρωπους, τα φρηκιά και τους μπήτνικς της Πλατείας στα χρόνια της δεκ. ’75-85.

(Για την Μπαλάντα, πιότερα, βλ. ΕΔΩ).

Κάπου τότε εκείνη την δεκαετία βγήκε και το βιβλίο του Πητ Κουτρουμπούση «Εν αγκαλιά του Κρισγιαούρτι y otros ταχυδράματα y otros historias περίεργες», με ωραίο κόκκινο εξώφυλλο η 1η έκδοση, για να μας υπενθυμίζει ίσως το Κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο!

Μας είχε κάνει αίσθηση το βιβλίο του Κουτρουμπούση, και στον Χρήστο. Μου το είπε κι’ ο ίδιος, όταν συζητάγαμε για το βιβλίο που ήθελε και σκεφτόταν να βγάλει.

Εξ αιτίας κι’ υπό την επήρεια του Κουτρουμπούση έγραψε την πρώτη-πρώτη ιστοριούλα, συν τω χρόνω μαζεύτηκαν κι’ άλλες και ιδού η Μυγοσκοτώστρα.

(Εγώ θα έλεγα: Κουτρουμπούσης συν Αίσωπος, και δεν το αναλύω, μη με περάσετε για φιλόλογο ξερωγώ και μου βγει κάνα όνομα…)

Οι σύντομες αλλόκοτες αλλά και βαθιά διδακτικές historias του Κουτρουμπούση πολύ μας επηρέασαν, πράγματι. Αυτά (και άλλα βεβαίως) διαβάζαμε όταν κοπροσκυλιάζαμε όπως οι γάλλοι ομοϊδεάτες μας στις όχθες του Σηκουάνα εμείς στο Μουσείο και στα Εξάρχεια ή στις παραλίες των νησιών και άλλες παραλίες, π.χ. των Αμπελοκήπων κι’ ούτω καθεξής. Διαβάζαμε, γελάγαμε, φλερτάραμε κι’ ύστερα εμφανίζονταν απ’ το πουθενά μια κιθάρα, (σημ.: στη βραδυά μας εμφανίστηκε ο Νίκος ο Δεληγιάννης, συνάδελφος ζωγράφος του Χρήστου αλλά και μουσικός και θαμώνας της περίφημης Υπόγας του Άσιμου), ο Τασούλης ο Τουρίστας με την φυσαρμόνικα, (σημ.: αυτός δεν ήταν δυστυχώς μαζί μας στη βραδυά), και του δίναμε να καταλάβει…

Και κάπως έτσι λοιπόν προκόψαμε!

Προκόψαμε, και το εννοώ: Δεν γίναμε εμείς θιασώτες του Μετώπου της Λογικής. Άλλωστε τι είναι η λογική;

Μία ψευδαίσθηση την οποία προκαλεί η έλλειψη αλκοόλ! που λέει κι’ ένας φίλος.

Το ξεστράτισμα από τον καλό δρόμο του υπαρκτού σουρρεαλισμού, της αναρχίας και ζωής.

Η μη κατάχρηση του δικαιώματος στη τεμπελιά…

Και, προπαντός, η μη αγάπη για τον θαυμαστό κόσμο των ανθρώπων και των άλλων ζώων και φυτών και ορυκτών κ.τ.λ. που απλώνεται γύρω μας!

Ο Χρήστος αγαπάει, είναι ένας ρομαντικός ο Χρήστος θα έλεγε τώρα ο Στ. Ροζάνης και θάχε δίκιο.

ΥΓ. Παρεμπιπτόντως: Η κ. Λογική, (και θα επανέλθουμε επ’ αυτού), ίσως γεννάει τέρατα, μεταξύ μας αυτό, βγάζει εντούτοις χρήματα. – Ε, και;

Ας βγάζει!

Κι’ ας τα πάρει κιόλας μαζί της στον τάφο, όπως ο Θέμος σήμερα…

Κλείνοντας να σημειώσω ότι: «Η αλεπού είχε δίκιο!»

(Αδίκως μας προγκάρανε κι’ εξακολουθούν οι νοικοκυραίοι… Τα παιδιά είναι εντάξει! Εμείς είμαστε ο Ανθός των νέων ελληνικών γραμμάτων!)

Μούζικα: Μην πατάς το χόρτο, Σαμ, των Steppenwolf.

Φωτογραφίες: Αγκαλίτσες! Ο Χρήστος με τον θείο Νώντα και ο Χρήστος με τον Γκανγκάν.

 

Στιγμιότυπα από την βραδυά προς τιμήν του φιλαράκου μας
(φωτογραφίες: Βάσος Γεώργας)

 

 

 

Η ουρά του γαϊδάρου κ.ά. ιστορίες με πετεινά του ουρανού

13 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Απόψε, κρύο.

