ΤΡΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

(όπως μου τις αφηγήθηκε ο κυρ-Νίκος, Θεός σχωρέστον)

1.

Μ’ έχει στείλει η μάνα να αγοράσω στάρι. Καθώς επιστρέφω, στις αλάνες του Χαλαντριού, βλέπω μπροστά μου δυο απάχηδες. Ο ένας βαστάει στιλέτο. Αυτό ήταν, τετέλεσται, λέω μέσα μου. Σφίγγω στην αγκαλιά μου το σακί με το στάρι. Οι απάχηδες με ζυγώνουν. Αυτός με το στιλέτο σκίζει το σακί. Τρέχω να σωθώ, τρέχουν κι’ αυτοί ξωπίσω μου προσπαθώντας με ένα τενεκεδάκι να μαζέψουν σπυρί-σπυρί το στάρι που χυνόταν…

2.

Το βράδυ με παίρνει ο ξάδελφός μου ο Νίκος, Νίκος κι’ αυτός, και βγαίνουμε να πετάξουμε φέϊγ-βολάν της ΕΠΟΝ. Μας είχε πάρει είδηση η θεία Ευγενία και βγαίνει στο κατόπι μας μαζεύοντας στον κόρφο της τα φέϊγ-βολάν απ’ το δρόμο, για να μη βρούμε το μπελά μας!

3.

Έχω κατέβει στην Αθήνα, στο κέντρο. Στην άκρη του δρόμου ένας κοιμάται. Περνάνε κάτι Ιταλοί. Ένας από δαύτους τον σκουντά με το πόδι. Δεν σαλεύει ο κοιμισμένος. Ο Ιταλός αρπάει μια πέτρα, τη βάνει προσκεφάλι στον νεκρό.

Τραγούδι: Βρες αν μπορείς - Βασίλης Διαμαντόπουλος, Θανάσης Βέγγος

(από την ταινία Ψηλά τα χέρια Χίτλερ).

Παράρτημα

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Τί γυρεύει το κορίτσι 

στο σκοτάδι της καρέκλας; 

γρήγορα 

καθώς νυχτώνει το φθινόπωρο 

γδύνεται 

με σύννεφα μπροστά στα μάτια 

με τη βροχή μέσ᾿ στο κεφάλι 

με τη βελόνα στην καρδιὰ 

βγάζει τις κάλτσες 

βγάζει τα λουλούδια 

πετάει το φωτοστέφανο 

έξω τα φύλλα του καιρού 

βάφονται μέσ᾿ στο αίμα.

                               Μίλτος Σαχτούρης

Στις φωτογραφίες: Νεαρές ελληνίδες - και μια ταλιάνα - στην αγκαλιά γερμανών ναζήδων...

Σημείωση: Σήμερα ευτυχώς δεν έχουμε τους ναζί απάνω απ’ το κεφάλι μας αλλά έχουμε τους τραπεζί.