"Μπασιάκ: Θεόδωρος ο γκαν-γκαν!"

Ένα κείμενο του Κ. Ρεούση για του λόγου μου, δημοσιευμένο στη στήλη του, "Περιθωριακά", στο πολιτιστικό ένθετο Ηδύφωνο της ελληνοκυπριακής εφημερίδας Η Σημερινή, Κυριακή 4/10/2015.

Π ρ ο ε ι δ ο π ο ί η σ η :  Θα πρότεινα να μην τον πάρετε και πολύ στα σοβαρά. Ο Ρεούσης είναι λίγο σαν τον Α. Εμπειρίκο, για όλους έχει έναν καλό λόγο να πει. Εκτός κι' αν αδιαφορεί πλήρως.

- Εβίβες Κώστα!

«Θα την τσακίσω εγώ τη νοσταλγία σου», μας καθήλωσε εδώ και χρόνια ο Ν. Εγγονόπουλος με το στίχο του, έτσι κάποια παιδιά του ’80 που αόρατα όργωσαν τις δεκαετίες κι έφτασαν με την «τσακισμένη νοσταλγία» – ακόμη νωπή το φόνο της – στο σήμερα, θέτουν εκ νέου σε λειτουργία «πανάρχαιες» τακτικές αντι-επικοινωνίας.

Ο Θεόδωρος Μπασιάκος γεννήθηκε το 1963, έχει δυο κόρες και επισήμως μία εκδοθείσα ποιητική συλλογή, «Μαύρα μάτια, Τραγούδια για γραφομηχανή και τσιγγάνικη ορχήστρα» (εκδ. Πλανόδιον, Αθήνα, 2006). Έχει γράψει τους καλύτερους στίχους για τη Μαρία: «Η Μαρία/φτιαγμένη με τα ωραιότερα φωνήεντα του/χρωστήρα μου», και κυκλοφορεί τα «ΑΠΑΝΤΑ» του εκτός εμπορίου σε αυτοσχέδιες φωτοτυπημένες εκδόσεις από χέρι σε χέρι μεταξύ φίλων. Μπασιάκ, Θεόδωρος ο γκαν-γκαν και Μπατίροβιτς είναι τα ονόματα με τα οποία αναβαπτίζεται και μας κοινωνεί – από το δημιουργικότατο χρονοντούλαπο των περιθωριακών εκδόσεων του ογδόντα – τα ευτελώς εξαίσια φυλλάδιά του.

Η αισθητική τους αυτόματα φέρνει στο νου της «Εκδόσεις της Μη Άμεσης Επανάστασης» του αείμνηστου Λεωνίδα Χρηστάκη, χωρίς όμως να αποτελούν απλές αντιγραφές του ύφους του αθηναϊκού λογοτεχνικού περιθωρίου εκείνης της εποχής (τέλη ’70-αρχές ’90) και των έντυπων μέσων με τα οποία εκφράστηκε. Ο Μπασιάκος έρχεται απ’ την αχλή εκείνης της περιόδου, στην Αθήνα του 2015 και διανέμει ως ντανταϊστής ταχυδρόμος τα τεύχη ή τόμους των περίφημων «ΑΠΑΝΤΩΝ» του.

Κάτι, λοιπόν, είναι ζωντανό. Κάτι, λοιπόν, δεν νεκρανασταίνεται. Κάτι, λοιπόν, είναι γνώριμο, ίσως απ’ τα παλιά, και συνάμα – επιτέλους, ψυχαγωγικά – νέο, δροσερό και καθημερινά οικείο ως γραφή. Δεν τα βρίσκεις εύκολα, δεν πωλούνται στα βιβλιοπωλεία, δεν είναι συλλεκτικές αριθμημένες εκδόσεις σε πολυτελή χαρτιά δήθεν εκτός εμπορίου, δεν βρίσκονται στους πάγκους με τα free press. Καλείσαι να τα αναζητήσεις αρθρώνοντας ή απλά ψιθυρίζοντας το όνομα του συγγραφέα σε υποψιασμένους βιβλιόφιλους υπαλλήλους στα μικρά ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία της Αθήνας. Καλείσαι να τα αναζητήσεις περπατώντας τις ίδιες οδούς/διαδρομές του συγγραφέα, απ’ όπου και «ξεπατίκωσε» τους στίχους του, και να εύχεσαι να σου χαριστούν ή έστω να σου δοθούν για να τα φωτοτυπήσεις.

Προσωπικά, τον Μπασιάκο, δεν τον έχω γνωρίσει. Μου έχουν, όμως, μιλήσει φίλοι γι’ αυτόν, κι είναι οι ίδιοι φίλοι που είχαν την καλοσύνη να μου «ενεχυριάσουν» (κάτι σαν τελετουργικό potlatch, έι! Ίκαρε, εσύ μας το έδειξες κι αυτό) δύο από τα τέσσερα «ΑΠΑΝΤΑ» των «ΑΠΑΝΤΩΝ» τού… Θεόδωρου του γκαν-γκαν! Έτσι, ο κύριος συγγραφέας, ως γνήσιος «γκαν-γκαν» τύπος (παιδικών ή όχι μαρσαρισμάτων) οπλισμένος με σκωπτική διάθεση, ατόφιο χιούμορ και ειρωνική στρατηγική μας προσφέρει αφειδώς το 24ωρο ενός ματαιωμένου, από τα γεννοφάσκια του, γραφιά. Σε πρώτο πρόσωπο, πάντα, τα ποιήματα του Μπασιάκου διαβάζονται απνευστί. Είναι που μετέχει ο ποιητής της δράσης-αδράνειας, είναι αυτός που κάθεται ή στέκεται στο αστικό λεωφορείο των καθημερινών μετακινήσεων και σου χαρίζει το φυλλάδιό του, είναι που το ανοίγεις και πέφτεις στο απεριόριστο κενό του παρόντος, της διαδρομής που λοξοδρομεί και σε κατεβάζει στη στάση που είσαι κι όχι σ’ αυτή που μάταια πιστεύεις ότι ορθά κι επαναλαμβανόμενα οδηγείσαι χρόνια.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΓΚΑΝ-ΓΚΑΝ

Άραξε.

Τσιγαράκι;

Στο ντιβάνι, με τα παπούτσια

με το σακάκι.

Ω! τι ωραίο ταβάνι!

50 χρονών

σ’ ένα δωμάτιο εντελώς φοιτητικό

(φοιτητού της δεκ. ’60).

Δεν πας καλά.

Άρα: 

Καλά πας.

(Ακολουθούν κι άλλοι στίχοι / δείγματα γραφής. Το πλήρες άρθρο, στο μπλογκ του Ρεούση, ΕΔΩ)

 

(*) Το εξαιρετικό πολιτιστικό ένθετο, έτσι για την ιστορία, το κατήργησε εν τω μεταξύ η καλή κυπριακή εφημερίδα. Πολιτισμός στην Κύπρο (κι' ουχί μόνον βεβαίως) είναι ο τουρισμός!