(Επάγγελμα: Ψιλικά. Βαριά κατάθλιψη λένε κάποιοι που
ξέρουν...)
Σημείωση: το σκηνικό
εκτυλίσσεται στο βιβλιοπωλείο που είχα στην Αμαλιάδα, (βλ. ΕΔΩ) τον καιρό που
το έκλεινα. Στον κ. Ευτύχη τότε έδωσα, του χάρισα δηλ. ένα σταντ ή κάτι τέτοιο
και διάφορα ψιλολοΐδια...
Ο κ. Ευτύχης με ξεπροβοδίζει:
(στο... κατάστημά μου!)
– Κύριε Δημήτρη μου...
– Θόδωρας είπαμε, Θόδωρας!
– Για μένα κύριε Δημήτρη μου είστε ο Άγιος Αντώνιος! Ούτε
ο Άγιος Αντώνιος δεν έχει κάνει όσα έχετε κάνει εσείς για μένα, κύριε Δημήτρη
μου!
– . . .
– Κι’ όπως λέει ο Άγιος Αντώνιος, το καλό που μου κάνατε
θα το βρείτε μπροστά σας πολλαπλάσιο, κύριε Δημήτρη μου!
– Θόδωρας, βρε Ευτύχη μου, Θόδωρας!
– Ναι κύριε Δημήτρη μου, Θόδωρας!
– Και χωρίς κύριε!
– Μάλιστα κύριε Δημήτρη μου, χωρίς κύριε... Α, όχι κύριε
Δημήτρη μου, αν δεν είστε εσείς κύριος ποιος είναι... Νομίζετε πως έχω ξεχάσει
την κάλτσα;
– Παρντόν;
Η κάλτσα
Σημείωση: το θυμότανε ο μπαγάσας! Δέκα χρόνια πριν, όταν πρωτοπήγα στην Αμαλιάδα, πέρναγα έξω από το κατάστημά του. Είχε πέσει από το πανέρι ένα ζευγάρι κάλτσες κι’ όπως τις βλέπω μπροστά μου στο δρόμο τις σηκώνω και του τις δίνω να τις τακτοποιήσει...
Ο κ. Ευτύχης, τότε:
– Καλέ μου κύριε... Δημήτρη σας λένε;
– Όχι, Θόδωρα με λένε!
– Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Δημήτρη! Είστε πολύ
ευγενικός... Δεν πρέπει να ’στε αποδώ... Ευρωπαίος είστε, έτσι; Αν επιτρέπετε,
από ποια χώρα είστε κύριε Δημήτρη;
Η ζωγραφιά, το πορτραίτο το Ευτύχη είναι φυσικά του Γιοκούς.
Βίντεο: Ο Άλκης Στέας, ο επονομαζόμενος Ευτυχείτε!
[* Την ιστορία την βρήκα σε ένα σημειωματάριο του ’12-13.
Ρε σεις, πολύ συγκινήθηκα... Πέρα για πέρα αληθινή ιστορία εννοείται...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου