Για να μη ξεχνάμε πόσο αγαπιόμαστε...

Η Χαρά η Πελεκάνου μου έστειλε αυτές τις φωτογραφίες - με τους πρόσφατα εκλιπόντες φίλους μας, τον Χρήστο Ζυγομαλά και τον Πάνο Κουτρουμπούση...

(1)

(2)

(1)

Ο Χρήστος, ο Τέος, ο Πάνος, ο Κωστής κι’ ο Θανάσης Μουτσόπουλος, υπό το βλέμμα του αυτοπροσωπογραφούμενου Λεό.

Από την εκδήλωση-έκθεση για το Αθηναϊκό Αντεργκράουντ, Ιούνης ’12.

Ο Μαύρος Πητ φορεί και ρολόϊ στο χέρι, για να βλέπουμε και να ξέρουμε την ώρα την σωστή: 9.05 είναι.

(2)

«Πέρυσι τέτοιο καιρό...»

Έτσι μου γράφει η Χαρά… Η φωτό είναι από την εκδήλωσή μας πέρυσι στην Bibliotheque, ο Χρήστος, ο Τέος κι’ ο Αλέξης. Μά τη Παναγία, αυτό της το «πέρυσι» με τσάκισε.

Τί χαρά και τί πένθος!

Σκέφτομαι πόσο δίκιο έχει η Άρτεμις, η κόρη του Χρήστου, όταν λέει πως είναι σα νάχουν περάσει αιώνες απ’ το θάνατό του.

Πόσο δίκιο κι’ η Βάνια, η γυναίκα του, όταν λέει πως ούτε μια μέρα δεν πέρασε κι’ ότι ο Χρήστος είναι εδώ.

Μούζικα - τραγούδι: We all love peanut butter, από τους One Way Streets.
(Η μουσική επιμέλεια είναι του Μπιλ, σπουδαίο κομμάτι, χορευτικό και με ωραίους στίχους...)

(*) Σημ.: Αυτό το «τί χαρά και τί πένθος» είναι από μια παλιά ποιητική καρτ ποστάλ του Τέου Ρόμβου προς τον Νίκο Θεοδοσίου: βλ. ΕΔΩ.

(«Για να μη ξεχνάς πόσο αγαπιόμαστε»...)