«Soyez réalistes, demandez l'impossible»

ΕΙΜΑΙ ΡΕΑΛΙΣΤΗΣ

Απαιτώ:

Οι τράπεζες να γίνουν καφενεία νυχτερινά

Οι δημόσιες υπηρεσίες, κήποι βοτανικοί

Τ’ αστυνομικά τμήματα, βαρκάδες... κι’ αυτοκινητάδες...

Απαιτώ:

Οι αμερικάνικες βάσεις να γίνουν καμαρούλες μια σταλιά 2x3, Φέντια και Μαριγούλα, Τέος και Χαρά.

Η βουλή, δωμάτιο στο Άμστερνταμ.

Απαιτώ:

Τα γραφεία του Κ.Κ.Ε. ο Περισσός να γίνει Magic Bus.

Απαιτώ:

Ως εθνικό μας ύμνο τα φάλτσα μπλουζ με τη φυσαρμόνικα του Τασούλη του «Τουρίστα» των Προπυλαίων.

Απαιτώ:

Οι μαλάκες να πά’ να γαμηθούν.

Απαιτώ:

Όλη η εξουσία στα εργατικά συμβούλια / και «σταδιακό πέρασμα στην εξουσία του έναστρου ουρανού» (Β. Χλέμπνικωφ)

Απαιτώ:

– αυτό για πάρτη μου –

Ένα σακκάκι

έναν δρόμο

και βροχάς, καταιγίδας να με πιάνουν στο δρόμο ούτως ώστε το σακκάκι μου να στάζει μα στο λέω δεν με νοιάζει μιας και είμαστε μαζί.

  

Σ η μ ε ί ω σ η :  Το ποίημα γυρνάει γενικώς αποδώ κι’ αποκεί σε παραλλαγές διάφορες, επίκαιρες και ανεπίκαιρες. Εδώ μοντάρισα κάποια αιτήματα με κριτήριο την αποψινή μου έμπνευση.

Της Μαριάνθης της άρεζε η απαίτηση να γίνει η Βουλή των Ελλήνων ξενοδοχείο ημιδιαμονής…

Δεκτόν!

Ό,τι θες, αγαπούλα!

Θες και καλυβάκι στη Πρέβελη;

Θες και σπηλιά στη Σίκινο;

Φωτογραφία (πάνω): Φέντια, Τέος και Ταμπουράς.

Μούζικα: - Δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα! -

Η περίστασις σηκώνει απόψε Τεό Σαραπώ,  Le Magnétophone! Αλλά...!