Η ηλεκτρική Τσιγγάνα

  

ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ: ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΛΥΠΗΣΗ!

Ένας ολόκληρος χρόνος πέρασε, το 2014, που συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννηση του Bohumil Hrabal (1914-1997) και κανένας δεν το πήρε χαμπάρι.

Ξαναδιαβάζοντάς τον έχω να πω το εξής βαρύγδουπο: Ο Χράμπαλ και ο Μπασιάκος είναι οι μόνοι αυθεντικοί τσιγγάνοι της γραφής που ξέρω!

Διαμαντής Καράβολας, 15/3/2015                

ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ ΤΣΙΓΓΑΝΑ

Στον Διαμαντή, αφιερωμένο                                      

Ένα κονιάκ, γιατρέ, διπλό να ’ρθω στα ίσια μου

Εδώ οι λούστροι μ’ ευλογάνε

Τ’ αφεντικό μου μου γυαλίζει τα παπούτσια

Όμως οι μπάτσοι είναι μπάτσοι δεν τους εμπιστεύομαι για ξούρισμα

Ένα κορίτσι κουβαλώ στους ώμους μου

Τσιγγάνα! Αληθινή τσιγγάνα απ’ αυτές που ενέπνευσαν

έναν Πούσκιν, έναν Ρισπέν, έναν Λόρκα

Μόνο που η δικιά μου φοράει τζην μπουφάν και μίνι

Ε, και;

Τρώει τυρόπιττα

Θέλει να χορέψει τραβάμε σ’ ένα τζαζ κλουμπ που ξέρει

εδώ κοντά στου διαβόλου τη μάνα

Δυο βδομαδιάτικα τα τρώμε μέσα σ’ ένα βράδυ

Το ξημέρωμα μας βρίσκει στου κόσμου την ταράτσα

Κάνοντας όνειρα μικροαστικά όπως όλοι οι ερωτευμένοι

Καπνίζοντας μισό-μισό το τελευταίο τσιγάρο

Και γελώντας

Ύστερα φεύγουμε ― εγώ για τη δουλειά

Κι’ η τσιγγάνα μου πετώντας προς άγνωστη κατεύθυνση…

Μούζικα-βίντεο: Οι Besh O droM, σούπερ τσιγγάνικο γκρουπάκι εξ Ουγγαρίας, που το όνομά τους παναπεί περπάτα, προχώρει, αυτολεξεί κάτσε στο δρόμο, περιφραστικώς αυτό που λέμε όποιος γυρίζει μυρίζει, όποιος κάθεται βρωμάει...

(*) Η φωτογραφία απάνω, στην αρχή, είναι από την σπονδυλωτή τσέχικη ταινία Μαργαρίτες (ή Μαργαριτάρια του Βυθού, 1965) βασισμένη σε διηγήματα του Μπόχουμιλ Χράμπαλ από την ομώνυμη συλλογή του, η οποία δεν έχει δυστυχώς κυκλοφορήσει στα ελληνικά.
Αν θέλω να είμαι δίκαιος, οι στίχοι της Ηλεκτρικής Τσιγγάνας είναι οι μισοί δικοί μου - οι άλλοι μισοί είναι του Χράμπαλ.

*

Μια υπέροχη φωτογραφία της Σοφίας, που βρήκε ο δαιμόνιος Διαμαντής Καράβολας σε κάποιο παλιό βιβλίο - δική του βεβαίως και η λεζάντα:

Σοφία Σταύρου, εκδότρια της "Τσιγγάνικης Φωνής" που κυκλοφορούσε στα θρυλικά 80s πέριξ των Εξαρχείων.

Δεν πρόλαβα να την γνωρίσω, την έμαθα από κάτι αναφορές εδώ του Μπασιάκ και από διάφορες διηγήσεις του Ζάχου Παπαζαχαρίου, συγγραφέα της "Πιάτσας", του "Διονύσιου εκ Φουρνά" κ.ά.

Βρήκα σε ένα βιβλίο [δεν υπάρχει στο διαδίκτυο] αυτή την ολόδροση φωτογραφία της, με τη παραδοσιακή φορεσιά της, 18 χρονών γυναικάρα, να «σκίζει το μετάξι», καθώς λέει και το γνωστό άσμα!

Φοβερή!

Υ.Γ. Ο Σκαρίμπας πρέσβευε ότι πολλοί γόνοι αριστοκρατικών οικογενειών, όπως ο Λόρδος Βύρων, που – κόντρα στο σόι τους – έβγαιναν μεγάλα αλάνια, έτρεχε μέσα τους γύφτικο αίμα. Στην πραγματικότητα ήταν μούλικα, που οι μοσχομούνες μανάδες τους τα είχαν κάνει με κάποιον περαστικό γύφτο.

Περισσότερο σχετικό σταφ 

για όποιον ενδιαφέρεται: στην ετικέττα μας Μαύρα μάτια