Love story

Όταν επέστρεψα στην Αθήνα, το ’12, πεντηκοντούτης, έχοντας εγκαταλείψει συζυγικό βίο, παιδιά, δουλειά και μιαν ειδυλλιακή επαρχία, μαζί μου κουβάλαγα μόνο βιβλία και χαρτιά, ποιήματα κλπ. Επί 2-3 μήνες, πριν βρω κρεβάτι, στρώμα, κοιμόμουν πάνω στα χαρτοκιβώτια.

Το στρώμα μου το άφισε ένας Βούλγαρος γείτονας που έφυγε κακήν κακώς λόγω εκκρεμοτήτων με την δικαιοσύνη.

Ένα ψυγειάκι, λίγο άθλιο και με περίεργη λειτουργία, πού να σας εξηγώ τώρα, μια χαρά κατά τ’ άλλα, μου το έδωσε ο Πακιστανός γείτονας που αγόρασε καινούργιο ψυγείο κυριλέ (μεταχειρισμένο βεβαίως).

Κρέμασα και μια φωτογραφία του νεαρού Μπομπ Ντύλαν στον τοίχο, ένα εξώφυλλο κάποιου ένθετου εφημερίδας – κομπλέ!

Μετά συνάντησα την «Μαριγούλα».

Την Μαριάνθη δηλ., η οποία (παύση: συγκινήθηκα τώρα) η οποία, λέω, μου έκανε δώρο μια λεκάνη πλαστική κι’ ένα σκιπ, σκόνη για να πλένω τα σώβρακά μου.

Μισό. –

Προτρέχω.

Προς αποκατάστασιν της ιστορικής αλήθειας: Πριν την λεκάνη (16/2), στα γενέθλιά μου (30/1) μου έκανε δώρο ένα τετράδιο κόκκινο.

Μετά:

φιληθήκαμε.

Μετά:

καθώς φιλιόμασταν, άνοιξε ο ουρανός κι’ άρχισε να ρίχνει καρέκλες...

Επιμύθιο:  Οι άντρες πρέπει να ζουν μόνοι τους. Τότε συμβαίνουν τα καλύτερα.

Μούζικα: Ωραία ρομαντική μουσικούλα, το μουσικό θέμα του Ένας άντρας και μια γυναίκα, από την Olivera Katarina-Vuco