Δύο σουξέ

- Μπασιάκ live στο Bacaro jazz club -

Η ΚΥΡΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑ

Στο σπίτι της με κάλεσε

η κυρία Επιτυχία.

Δεν πάω, είπα αλλά πήγα.

Πήγα. Κι’ έκανα μαζί της

ό,τι έπρεπε να κάνω.

(Όλα εκείνα τ’ ακροβατικά

κόλπα π’ αρέσουν στις κυρίες).

Μα έφυγα πριν το ξημέρωμα

μ’ ελαφρά πηδηματάκια

και μη τον είδατε τον Παναγή…

5 πούρα Αβάνας και μια Γαλλική σαμπάνια

τα λάφυρα της περιπέτειάς μου.

Με τους φίλους μου απόψε τους κοπρίτες, θα το κάψομε!

ΣΤΟ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ

Πόσο ψεύτικη που είναι η λάμψη των σούπερ μάρκετ!

Τί λίγη, αν την συγκρίνεις με τα παλιά λούνα-παρκ!

Δεν έχουν άδικο όσοι λένε ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο...

Εξαίρεση: τα κορίτσια στ’ αλλαντικά. Όπως κόβουν το σαλάμι είναι

λες και σου οπλίζουν το φλόμπερ στο παλιό σκοπευτήριο

Ίδιες οι κόρες που ζωγράφιζε ο Γιώργος ο Σικελιώτης!

Αλλ’ οι κάμερες ασφαλείας – ξενέρωμα:

Ουδεμία σχέση με τους παλιούς καλούς καχύποπτους μπασκίνες 

                                                                                                          των λούνα-παρκ.

Στιγμιότυπο απ’ την ποιητική βραδυά στο Μπακαρό, Μάρτης του ’10.     

Ο Μπασιάκ με την γλυκύτατη Ρίβα Λάββα η οποία παρουσίασε τους ποιητές.

(φωτό: Μήτσος Δημητρόπουλος)                               

Μπεκρουλοεμβατήριον

                                                                                                         Στον φίλο μου τον Χρίστο τον Μέγκλη αφιερωμένο.

Είναι ο δρόμος αυτός χαρτί

Και το χαρτί είναι δρόμος

Ένα βουλεβάρτο πες, ντιπ παριζιάνικο

Αν είναι δυνατόν!

Παριζιάνικο βουλεβάρτο στην Αμαλιάδα!

Είναι ο ποιητής αυτός ποιητής

Κι’ ο εν λόγω ποιητής είναι ποιητής βεβαίως

Αν κρίνουμε απ’ το περπάτημά του

(κι’ απ’ το καπέλο του) (bis)

Ελαφρώς σουρωμένος

(μπίτι! ντίρλα!)

Είναι κι’ ο κίτρινος μούργος αυτός έμπνευση

Κι’ η έμπνευση είναι κίτρινος μούργος

Στο γερο-πλάϊ μου

(χαίρετε!)

Μ’ ένα ξεροκόμματο ποίημα στο στόμα.

                                                                                                                                       Αμαλιάδα 25/7/2010

(*) Το γκίφ είναι του Kajetan Obarski, φυσικά. 

Μέγκλης και Τεό.

                          Απάνω το σκίτσο είναι από ένα δεφτεράκι μου με σκίτσα διάφορα, κυρίως όμως πράξεις λογιστικές, προσθέσεις για να ιδώ τί έχω δίνειν διότι λαμβάνειν απ' ό,τι βλέπω δεν βλέπω. 

Πλησιάζοντας επέτειος...

(*)

25 του Μάρτη, αργία σήμερα, ξυπνάω με κέφια.

Ξουρίζομαι και τραγουδάω:

«Θα πάω στην ζούγκλα με τον Ταρζάν, θα την περνάω φίνα…»

Η αγαπούλα, αγουροξυπνημένη, ακόμα στο κρεβάτι, με κυττάζει με το ’να μάτι της το υπέροχο το μύγδαλο μέσ’ απ’ τα παπλώματα.

«Θα πάρω και το κορίτσι μου να τόχω συντροφιά μου».

Τ σ ί ο υ !

25 του Μάρτη.

Δεν θα πάμε στην παρέλαση, αγαπούλα, καλύτερα να πάμε μετανάστες – πού αλλού, στην ζούγκλα, φυσικά!

Έτσι όπως τα λέει και το τραγούδι.

Και τίθεται τώρα το ερώτημα:

Άραγε στην ζούγκλα θα μας κυττάνε περίεργα αυτοί οι τσίτσιδοι άγριοι που είμαστε ντυμένοι ευρωπαϊκά;

Ε, μάλλον, το δίχως άλλο.

Θα μας περιφρονούνε άραγε;

Θα μας περιθωριοποιήσουν;

Χμ!

ΜΗ ΝΤΥΝΕΣΑΙ, ΑΓΑΠΟΥΛΑ!

