Τα μεγάλα διλήμματα

Επί τέλους, εκλογές!

(Και τώρα... τί κάνουμε;)

 

Ψιλοάσχετο, το θυμήθηκα ενώ τοιχοκόλλαγα τις προεκλογικές αφίσσες...

Νέος ήμουν, ανηφόριζα την Πανεπιστημίου, βραδάκι, με σταματάνε οι μπάτσοι, με ψάχνουν, πάμε για μια εξακριβωσούλα στο Α.Τ. Κολωνακίου. Μεγαλεία! Εκεί την πέρασα όλη νύχτα. Όχι μόνος αλλά!
Κατά τα μεσάνυχτα μου φέραν να μου κάνει παρέα μια γριούλα. Πολύ την συμπάθησα. Είχε έρθει από την Κόνιτσα για την κηδεία της Φρειδερίκης... Περιφερόταν στους δρόμους σαν καμμιά αλήτισσα, την τσιμπήσανε το λοιπόν κι' αυτήνε οι κωλόμπατσοι. Καλά της κάνανε! Ειδάλλως μόνος μου θα την έβγαζα στα μπουντρούμια του Κολωνακίου.
Η καϋμένη, σε μια στιγμή κατουρήθηκε πάνω της.
Οι μπάτσοι της ξηγήθηκαν πολύ αγενώς, δεν τις σέβονται τις γριές.
(Ποτέ κανέναν δεν σέβονται).
Διαμαρτυρήθηκα εγώ...
Σκάσε εσύ κομμούνι!
Η γιαγιάκα με κύτταξε έντρομη.
Κομμούνι είσαι; μου κάνει σα μας άφισαν πάλι μονάχους μας οι μπάτσοι... Θάνατος στα κομμούνια, μου κάνει.
Θες να πεθάνω; της κάνω.
Όχι, εσύ να ζήσεις, είσαι καλός άνθρωπος...