Ανατριχίλες των 7 1/2 ευρώ

Είπα να μελαγχολήσω απόψε. Αυτό είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια, της λεγόμενης σχολής vals peruano ή vals creollo. Το έχουν πει πολλοί και διάφοροι, αλλά προτιμάω εγώ αυτό το ζευγάρι των πλανόδιων, δυο γέροι στραβούλιακες, ξεδοντιάρηδες, που κάνουν καριέρα στα στενά του εμπορικού κέντρου της Λα Πας, πρωτεύουσας της Βολιβίας παρακαλώ.

Como una vision

Σαν μια οπτασία, όραμα, όνειρο...

(Τα ισπανικά μας είναι λίγο...)*

Σ’ είδα! λεν οι τυφλοί,

– ρε τί λέτε; –

Σ’ είδα, λένε, ξαπλωμένη στην πλαζ

– ρε, ποια πλαζ, έχει παραλίες η Βολιβία 3.500 μ. υψόμετρο και κανένα σύνορο με θάλασσα, πάτε καλά; –

που ’κανες ηλιοθεραπεία, κι’ εμένα τότες

τούκου-τούκου η καρδιά μου και

τούκου-τούκου η καρδιά μου

μα χάθηκες, ωϊμέ,

έσβυσες

σαν ένα όνειρο

πώς χάνουνται τα όνειρα

έτσι

κι’ αναρωτιέμαι, υπήρξες;

υπήρξες στ’ αλήθεια;

ό,τι απόμεινε απ’ τ’ όνειρο

το ίχνος του κορμιού σου

στην αμμουδιά της ψυχής μου

υπήρξες αγάπη μου;

δεν υπήρξες;

του στήθους σου ψαύω τ’ αποτύπωμα τώρα

κι’ αναρωτιέμαι, υπήρξες;

δεν υπήρξες;

τζάμπα τούκου-τούκου η καρδιά μου;

κλπ. κλπ.

Τί λένε μωρέ... Είπαμε να μελαγχολήσουμε μα όχι κι’ έτσι.

Δώστε τους ρε παιδιά, δώστε τους ό,τι έχετε ευχαρίστηση, ευρώ, δολλάρια, μπολιβιάνος, κι’ άστε τους να παν στο καλό

Ή στο διάολο να παν, καλύτερα! Καλά λέει ο Μακρής ο ποιητής, στο διάβολο οι τυφλοί κι’ οι φυσαρμόνικές τους κι’ οι ανατριχίλες τους (μας, μάλλον).

Παλιοστραβούλιακες!

(*) Εγώ μάλλον το σκότωσα το τραγούδι, σάματι ξέρω ισπανικά; Αν θέλει κανείς φίλος ισπανομαθής ας βοηθήσει για μια καλύτερη πιστότερη μετάφραση...