Το πιο πιθανόν εκεί στην ζούγκλα είναι να προσαρμοστούμε και να γυρνάμε τσίτσιδοι κι’ εμείς σαν τους άγριους·

άμεσα, κι’ αν όχι άμεσα, σε μια-δυο βδομάδες.

Μη ντύνεσαι, αγαπούλα, δεν χρειάζεται.

[ Περί παρελάσεων ]

Όσο για τις παρελάσεις:

Στην ζούγκλα δεν κάνουν παρελάσεις.

Δεν είναι υποκριτές οι άγριοι σαν τους δικούς μας, τους Ευρωπαίους –

δεν χρειάζεται να κάνουν παρελάσεις για να

παίρνουν μάτι κάτι μικρές μοντέλες τόσο άχαρες πάνω στα δωδεκάποντα

και να

κάνουν πως σοκάρονται με μια μουσουλμάνικη μαντήλα

Άσε

που οι άγριοι

δεν

έχουν

ούτε σημαία

ούτε σημαιοφόρους

ούτε αριστούχους, για να τους βάζουν παραστάτες

– ντιπ απολίτιστοι αυτοί οι άγριοι! –

ούτε καν

μήτε Άδωνη έχουν μηδέ Σφακιανάκη!

Είναι φτυχισμένοι οι άγριοι.

Κι’ η ζούγκλα, πλούσια και φιλόξενη.

Πιστεύω

– ελπίζω –

να προσαρμοστούμε γρήγορα, αγαπούλα,

διότι η Ευρώπη κατοικείται πλέον μόνον από πιστοποιημένους πανηλίθιους, δεν μας σηκώνει άλλο.

Μη ντύνεσαι!

Άσμα (πατριωτικόν εννοείται): Άνευ σημασίας, άνευ ουσίας, Μήτσος. 

Συν μπόνους τρακ: Ένα μαλακισμένο τραγουδάκι, του ιδίου.

Σημείωσις & βίντεο: Αυτό που λέγει το ανωτέρω πατριωτικόν άσμα, "για μένα; - για μένα; - κλπ." σατυρίζει, σαρκάζει μάλλον μια διαφήμιση του λαχειοφόρου ομολογιακού δανείου που κυκλοφόρησε επί χούντας, το '71. Μπορούμε να απολαύσουμε την εν λόγω διαφήμιση στο 21:18 προς 19 δευτερόλεπτο του κάτωθι βίντεο από τη σειρά Πανόραμα μιας Επταετίας.

 (*) Εικόνα: Μια ζουγραφιά του Πητ Κουτρουμπούση αποπίσω σε πακέτο τσιγάρων. Τιτλοφορείται αν δεν απατώμαι Το τέλος του καλοκαιριού ή τέλος του κόσμου, κάπως έτσι.

 (Για τους τύπους: από τα αρχεία του Μ. Νταλούκα...)

Ακολουθούν: μία ρεκλάμα εθνικού χαρακτήρος και φωτό με λεβέντικο εθνικό μας χορό υπό Πητ και Κέϊτ.

«Κάπως αναρχικοί...»

Κι’ αμετανόητοι, φυσικά!

Όπως λέγει κι’ ο σοφός λαός για τους Φίλους του Ζωρζ – όλους εμάς δηλ. – αυτωνών πρώτα τους βγαίνει η ψυχή και μετά το χούϊ.

Σύντροφοι, προτείνω τους Φίλους του Ζωρζ ως τον νέο εθνικό μας ύμνο.

Ζωρζ Μουστακί

(μετάφραση: Θάνος Αθανασίου, φιλαράκι και Φίλος του Ζωρζ επίσης)

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΖΩΡΖ

Οι φίλοι του Ζωρζ ήτανε κάπως αναρχικοί

έπιναν ό,τι βρίσκανε παίζοντας την κιθάρα

Όλοι τους ανήκανε στην ίδια οικογένεια

με τα κορίτσια ντροπαλοί, τα πείραζαν μ’ ευγένεια

Κάποιοι είδαν τον πόλεμο άλλοι γεννήθηκαν μετά

και όλοι ξαναβρεθήκανε στο Σεν-Ζερμέν-ντε-Πρε

Αν τύχαινε και δούλευαν ποτέ καμιά φορά

τη ζωή τους δε ρισκάρανε για τα πολλά λεφτά.

Οι φίλοι του Ζωρζ άφηναν τα μαλλιά τους μακριά

πράγμα που για την εποχή εκείνη ήταν αποκοτιά

Γνωρίζανε Βερλαίν, Ουγκώ, Φρανσουά Βιγιόν

προτού να τους κλειδώσουνε σε νότες τραγουδιών

Έβριζαν, βλαστημούσανε, προσβάλλαν τους αστούς

αλλά στου δρόμου τα κορίτσια προσφέρανε ανθούς

και τις βραδιές βγαίναν μαζί μες στους δημόσιους κήπους

κρυφτούλι παίζοντας συχνά με των μπάτσων τους ίσκιους.

