Γράψιμο και κατούρημα

- τέσσερις γκαγκάν δοκιμαί -

1.

Είναι ανάγκη το γράψιμο,

(μια καθ’ όλα φυσική ανάγκη).

Το γράψιμο είναι ωσάν το κατούρημα.

Είναι ξαλάφρωμα το γράψιμο.

Είναι ανακούφιση.

Είναι κι’ απόλαυση βεβαίως.

Είναι και τέχνη, γιατί όχι!

Και το κατούρημα τάχα δεν είναι κι’ αυτό ένας τρόπος έκφρασης;

2.

Δεν υποτιμώ την επιστήμη. Μία ανάλυση ούρων ή μια κριτική του γραπτού από τον καταρτισμένο επιστήμονα πολλά δείχνει για κάποιον: ποια βίδα του λείπει, αν του λείπει, αν έχει λασκάρει, του έστριψε κλπ.

Κανείς ωστόσο δεν κατουρά για τους ουρολόγους και τους μικροβιολόγους ούτε και γράφει για τους φιλολόγους κανείς.

Ούτε κι’ οι ίδιοι, πιστεύω. 

(Θέλω να πιστεύω...)

3.

Όλοι το κάνουν:

Τα αιλουροειδή το κάνουν ουρώντας.

Εμείς οι άνθρωποι το κάνουμε γράφοντας.

Σωστά επισημαίνουν οι γκαγκάν φυσιοδίφες μας:

Τα ποιήματα είναι κατά βάσιν αγκιτάτσια σεξουαλική.

Και προειδοποίηση, συνάμα, προς τους παρείσακτους πως την πουτσίσανε άμα…

4.

Όταν πέθανε ο Σκαρίμπας, λοιπόν, ο ίδιος υπέδειξε να τονε θάψουμε στο Καράμπαμπα, ωραίο μέρος, με ωραία θέα, όπου πάσα σοβαρός ταξιδιώτης σταματά για ν’ αγναντέψει κάνοντας το ψιλό του...

Ο τάφος τουτέστιν δεν μένει απότιστος ποτέ, όσο υπάρχουν σοβαροί ταξιδιώτες και προσκυνητές.

Ο τάφος του μπάρμπα Γιάννη μας.

Τραγούδι: Για τον Σκαρίμπα, Γιώργος Μακρής.

(*) Η φωτο του συγγραφέως, επάνω, είναι μάλλον στο Μπατσί της Άνδρου.