Παρίσι - Τέξας

παρισι (ω, παρισι αγαπημενο...)

Τα φλεγόμενα «μπανλιέ»

Τα εξεγερμένα πανεπιστήμια

      και τ’ ανάστατα καφέ...

Οι υπόνομοι

που τόσ’ ωραία τραγούδησε ο Βίκτωρ Ουγκώ στους Αθλίους του

Οι υπόνομοι

οπού ακόμα τραγουδά η τέφρα του Ηλία Πετρόπουλου.

αμερικη

Σύντομα

όλοι αυτοί οι

Κλίντον, Μπους, Μπους Jr και σία

θα έχουνε

αν δεν έχουν ήδη κιόλας

ξεχαστεί

– αλλά όχι όμως και συγχωρεθεί.

Εμείς μια Αμερική αναγνωρίζουμε:

την Αμερική του Τζακ Κέρουακ και του Τζων Κολτρέϊν

την Αμερική των φευγάτων μεθυσμένων ονείρων της νιότης μας.

_____

Σημ.: Τα δυο αυτά ποιηματάκια πρέπει να ’ναι του ’06 ή λίγο αργότερα, ξαναδουλεμένα προσφάτως. Φέρουν μάλιστα και αφιέρωση: το πρώτο στον κινηματογραφιστή Νίκο Θεοδοσίου, το δεύτερο στον παλιόφιλο Αντώνη Βουσουρέλη.

Τότε, το ’06, είχαν σημειωθεί στο Παρίσι εκτεταμένες ταραχές στις φτωχογειτονιές των μεταναστών, τα μπανλιέ που λέει ο στίχος, δεν θυμάμαι με ποια αφορμή, δεν έχει και πολλή σημασία.

Φωτογραφία: Γιώργος Νικολαΐδης, Εξάρχεια-Σταδίου-Μοναστηράκι - Ένα τσιγάρο δρόμος, 1985

Υποσημείωση 

(ωραία ιδέα φαεινή, να πούμε...) 

Εγκαινιάζω σήμερα μία ακόμα ετικέττα σε αυτό το μπλογκ, τα 45άρια.

Γενικώς, μου αρέσει να ποστάρω δυο-δυο τα ποιήματα, κατά κάποιον τρόπο σαν τα σινγκλάκια, τους δίσκους των 45 στροφών. Το έχω ξανακάνει και εδώ στο μπλογκ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και παλιότερα, κυκλοφορούσα μεταξύ φίλων αυτοσχέδιες πλακέτες σε φωτοτυπίες (φύλλο Α4 διπλωμένο στα δυο) με δυο ποιήματα μέσα, σα να λέμε όψις α΄ και β΄ όψις.