Οι φίλοι του Ζωρζ ήταν εύκολα αναγνωρίσιμοι

δε θέλαν να ’ναι διάσημοι ήθελαν να ’ναι χρήσιμοι

δεν μπαίναν στο κοπάδι κάνοντας καμώματα

ζούσαν σαν αρλεκίνοι απαξίωναν τα αξιώματα

Κάποιοι μείναν παντοτινά, άλλοι εξαφανιστήκαν

και κάποιοι έλαβαν το Τάγμα Τιμής –χρωματιστήκαν

Μα οι πιο πολλοί απ’ αυτούς δεν το κουνήσαν ρούπι

τ’ άστρα περήφανοι μετρούν και τα ’χουνε για πλούτη.

Οι φίλοι του Ζωρζ δε γέρασαν πολύ, δεν έχουν μεγαλώσει

Καθώς τους βλέπεις θα ’λεγες πως έχουν ξανανιώσει

Τα μαλλιά λίγο μακρύνανε, η κιθάρα πάντα στο θρόνο

Και πάντα ο φίλος τους ο Ζωρζ, παρών, δίνει τον τόνο

Και όπως εκείνος ούτε κι αυτοί βαδίζουνε ποτέ στρατιωτικά

και ούτε ποτέ τους έμαθαν να ζουν κοπαδιαστά

Καμιά φορά ζητιανεύουνε στου Παρισιού τους δρόμους

μα με περίσσια αρχοντιά, μ’ ενός πρίγκιπα τους τρόπους.

Λέγοντας τα τραγούδια του αποκαλούμενου Μπρασένς…

Ηλεκτρόφωνο: Οι Φίλοι του Ζωρζ, Ζωρζ Μουστακί.

Φωτογραφίες: Κάποιοι Φίλοι του Ζωρζ, σε μια drop-out πρωτοχρονιά...

 

 

Σχετικό με το θέμα μας:

 ΖΗΤΩ Η ΖΩΗ, ΟΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ!

Το μπλουζ του νεολαίου

YOUNG MAN’S BLUES

Τραβάμε ζόρια εμείς οι νέοι

την σήμερον ημέρα.

Παλιά, σα πέρναγε ένας νέος

γεροδεμένος κλπ.

όλοι κάνανε στη μπάντα να διαβεί.

Τώρα είναι το χρήμα που μετράει

κι’ είναι οι γέροι που έχουνε τα φράγκα,

εμείς οι νέοι τίποτα.

Κι’ έτσι γερνάμε εμείς οι νέοι

και γερνάμε νέοι κι’ άφραγκοι βεβαίως.

Οι δε γέροι, γέροι κιόλας απ’ τα νιάτα τους

αυτοί έχουν τα φράγκα και τί κάνουν; – μαλακίζονται.

Ηλεκτρόφωνο: Το τραγούδι το οποίο μεταφράσαμε, Mose Allison βεβαίως.

Εικόνες: Φράγκα μπορεί να μην έχομε, αλλά γουστάρουμε!

(διάφορα μπήτνικ γραφικά)

 

ΑΝΟΙΞΗ

Είν’ η εποχή των ποιητών

των λουλουδιών

και των γαϊδάρων.

Είν’ η εποχή των αναταραχών

του Μάη του ’68

της Άνοιξης της Πράγας

(και της Κομμούνας, φυσικά).

Είν’ η εποχή των ωραίων καταστάσεων.

Ε ο υ ΐ !

έτσι λέει κάνουν τ’ αγριολούλουδα σαν ανθίζουν,

ο Χλέμπνικωφ το λέει.

Σε λίγες μέρες, πάνω-κάτω μαζί με την παγκόσμια ημέρα Ποίησης, θα μας αλλάξουν πάλι την ώρα, θα μας βάλουν να γυρνάμε πάλι μπρος-πίσω μια ώρα τα ρολόγια... Το γνωστό βαρετό αστικοδημοκρατικό τροπάρι. Αλλά εμείς, αδέλφια, εμείς όχι!

Εμείς είμαστε με τους ηρωϊκούς Κομμουνάρους,

που πυροβόλαγαν τα ρολόγια:

Κάτω ο μπουρζουάδικος χρόνος σας!

(Το δίχως άλλο το πιο σπουδαίο επεισόδιο επαναστατικής βίας όλων των εποχών!)

Εμείς θέμε:

Ρολόγια δίχως δείκτες! Ζωή δίχως θεούς και αφέντες!

 

ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΡΕΜΑΛΙΑ ΖΟΥΝ, ΑΥΤΟΙ ΜΑΣ ΟΔΗΓΟΥΝ!

 

Ο Reiser, ωραίος,
με έναν γάϊδαρο μαζί. Ωραίοι!

 

Η εικονογράφηση είναι του Jean-Marc Reiser. Δάσκαλος!

Το ποίημα τ’ αφιερώνουμε στη μνήμη του βεβαίως.