Ο Θεόδωρος... Κολοκοτρώνης

Αυτοί είναι οι Πρόφετς – «χίλια δολλάρια ο καθένας για κάθε εμφάνισή τους, αλλά τα οχτακόσια τα δίνουν στα κομμωτήρια», έτσι τους παρουσίαζε ο Ξενίδης στην Αθήνα μετά τα μεσάνυχτα. Νομίζω Γερμανοί, ή κάτι τέτοιο. Έκαναν ένα πέρασμα κι’ απ’ τα κλαμπάκια της Ελλάδας το ’60, κι’ είναι γνωστή η φωτογραφία τους οπού ποζάρουν κάτω από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, στην Σταδίου.

Ήταν το 1980, στην καθιερωμένη πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου, όπου έλαβα – 17 χρονών – το βάπτισμα του πυρός που λέμε, για μένα.

Η πορεία στην Πρεσβεία είχε ως γνωστόν απαγορευτεί. Γίνεται το ντου, με τα πολλά σκορπάμε. Η Πανεπιστημίου γεμίζει παπούτσια αδειανά. Δυο άνθρωποι χάνουνε τη ζωή τους. Κυνηγημένος, βρίσκομαι στην Σταδίου. Πετάω ένα νεράντζι στους μπάτσους και παίρνει το καπέλο του αρχηγού.

(Πρέπει να είναι η τελευταία φορά που έκαμα τον σταυρό μου!)

Μας κυνηγούν. Κρύβομαι στην πλατεία του Κολοκοτρώνη, μέσα στα φυτά και τα άνθη. Μετά βγαίνω και καταλήγω στο Πολυτεχνείο, που έχει καταληφθεί.

Βρίσκω και τον ξάδελφό μου μέσα.

Όλη νύχτα συνελεύσεις και κλεφτοπόλεμος στους δρόμους πέριξ του Πολυτεχνείου. Έχουν έρθει και τα νέα για τους δύο νεκρούς μας: τον Κουμή και την Κανελλοπούλου.

Σε κάποια ήσυχη μάλλον στιγμή που είμαστε στο προαύλιο, καπνίζουμε και ρομαντζάρουμε, είχε και τότε όπως τώρα καλή ώρα φεγγάρι, ένα παλικάρι σωριάζεται δίπλα μου, στα 2 μέτρα.

Τον φάγανε!

Μαζεμένοι οι σύντροφοι γύρω του. Ξεκουμπώνουν το πουκάμισό του, έχει μια σφαίρα καρφωμένη στο στέρνο.

Ο Στέφανος, μετέπειτα ή κι’ από τότε ίσως στέλεχος της ριζοσπαστικής οικολογίας – ευτυχώς τη σκαπούλαρε.

Πέρυσι ή πρόπερσι, μάλιστα, στην Δονούσα είχαμε στήσει τα τσαντίρια μας δίπλα-δίπλα πάλι.

 

(Αυτοί οι Πρόφετς λοιπόν, που λέτε, που έλεγα στην αρχή, στην Ελλάδα βγάλαν κι’ ένα 45άρι, που νομίζω την παραγωγή έκανε ο Νίκος Μαστοράκης…. Μπρρρ!)

*

* *

Δεν μπορώ να μη σημειώσω ένα όνειρο που έχω δει και μάλιστα περισσότερες από μια ή δυο φορές στη ζωή μου: Εκεί, στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη βλέπω μια κοπελίτσα, έν’ αγρίμι, που κάθεται στο πεζούλι, στο βάθρο πώς το λεν. Την πλησιάζω. Μου λέει, θες να σου δείξω την πληγή μου; Της γνέφω, ναι. Ανασηκώνει την φούστα της, όντως έχει στο γόνατο μια πληγή περίφημη, άνθος θεσπέσιο! Σκύβω και φιλώ την πληγή.