Χιονίζει στην Αθήνα...

Ο χιονιάς είναι πόλεμος κι’ αυτός

Αφτιά πέφτουν

Διαβάτες πέφτουν

Οι άστεγοι κόκκαλο

Τους συνηθίσαμε

– τους δρασκελάμε, τους προσπερνάμε

Όπως συνηθίσαμε και τις ΜΚΟ

– καλά κουμάσια κι’ αυτοί,

σαν τα «στρουμφάκια»

τους κυανόκρανους παναπεί των λεγόμενων Ειρηνευτικών Δυνάμεων του ΟΗΕ

Καθίκια!

Κωλομπάσταρδοι!

Παλιολαμόγια!

– χμ! –

Άντεστε στο διάβολο, σας σιχαίνομαι να πούμε!

Τα ΙΧ στο δρόμο είναι καροτσάκια αναπηρικά.

Επίσης,

– ας μη κρυβόμαστε –

Απόψε το δαγκώνουμε κανονικά.

Παρ’ όλ’ αυτά τραγουδάμε

ακόμα

Παλιό μας χούϊ, που λένε, εδώ στα Βαλκάνια:

Και με χιόνι και με πόλεμο τραγουδάμε.

Καπνίζω –

κυττάζοντας τις φωτογραφίες του Ν. Οικονομόπουλου

απ’ το Βούκοβαρ του ’92 –

Ιδού εγώ απόψε:

Μισός ερείπια βομβαρδισμένης πολιτείας

μισός χιονάνθρωπος (χιονάνθρωπος, εννοείται: με πίπα).

Νίκος Οικονομόπουλος / Magnum,
Βούκοβαρ 1992

Βάνω και λίγη μιζούκα, άσχετη, πλην αγαπημένη:

Snowflakes and Sunshine, από το τρίο του Ορνέτ Κόλμαν, "Live at the Golden Circle, Stockholm 1965" - δισκάρα!