Δεν είναι αλήθεια...

Δεν είναι αλήθεια πως ο άνθρωπος

βαστάει από τον απόπατο

Ένα μικρό μόνο μέρος της ανθρωπότητος

βαστάει από τον απόπατο.

Υπάρχουν όμως κι’ οι άλλοι

ωραίοι άνθρωποι

που βαστάνε απ’ τα σύγνεφα

που βαστάνε απ’ τα Παρίσια

που βαστάνε απ’ τους γκρεμνούς

που βαστάνε απ’ τ’ αμείλικτα ερωτηματικά της ρετσίνας των ξηροσφυράδικων

απ’ τις φιλοφρονήσεις και τις προπόσεις

που βαστάνε απ’ το καπέλο του θαυματοποιού με τα πουλιά

που βαστάνε απ’ τα δειλινά

απ’ το γιασεμί κι’ απ’ τα λαϊκά κεντήματα

που βαστάνε ιδίως απ’ τις «καλημέρες»

που βαστάνε απ’ τα τυπογραφεία και τα βιβλιοδετεία

που βαστάνε απ’ τις τροχιές των πεφτάστερων

που βαστάνε απ’ τ’ αποστακτήρια σπιτικής μολδαβέζικης βότκας

που βαστάνε απ’ τα δαχτυλίδια του καπνού

κι’ απ’ τα φοιτητικά δωμάτια

που βαστάνε απ’ τις περιοδείες των μπουλουκιών στα κατσάβραχα

που βαστάνε απ’ τις ευφάνταστες παρλάτες των κομπογιαννιτών

που βαστάνε απ’ το τόπι που παίζει κάποιο κοριτσάκι

που βαστάνε απ’ τα σφυρίγματα του αλήτη

που βαστάνε απ’ το φιλί του μερακλή

που βαστάνε απ’ τ’ ανατολίτικα παζάρια κι’ απ’ τους αράπικους τεκέδες

απ’ τα τσίρκα των ψύλλων

που βαστάνε απ’ την καπνιά και τις ομίχλες των σιδηροδρομικών σταθμών

που βαστάνε απ’ το χαμόγελο

που βαστάνε απ’ το γέλιο

που βαστάνε απ’ τα κουδουνάκια της πρωϊνής σκουπιδιάρας κι’ απ’ τα πρώτα πρωϊνά πουλάκια

που βαστάν επίσης απ’ τον κόκκορα που λαλεί μες στο σκοτάδι

που βαστάνε απ’ τα όνειρα στα συντρίμμια των χθεσινών ονείρων

που βαστάνε απ’ τις πλάκες ιδιαίτερα κείνες τις παλιές του γραμμοφώνου με τα παθητικά τανγκό και τα τσιγγάνικα εμβατήρια...

Όχι δεν είναι αλήθεια πως όλοι οι άνθρωποι βαστούν απ’ τον απόπατο.

(Πολλοί ωστόσο είν’ αλήθεια πως δεν ξέρουν από πού βαστάνε...)

(*) Το βρήκε η Μαριάνθη, ένα ποίημά μου δημοσιευμένο παλιότερα προ δεκαετίας και δηλ. στο περιοδικό Ποίηση. Δεν το πολυθυμόμουν, το είχα ξεχάσει. Το αντιγράφω παραλλάσσοντάς το ελαφρώς...

Γενικά είναι ένα ποίημα που μπορεί να αλλάζει μορφές. Κάτι ήξερα και στην δημοσιευμένη του μορφή σημείωνα: α’ γραφή.

Σημειώνω ότι πολλοί φίλοι προτιμούν την πρώτη εκείνη γραφή. Καλή είναι, δεν την απορρίπτω. Μ’ αρέσει κι’ η αναφορά στον Χένρυ Κίσσινγκερ ως «λαμπρό μυαλό». Θα μπορούσα να το επικαιροποιήσω με μιαν αναφορά στους λεγόμενους Αρίστους…

Μούζικα: Bongo beatin' beatnik, Joe Hall & the Corvettes παρακαλώ.

Σημείωση: Για «τα αμείλικτα ερωτήματα της ρετσίνας...» βλ. ΕΔΩ: Αθανάσιος Δρατζίδης: Κάτω στα ξηροσφυράδικα.