Οι γυναίκες, οι μουσική και το Άγιο οινόπνευμα...

Κώστας Κρεμμύδας

Θεόδωρος Μπασιάκος: «Μαύρα μάτια – τραγούδια για γραφομηχανή και τσιγγάνικη ορχήστρα», εκδ. Πλανόδιον 2006, σελίδες 42 κλπ. κλπ.

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑ

Οι πολλές Αγίες Τριάδες του «Θεόδωρου» Μπασιάκου (γιατί αυτή η επισημότης στο εξώφυλλο;) συνοψίζονται στο γνωστό ένα αίτημα: εμπρός της γης οι κολασμένοι πότες ποιητές.

Ανάμεσα στον Μαγιακόφσκι και τον δικό μας Αλέξανδρο Αραμπατζή, ο φίλτατος Θόδωρας καταφέρνει να αναδείξει τη μαγκιά (διάβαζε μαγεία) της ποίησης, που δεν είναι κλαυθμός, οδυρμός και παράθεση ασύνδετων μεταξύ τους λέξεων[, αλλά τραγούδι, πόνος, ντέρτι και έρωτας: «– αχ! έρωτα –» ή: «Πεθαίνουμε αφού / που πεθαίνουμε / (κάθε μέρα) / ας / πεθαίνουμε σα τα πουλιά – απ’ αγάπη». Και στο Ωραιότερο τραγούδι αγάπης στον κόσμο διαβάζουμε ένα από τα πιο αντισυμβατικά ποιήματα ερωτικής αποκαθήλωσης:

Το στήθος σου

το σχεδόν αγορίστικο στήθος σου

το λευκό σαν τοπίο χιονισμένο στήθος σου

έτσι προβάλλει καθώς ξεκουμπώνεσαι

σα δρόμος της Μόσχας

που κουρελής

και στρεκλώντας

μεθυσμένος παλιάτσος

ο Καραντάς

στο ’να χέρι το στραπατσαρισμένο καπέλο του

στ’ άλλο ένα τριαντάφυλλο

κόκκινο

τριαντάφυλλο της φωτιάς

τριαντάφυλλο του αίματος

τριαντάφυλλο του  έρωτα

τριαντάφυλλο της επανάστασης

το

       εναποθέτει στο ντεκολτέ σου.

Ξεχωριστή κι η αφιέρωση με προεξάρχουσα την Όλγα κι ακολουθούν: «Στους φίλους μας / στα παιδιά μας / στους γέρους μας // στους τυπογράφους / Στους μουσικούς / – Σε όλους! –».

Ενδιαφέρον εικαστικά και ως ιδέα το Φυλαχτό: «– Τα πρώτα γράμματα της κόρης μου:» – και ακολουθούν τα γράμματα…

Μου αρέσει η αυθάδης και επιθετική ποίηση και το αψύ του χαρακτήρα του που δεν παρακαλεί κανέναν για κριτική, δεν κωλώνει, δεν νοιάζεται για τα ποιήματά του – που τα γράφει τα στέλνει και ξεμπερδεύει, αδιάφορο αν θα μπουν, αν αρέσουν, αν σου λένε, αρκεί που βγαίνουν από μέσα του, αρκεί που αρέσουνε στον ίδιο.

Το πρόβλημα είναι πως κάπου κάπου κάτι ξεφεύγει και χάνεται, γιατί όσο αναγκαία είναι η διασφάλιση του αυθόρμητου/παρθένου της ποιητικής έκφρασης, άλλο τόσο χρειάζεται και το φτιασίδωμά της, όχι για να χάσει το νεύρο και τη ζωντάνια της, αλλά για να απαλλαχτεί από τα τετριμμένα περιττά που μπορεί να τον διασκεδάζουν αλλά δεν εισπράττονται από τον ψυχρό αναγνώστη. Έτσι οι μελωδικοί ήχοι του «γραφοντεόν» του θα ακουστούν ακόμα μελωδικότεροι, επιθετικότεροι, και γι’ αυτό πιο επικίνδυνοι, όπως είναι το πάγιο αίτημα της πανανθρώπινης ποιητικής επανάστασης.

[ Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Μανδραγόρας», τ.43, Νοέμβριος 2010 ]

Σημειώσεις:

Στην αρχή αυτού του κριτικού σημειώματος παρατίθεται ένα μάλλον κακοαντιγραμμένο απόσπασμα από το ποίημα Αθήνα – μια πόλη ποιητών κλπ.

Αυτό το «αχ! έρωτα» που μας πετάει ο Κώστας σαν στίχο σπουδαίο, προφανώς αποτελεί μια μικρή αναφορά στον Λόρκα και προέρχεται από ένα κομμάτι που σχεδόν έχω ξεχάσει μα τώρα που το ξαναδιαβάζω πολύ μ’ αρέσει: Παλιά αγαπημένα ρεφραίν τιτλοφορείται το κομμάτι.

Ένα γυμνό του / Μοντιλιάνι

παιγμένο από πλανόδιο ακκορντεόν

– αχ! έρωτα –

Ένα νυχτερινό / αηδόνι

παιγμένο από μαχαίρι δίκοπο

– αχ! έρωτα –

– αχ! έρωτα –

Αντί της Αθήνας, που είναι λίγο μεγαλούτσικο ποίημα και βαριέμαι να το αντιγράψω, καλό πάντως, το αγαπώ (θα το αναδημοσιεύσω σύντομα με κάποια σχόλια…) λοιπόν βάζω ένα άλλο ποίημα – απ’ τα όχι και τόσο δημοφιλή της συλλογής, αλλά δυνατό, μ’ αρέσει πολύ.

Το βάζω ως εικόνα, έτσι όπως το αναδημοσίευσα πρόσφατα στο φουμπού.

Κι’ επίσης ως εικόνα βάνω το χειρόγραφο ενός άλλου ποιήματος, επίσης πολύ απ’ τ’ αγαπημένα μου, κυρίως για να φανεί η κάπως ανορθόδοξη τυπογραφική διάταξη, που δυστυχώς χάνεται στις διάφορες αναδημοσιεύσεις του κομματιού στο διαδίκτυο.

[ κλικ στις εικόνες για μεγέθυνση άμα θέτε ]