Ο Θεόδωρος στα Νήπια...

Πήγα στο νηπιαγωγείο τη χρονιά 1966-67. Ήμουν ντροπαλό παιδάκι, δεν έκανα πολύ παρέα τους συμμαθητές μου. Μια φορά κατουρήθηκα πάνω μου κι’ όλοι γελάσανε μαζί μου. Τα παιδιά λέγαν την νηπιαγωγό κυρία κι’ εγώ γελούσα γιατί «κυρία» έλεγε η γιαγιά Θοδώρα το πουλάκι μου, το τσουτσούνι μου παναπεί. Μου έλεγε: πάλι πειράζεις την κυρία σου κλπ. Μαθαίναμε και αγγλικά τραγουδάκια στο νηπιαγωγείο. Δεν μ’ αρέσαν τα αγγλικά. Τους έλεγα τα ρούσσικα ποιηματάκια που μου είχε μάθει η Μαρούσα, η Ρουμάνα φιλενάδα της γιαγιάς μου.

Με κύτταζε η Κυρία.

(Επίσης, σημειωτέον, η γιαγιά έλεγε την λεκάνη της τουαλέτας «χρεία», έτσι την ήξερα κι’ εγώ...)

Στο τέλος της χρονιάς θα κάναμε γιορτή κι’ εγώ θα έπαιζα το χελιδονάκι. Πήγα με την μαμά στην Ν. Ιωνία να ψωνίσουμε τη στολή. Βγαίνοντας από το κατάστημα, ένα αμάξι χτυπάει έναν με μοτοσακό τον τινάζει 30 μέτρα μακρυά. Χαμός. Για να ξεγελάσει το υποτιθέμενο σοκ μου η μαμά με κέρασε κρύα μέντα από ένα μηχάνημα με κρύα ροφήματα. Ωραία η μέντα! Πολύ μ’ άρεσε. Βρήκα στην κάβα του σπιτιού αργότερα ένα πέπερμιντ, το πέρασα για το ίδιο μ’ αυτό που με κέρασε η μαμά στην Ν. Ιωνία και τα κοπάνησα γερά. Το πρώτο μου μεθύσι. Με πήγε στο νοσοκομείο.

Ήρθε κι’ ο μπαμπάς στο νοσοκομείο, μαύρα πανιά, τον είχαν απολύσει απ’ τη δουλειά στο Δημόκριτο λόγω κοινωνικών φρονημάτων κι’ ας ήταν πια ένας φιλήσυχος οικογενειάρχης ο καϋμένος. Λίγες βδομάδες μετά την 21 Απριλίου αυτό.