Λέω

έννοια σου θάρθουν και χειρότερες μέρες

Δεν ανάβω την κουκουνάρα

Οικονομία!

Στο κρεββάτι, με τα ρούχα φυσικά, απ’ τις 9

Όπως τον παλιό καλό καιρό

(βλ. Μονμάρτρη, κρύες σοφίτες και άλλες ένδοξες σελίδες της ιστορίας της τέχνης)

Λέω

ωραία η Κρίση!

Πρόκειται να γίνουν σπουδαία πράγματα, λίαν συντόμως,

περίμενέ τα.

---

(Τώρα κοιμάμαι).

Κίτρινο τετράδιο, ημερολόγια 2014

Βίντεο: Ένα εξαιρετικό, σπάνιο βίντεο με σκηνές από τη ζωή στην παλιά Μονμάρτρη. Από το 1:30 και μετά έχει και ήχο και μπορούμε ν' απολαύσουμε τον μπάρμπα-Φρεντέ και τους φίλους του σε διάφορα ωραία μόρτικα τραγουδάκια ντιπ γαλλικά.

Φωτογραφίες: Ο Μοντιλιάνι, ο Φρ. Καρκό, ο Γκαστόν Κουτέ, ο Πωλ Φορ, ο επονομαζόμενος Πρίγκηψ των ποιητών, κι ένας ακόμα μαχαιροβγάλτης, ακούγοντας τα τραγούδια του μπάρμπα-Φρεντέ στο περίφημο Lapin Agile, το "Καμπαρέ των Δολοφόνων".

Ο μπάρμπα-Φρεντέ με την κιθάρα του και ο μπάρμπα-Φρεντέ με τον γάϊδαρό του.

 

*

Francis Carco

ΠΕΘΑΝΕ;…

Πέθανε;… Ζει;

Τον πήρε ο άνεμος μαζί.

Στης Μαριγώς το ’να βυζί

έγραφε στίχους φανταιζί.

Μα εδώ κανείς, νιξ διαβαζί.

Πέθανε;… Ζει;

Τον πήρε ο άνεμος μαζί.

                                  (δική μου μετάφρα και καλά, γκαραντί!)

*

Ζωγραφιά: Το περίφημο Ηλιοβασίλεμα στην Αδριατική (1910), του μαιτρ Μποροναλί - κατά κόσμον Αλιμπορόν, του επονομαζόμενου και Λολό.

Μια από τις ωραιότερες φάρσες στην ιστορία της τέχνης, οπού σκάρωσαν οι μπαγάσηδες του καμπαρέ. 

(Από κάτω:) Ο καλλιτέχνης επί το έργον.

                                              

*

Ο εκλεκτός συνάδελφος Παύλος Πικασσό

Διάβαζα τις αναμνήσεις της Φερνάντ, για την ζωή της με τον Πικάσσο στο θρυλικό Μπατώ Λαβουάρ στην Μονμάρτρη. Πεινάγαμε λέει. Είχαμε λέει και μια γάτα. Η γάτα ξάφνου εμφανίστηκε στο παραθύρι μας σέρνοντας μιαν αρμαθιά λουκάνικα. Ποιος ξέρει από ποιον αλλαντοπώλη τα είχε βουτήξει η κατεργάρα; Εκείνο το βράδυ λέει οι τρεις μας τη κάναμε ταράτσα λέει. – Ολέ!

Ευτυχώς που ήταν καράφλας ο αλλαντοπώλης, ειδάλλως θα τράβαγε ακόμα τα μαλλιά του.

*

Τραγούδι: Τραγουδάκι τρυφερό. Τραγουδά στα γεράματά του, συνοδευόμενος από την ορχήστρα του Σβέλτου Κουνελιού, ο ποιητής Φρανσίς Καρκό, ο οποίος είχε γράψει και τους στίχους του τραγουδιού που έγινε μεγάλη επιτυχία παλιότερα από την Fréhel.

Δυο ζουγραφιές ακόμα: Το Σβέλτο Κουνέλι, (δεξιά) του Μωρίς Ουτριλλό, γερό ποτίρι ο μακαρίτης. Και το Κουνέλι που το σκάει από την κατσαρόλα προτού γίνει στιφάδο, το σήμα κατατεθέν του γνωστού καταστήματος.

 

*

παράρτημα

25 Γενάρη. - Σαν σήμερα έδωσε τέλος στη ζωή της η Jeanne Hébuterne, η ατίθαση και ντροπαλή σύντροφος και μοντέλο φυσικά του Modi, μια μέρα μετά τον θάνατο του αγαπημένου της.

Καλά παιδιά κι’ οι δυο τους, μόνο λίγο μπελαλίδικα κι’ έξω από τις συμβάσεις των αστών...