Δεν ανθήσαμε ματαίως...

Θα έλεγα, παραφράζοντας τον ποιητή: Χάρη σας κάναμε, για ν’ αποδείξουμε ότι υπάρχει ζωή στο κωλοφέγγαρό σας, υπάρχει χαρά, υπάρχει ομορφιά, υπάρχει αγώνας!

Στην Γεωργία Συριοπούλου

Θυμήθηκα αίφνης:

Μια συγκέντρωση, μάλλον στο θέατρο Ακροπόλ ή στο Διάνα, γύρω στα 1979-80 – με ποια άραγε αφορμή;

Μαθητής εγώ ακόμα.

Το θέατρο κατάμεστο. Ντουμάνι φυσικά, όλοι καπνίζαν. Όλοι επίσης καθόντουσαν όπως βολεύεται καθένας κι’ όχι όπως πρέπει στα βελούδα. Όλοι επίσης είχανε μαλλιά!

Ακούγονταν διάφορα τρελλά.

Σε μια στιγμή παίρνει τον λόγο ο Μπουκετσίδης – αυτόν μόνο θυμάμαι διότι με καταγοήτευσε:

Θέλω να σας ανακοινώσω την ίδρυση της κίνησης των Νέων Προλετάριων!

Είμαστε Ινδιάνοι των Μητροπόλεων και φαινόμαστε!

Κάνα χρόνο αργότερα, απόφοιτος με μέτριο βαθμό, έτρεχα στο Τριμελές του Πειραιά, νομίζω Φλεβάρης ’81, τότε με τους σεισμούς, συμπαράσταση στον Μπουκετσίδη – τον τρέχανε για τον εμπρησμό στην Εφορία Νίκαιας...

Στην ίδια αίθουσα δικαζόμουν κι’ εγώ κάνα-δυο μήνες αργότερα...

Ωραίες εποχές.

«Όπου χωράει το κεφάλι μου χωράω κι’ εγώ, για να μπω ή να βγω», έλεγε ο Μπούκι στην Μάρω και τον Βαρώνο όταν τους επισκέπτονταν στο σπίτι τους στον Περισσό και τους έκανε επίδειξη μπούκας σ’ ένανε φωταγωγό τόσο δα...

Η επίδειξη του Μπούκι αποδείχθηκε πολύ χρήσιμη στην Μάρω. Όλοι αναρωτιόντουσαν πώς το έσκασε η κοπελιά από την κλινική οπού την κλείσαν για να ησυχάσει και ν’ αποτοξινωθεί.

Ο δε Διαμαντής ο Καράβολας θυμάται την ψευτοεπαγγελματική του κάρτα: «Μπουκετσίδης Γιάννης – πολύ καλό παιδί».

Φωτογραφίες: Όσο υπάρχουν μπάτσοι, θα είμαστε Απάτσι! 
                        Οι Indiani Metropolitani.

               

 

Οι φωτογραφίες είναι από διαδηλώσεις των Indiani Metropolitani, των συντρόφων μας στην Ιταλία. Εδώ στην Ελλάδα δεν τα καταφέραμε να γίνουμε πολλοί, παραμείναμε η ουρά των Αναρχικών. «Αναρχία και ζωή», «Όσο υπάρχουν μπάτσοι θα είμαστε Απάτσι», «Ένα γέλιο θα σας θάψει», αυτά ήταν τα αγαπημένα μας συνθήματα. Των ορθόδοξων αναρχικών ήταν άλλα! Βία στη βία κλπ. Όχι πως ήμασταν τίποτε ήσυχα παιδάκια κι’ εμείς. Για τα συνθήματα λέω.

  

Σημειωτέον: Μας άρεσαν και τα θεατρινίστικα, που πολλοί μπορεί να τα παρεξηγούσαν ως μη σοβαρά. Επί παραδείγματι, εγώ φόραγα κάνα δυο χρόνια έναν ζουρλομανδύα ως πουκαμίσα. 

(Ο γέρος μου δούλευε στο Αιγινήτειο ηλεκτρονικός και κατά καιρούς έφερνε στο σπίτι πολλά και διάφορα!)

Εγώ έχω πάντως να λέω: 

Κάλλιο θεατρίνος, ρεζίλι των σκυλιών, παρά υποκριτής αστός.