Μαλλιάδες (β΄)

Με συγκινεί η εικών φερέλπιδων νέων οπού κωλοβαράνε στις πλατείες, στα γρασίδια ή και στα καφενεία, στα σκαλάκια ιδίως. Στη συγκεκριμένη φωτογραφία, που μας παρουσίασε η Θέκλα τις προάλλες, τραβηγμένη όπως η ίδια μας πληροφορεί από τον πλανόδιο φωτογράφο της πλατείας Συντάγματος, αρχές δεκ. ’70, διακρίνονται μεταξύ των άλλων μαλλιάδων ο Δουκάκης, ο Πολίτης κι’ ο Αλαχαδάμης (από το θρυλικό συγκρότημα Εξαδάχτυλος και οι τρεις), η Δέσποινα Γλέζου καθώς κι’ ο αδελφός Τηλέμαχος με την εφημερίδα στο χέρι.

Δεν ξέρω τί λένε, σαν τί δηλαδή μπορεί να ’χουν να πουν γι’ αυτά τα παιδιά κάποιοι φίλοι της ησυχίας, της τάξεως και της ασφαλείας.

Τέτοιες εικόνες πάντως με γιομίζουν εμένα αισιοδοξία για το μέλλον.

Εμείς, κατά τι νεότεροι, λίγα χρόνια αργότερα είχαμε τα σκαλιά του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου για να κωλοβαράμε. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει ή διασώζεται παρόμοιο φωτογραφικό ντοκουμέντο.

Νομίζω ότι ο Μπαμπασάκης κάπου είχε δημοσιεύσει μια φωτό απ’ το Μουσείο, εκτός κι’ αν η ιδέα μου...

Πριν λίγα χρόνια, το ’15 θαρρώ, σε μια ανοιχτή ποιητική γιορτή στην Κλαυθμώνος σκοντάφτει πάνω μου ο Στάθης. Ίδιος, μόνο λίγο ασπρισμένος τρεις δεκαετίες μετά που είχαμε χαθεί.

Έλα ρε, θυμόταν και τ’ όνομά μου. Δεν κάναμε πολύ παρέα, τον είχα όμως μου λέει πολύ βοηθήσει τότες με τις σοφές συμβουλές μου πώς ν’ αποφύγει το στρατό...

– Υπηρέτησες εντέλει;

Τον ρωτάω.

– Τρελλός είσαι; Πήρα τρελλόχαρτο.

(Πολύ συγκινήθηκα!)

Τραγούδι: Almost cut my hair, Crosby, Stills, Nash & Young.

– Θα κουρευτούμε ποτέ; Τί λες κι’ εσύ ρε Στάθη;

– Τρελλός είσαι;

Σχόλιο:

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης: Σκαλάκια! Ναι! με κονιάκ στην κωλότσεπη, πλακέ μπουκάλι, με Καρέλια Αγρινίου ή Σαντέ. Μέγκλα! Εκεί έμαθα από τον μακαρίτη Ζυγομαλά την Άγνωστη Επανάσταση του Βολίν, και από τον νυν ιατρό, τότε φοιτητή, Παναγιώτη Κ., το βιβλίο των καταστασιακών για τον Μάη (εκδ. Διεθνής Βιβλιοθήκη, αμφότερα). Και πολλά άλλα, ίσαμε χίλιες σελίδες μυθιστόρημα/ντοκιμαντέρ.

«Εκτός απ’ την κιθάρα υπάρχει κι’ ένα όργανο που το λεν τσατσάρα!»

                                            Έτσι συνήθιζε να με επιπλήττει ο καϋμένος ο γέρος μου.