Στο Τσαφ

1

Έρχεται λοιπόν ένας τύπος, κάθεται στο τραπέζι μας. Σε πέντε λεπτά έχουμε κιόλας πιαστεί στα χέρια, φεύγει το τραπέζι στον αέρα, κάτω τα ούζα. Κι’ όλα αυτά, φυσικά, περί Κάλβου ή Σολωμού.

Αν μας έβλεπε – ακόμα ζούσε – ο Γκόρπας με το φάλτσο του μάτι πολύ θα το φχαριστιόταν.

Μας χώρισε ο Γιάννης ο σιτουασιονιστής: 

– Θέλει κανείς να πηδηχτεί με την Αννούλα μου; εγώ θα κάτσω ήσυχα στην άκρη να κυττάω.

(φωτο:) Γιώργος Νικολαΐδης, Στο Τσαφ, 1985, πιθανότατα την ίδια εκείνη ήσυχη μέρα του συμβάντος.

2

Ο Πρίγκηψ Διαλυνάς,
ο Γιώργος ο Αναρχομόνος –

διαβάζοντας Νίτσε ή Σκαρίμπα, ποιος ξέρει, στο Τσαφ, λίγο καιρό πριν την αυτοκτονία του, ή μπορεί και στου Ρούσσου όμως.

(Την φωτογραφία του Γιώργου μου την έστειλε η αδελφή του, η Μαρία και την ευχαριστώ).

Αυτό είναι ένα ποίημά μου νεανικό, γραμμένο την επαύριο της αυτοκτονίας του Διαλυνά, το ’84 νομίζω, στο διάστημα ανάμεσα κηδεία και σαράντα. 

(Υπάρχει και μια μεταγενέστερη μορφή μα δεν την βρίσκω, την λογαριάζω για χαμένη...)

(*) Οφείλω, πάντως, αν και δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, πως πάντοτε έκλινα προς Κάλβο και όχι προς Σολωμό.

παραρτημα

[ Ο ΝΙΤΣΕ ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΑΝΟΥΣΑ ]

Αυτή την ώρα ο Νίτσε διαβάζει Λούκυ Λουκ, του αρέσει πολύ. 

Εάν βρούμε το κουράγιο να χορέψουμε με τη σκιά μας και να την καλέσουμε στο σπίτι μας για ένα ποτάκι, όπως έκανε ο Ζαρατούστρα, τότε θα γίνουμε υπεράνθρωποι. 

(Ο Νίτσε διάβαζε τη λέξη άνθρωπος με μία από τις αρχαιοελληνικές σημασίες της:ο υπεράνθρωπος δεν είναι superman, είναι υπέρ-άνθρωπος, είναι υπέρ-δούλος, είναι ελεύθερος).

Αθανάσιος Δρατζίδης           

Λαμβάνω την ελευθερία, κατά μια ωραία και προσφιλή έκφραση του Σάββα, να αφιερώσω αυτό το σημείωμα του φίλου Δράτζι:

- στην μνήμη του Γιώργου Διαλυνά, του "αναρχομόνου", που τονε θάψαμε με τον Ζαρατούστρα αγκαλιά

- και στην Μαρία, την αδελφή του, με το τρανταχτό γέλιο