ΤΟ ’ΣΤΡΩΣΕ…

Στον Αντώνη τον Ψάλτη, αφιερωμένο

Άσπρισε ακόμα και το διαδίκτυο… Χιονισμένα τοπία παντού. Χαζεύω τις φωτογραφίες π’ αναρτούν οι φίλοι στα social media και στα blogs. Κονιάκ ή βότκα να πιούμε; Ας πιούμε βότκα!

Στο κουτάκι αυτό εδώ καλά είναι. Μπορώ να το παρομοιάσω με ρούσικο καταγώγιο – το καλύτερο πόχω να κάνω!

Σκέφτομαι τους φίλους μου και την ρούσικη λογοτεχνία.

Τον Γκόγκολ και τον Πούσκιν.

Τον Μαγιακόφσκυ και τον Γιεσένιν.

Τον Χλέμπνικωφ.

Τον Μπουλγκάκωφ.

Τον Βοζνισιένσκι.

Είπαμε: το καλύτερο πόχω να κάνω.

Και τον Μήτσο Αλεξανδρόπουλο σκέφτομαι μα και τον Ανδρέα Εμπειρίκο.

Γράφω όπως κάποιος χαράσσει με το δάχτυλο μια χαζή καρδούλα στο θολό τζάμι.

Απόψε, υπ’ αυτές τις συνθήκες, όλα είναι δυνατά.

Προβλέπω: Σε 3 (ολογράφως: τρία) λεπτά, απάνω που λιώνουμε γλυκά απ’ τις μπαλαλάϊκες και τις αρμόνικες, θάχει ξεσπάσει εδώ μέσα καβγάς τρικούβερτος.

Το έλα να δεις θα γίνετ’ εδώ μέσα.

Δεν είναι φλώροι οι ρώσοι, σαν τους δικούς μας, του φιλολογικού κουτσομπολιού κλπ. Αυτοί άμα πίνουνε πίνουν για να μεθύσουν, όχι μισές δουλειές. Τις φιλολογικές τους διαφορές τις λύνουν με γροθοπατινάδα.

Το λοιπόν, πίνω: βότκα.

Σε μιαν ώρα λέω θα βγω έξω, με μάτι μαυρισμένο, και θα ερωτευτώ μιαν άγνωστη μόνο και μόνο απ’ τα ίχνη πόχει αφίσει στο χιόνι.

Θα ζω εφεξής με την σκέψη της. Θα χωρίσω την γυναίκα μου και δεν θα μάθω ποτέ πως δικά της ήταν τα χνάρια.

Στο μεταξύ εκείνη θάχει βρει παρηγοριά στην αγκαλιά του πιο πιστού μου φίλου.

Θα με συντηρούνε κιόλας!

Καλά λέει ο Δανιήλ Χαρμς: Οι ποιητές είναι όλοι βλαμμένοι!

Είπε ο Χαρμς τέτοιο πράμα;

Πρώτος και καλύτερος, δηλ. χειρότερος βλαμμένος ο Χαρμς! Κι' ας μην τόπε αυτός.

Βίντεο: μια ωραία, πολύ γλυκερή ρομάντζα ρούσικη από την Φάνια Ρανιέβσκαγια

Φωτό: Ο Αντώνης, κι’ αποκάτω 

ένα ποίημά του – το οποίο μου τ’ αφιερώνω αυθαιρέτως

μπόρα της ψυχής μου Guy Debord

                                                                            (στον Τεό...)

ω δικέ μου Γκυ Ντεμπόρ

άλλο πλέον δεν το μπορ-

ώ! της νιότης μου τσαλάκωσα το μπορ

τώρα δίχως καπέλο πώς θα το μπορ-

έσω, τις λιακάδες μου ν’ ανθέξω

τις νυχτιές μου πια πώς να χωνέψω

που δεν φλέγετ’ η καρδιά μου στο Bor-

deaux, ω τι κρίμα φίλε μου Ντεμπόρ

                                                                                                           Πύρρων ο Ύστερος

*

What?

Τίποτα... τίποτα...  Κάντε δουλειά σας!