Το κωλοδάχτυλο κ.ά. ποιητικές ιστορίες

Τα δυο ποιήματα με τα οποία συμμετείχα στο 3ο Πανθεσσαλικό Φεστιβάλ Ποίησης, στην Λάρισσα 21/3/2015, και μία ενδιαφέρουσα σελίδα ημερολογίου

Το κωλοδάχτυλο του Μπασιάκ,ένα εκπληκτικό στιγμιότυπο της απαγγελίας έτσι
όπως το συνέλαβε ο φακός του Απόστολου Ντόμαλη.

ΤΑ ΟΠΙΣΘΙΑ ΤΗΣ ΜΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

(ΚΙ’ ΕΓΩ ΚΥΤΤΑΖΩ ΤΑ ΟΠΙΣΘΙΑ ΤΗΣ)

Δεν είναι δικός μου ρομαντισμός

ο ρομαντισμός των μιλιταριστών και των μπίζνεσμαν.

Εκείνους λέει τους συγκινεί το ποδόσφαιρο.

Ε, και;

Νά! (= στα παπάρια μου!)

Κι’ εμένα με συγκινούν οι αρκούδες

και τα μαντολίνα.

Για μένα αξία έχει μόν’ ο έρωτας

ο φυσικός / ο τρυφερός ο κτηνώδης / ο άγριος.

Εκείνοι στο φεγγάρι δεν βλέπουν παρά το κέρδος:

αποδεκατισμένους σεληνανθρώπους και μια μεγαλειώδη

                                                                                ρεκλάμα της Coca-Cola.

Εγώ αντιθέτως βλέπω πολλά:

βλέπω τα οπίσθια της αγαπούλας μου

να καταρρίπτουν όλους τους κατασκοπευτικούς δορυφόρους

και βλέπω ένα πιάτο τραχανά

π’ αχνίζει,

περιπέφτοντας σε μια κατάσταση εμπνεύσεως συγγραφικής,

                                εάν με αντιλαμβάνεσθε (με αντιλαμβάνεσθε πιστεύω).

ΚΑΙ ΠΟΥΡΚΟΥΑ ΠΑ, ΔΗΛΑΔΗ, ΜΑΝΙΤΣΑ ΜΟΥ;

Θα μπορούσε να είναι έτσι:

Να ’χω δουλειά

Αυτό μονάχα

Ν’ αμείβομαι,

το βασικό

Να μπορώ απλώς να επιστρέφω κάθε μέρα

κατάκοπος στο καμαράκι

με το μεροκάματο στην τσέπη

και μ’ ένα λουλούδι για την καλή μου

Η αγκαλιά της να ’ναι η ξεκούρασή μου

ο έρωτάς της η ανάσα μου

Κι’ αύριο

ξανά πάλι μια από τα ίδια

με μικρές παραλλαγές

ας πούμε: αντί λουλούδι, λουκούμια

ή ένας δίσκος τζαζ...

Τις Κυριακές, απόδραση, στο κύμα, στο ταβερνάκι

Τη μέρα του συλλαλητηρίου, στο συλλαλητήριο…

Χιονίζει σήμερα.

Δεν έχω μία.

Ούτε λουλούδι ούτε λουκούμι

Κάνω όνειρα «μικροαστικά»

Κι’ έτσι μου ’ρχεται να κλάψω –

δεν ξέρω αν

                από απελπισία; ή απ’ την ομορφιά όλης αυτής της απλότητας;

 

Οι φωτογραφίες είναι κάποιες του Ντόμαλη, κάποιες απ' τον τοπικό λαρισσαίϊκο και γενικώς θεσσαλικό τύπο. Η από κάτω φωτό του κυρίου μετά της κυρίας Γκαγκάν είναι του ποιητή Γιώργου Κασαπίδη.

Μουσικό διάλειμμα: Στης Λαρίσης το ποτάμι, Ζαγοραίος .

παραρτημα

ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΣΕΩΣ

(ή: Πώς ένας μέγας ποιητής πριν ακόμα γεννηθεί κατέληξε στο ταβάνι ενός χοτέλ

του Κάμπου – σελίδες ημερολογίου)

Πάμε λοιπόν Λάρισσα, στο Πανθεσσαλικό Φεστιβάλ Ποίησης, το οποίο διεξάγεται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες – κι’ αισίως φέτος κλείνει τον 6^ο χρόνο και ξεκινάει μεθαύριο.

Ωραία η Λάρισσα τέτοιες μέρες.

Ποίηση, τσάρκες, μάσες, κρασιά με αγαπητούς συναδέλφους, τον Ντόκτορ Ψ και τα κορίτσια κλπ.

Είμαστε στο ξενοδοχείο, τώρα, με την κοπελιά. Πολύ σουΐτα να πούμε. Καλύτερα κι’ από σουΐτα. Οι τοίχοι τσιγαρόχαρτο. Πηδιόμαστε κι’ από δίπλα ακούς ποιήματα.

Σα δυο πουλάκια αποκοιμηθήκαμε.

Είχε δεν είχε ξημερώσει.

Με ξυπνούν χαρούμενες οι φωνές κάποιων μάλλον νεαρών γειτόνων μας, προφανώς ποιητών.

– Έλα Μήτσο, εμείς πάμε για καφέ στην πλατεία... Πού είσαι ρε μεγάλε;

– Εδώ ρε.

– Στο καμπινέ; Και τί κάνεις ρε; Χέζεις;

– Όχι ρε, μια πρωϊνή πηχτή ετοιμάζω κι’ έρχομαι. Πηγαίντε εσείς. Θα σας βρω.

21/3/2018                                           

Μια-δυο φωτογραφίες ακόμη: (Αρ.) Ο κύριος με την κυρία Γκαγκάν στο ξενοδοχείο. (Δεξ.) Ο λιτός βίος του Μπασιάκ, κάπου έξω από τον Βόλο...

 

ΥΓ. Υποθέτω ότι τόσο ο λιτός βίος όσο και το κωλοδάχτυλο ψιλοκοροϊδεύουν τον Βαρουφάκη και την επικαιρότητα της εποχής.