Όχι, ναι κι’ ολέ!

Στον Βασίλη τον  Νικολαΐδη αφιερωμένο

Πάντοτε, στις εθνικές μας επετείους, ήδη από τις παραμονές κιόλας μάλιστα, εγώ σκέφτομαι κάμαρες ερωτικές, φτωχικές κατά προτίμησιν είτε ξενοδοχείων δίχως πολλές-πολλές ανέσεις.

Εραστές σκέφτομαι, οπού πηδιούνται.

Σκέφτομαι τον Παύλο Πικασσό και τον Ανδρέα Εμπειρίκο –

Τον «Εορτασμό» αυτού του τελευταίου

(«Σε βορεινόν δωμάτιον ξενοδοχείου / οι ερασταί παρομοιάζουν τα τελούμενα / με τόμον χονδρόν της ιστορίας… κλπ. κλπ.»)

Αυτά σκέφτομαι, πράγματι!

Και σκεφτόμενος, μ’ ανοίγει κι’ η όρεξη…

Ζωγραφιές και σχέδια: διάφορα του Picasso, από την εποχή της Μονμάρτρης.

 

Επί τη ευκαιρία

(«Στο φως της πανηγυρικής αυτής ημέρας...»)

Διαβάζω τις αναμνήσεις της Φερνάντ, για την ζωή της με τον Πικάσσο στο θρυλικό Μπατώ Λαβουάρ. Πεινάγαμε λέει. Είχαμε λέει και μια γάτα. Η γάτα ξάφνου εμφανίστηκε στο παραθύρι μας σέρνοντας μιαν αρμαθιά λουκάνικα. Ποιος ξέρει από ποιον αλλαντοπώλη τα είχε βουτήξει η κατεργάρα; Εκείνο το βράδυ λέει, που λέτε, οι τρεις μας τη κάναμε ταράτσα λέει. – Ολέ!

Στη φωτό: Ο Picasso στο Μπατώ Λαβουάρ με τη γάτα, Μινού την λέγαν.

Ε, ας πούμε κι’ ένα τραγούδι: Βασίλης Νικολαΐδης, Δωμάτιο χρωματιστό...