Μαρκοπουλιάς

Πιότερο μ’ αρέσει η χαραυγή, το λέω, παρά το δείλι. Είτε έχω ξυπνήσει νωρίς αχάραγα είτε γυρνώντας από γερό ξενύχτι, την ώρα που χαράζει.

Μα ευχαρίστως ανταλλάσσω τρεις αυγές μ’ ένα σούρουπο σαν το αποψινό.

Να μου διαβάζει η Μαριάνθη το κεφάλαιο του Κώστα, του αγαθού πλην θεοπάλαβου καμαράντ του γέρου της στη Λεγεώνα των Ξένων, και στο φινάλε του κεφαλαίου να μην μπορώ να συγκρατήσω τα ζουμιά απ’ το μάτι μου το καλό, το στραβό...

(Κι’ ας ξέρω την ιστορία, κάτι μικρές διορθωσούλες έκανε στο χειρόγραφο μόνο, η ίδια βέβαια ισχυρίζεται πως είναι σημαντικές κι’ έτσι θα ’ναι κι’ ας μην τις αντελήφθην για να ’μαι ειλικρινής... Συγγραφείς! Καλοί παλαβοί κι’ αυτοί!)

Γιοκούς, Ο λεγεωνάριος.

("Το έγκλημά μου μ' έριξε στα ξένα..." -
πρόκειται για λογοκριμένο στίχο από την Αχάριστη του Τσιτσάνη,
ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του γέρο-Μαρκό).

Τραγούδι: Θα έβαζα τον Λεγεωνάριο της Πιάφ, μά τη Παναγία, αυτό θα έβαζα κι' ας μην, δεν μπορώ να πω πως είναι από τα αγαπημένα μου. Αλλά έπεσα κατά λάθος πάνω σε τούτο το έξοχο βίντεο του Ακκορντεονίστα.
Είμαι βέβαιος πως θα του άρεσε και του Μαρκό.

Για το βιβλίο που γράφει η Μαριάνθη και για τον γέρο της ως άνθρωπο και ως ήρωα μυθιστορηματικό, μικρή η διαφορά, έχω ξαναγράψει: ΕΔΩ: Ο μπάρμπα Ζωρζ.

Προδημοσιεύσεις είτε σπουδές διάφορες της ίδιας της Μαριάνθης στο μπλογκ της - ετικέτα: Μάρκο Μεσίνι.

Φωτό: Η Μαριάνθη στο γραφειάκι της. Σημειωτέον: το μενταγιόν που φοράει είναι το στρατιωτικό του γέρο-Μαρκό, από την Λεγεώνα, το λεγόμενο "του θανάτου"...