Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2018

Σόνια, η Παναγία των Κωλοχανείων


                                                                                                    Όλες τις πόρτες ξέρω των μελιχρών ναών
                                                                                                    Μ' ευλάβεια μπαίνω και πράττω τα κανονισμένα
                                                                                                    Την Ωραία Κυρία εκεί προσμένω... κλπ. κλπ.
                                                                                                                                       ( Αλ. Μπλοκ ) 


Θα ’τανε γύρω στα 1995-96 που επισκέφθηκα ένα κωλόμπαρο, κάπου στον Περισσό ή Ριζούπολη, μαζί μ’ έναν παλιό φίλο, γείτονα, ποιητή και αλανιάρη. Λοιπόν, μας διπλαρώνουν τα κορίτσια. Κερνάμε τ’ απαραίτητα ποτάκια. Κάθονται στα γόνατά μας. 
 Τί ντουλειά κάνεις εσύ αγκάπι;
 Ποιητής, της απαντώ λίγο αυθάδικα.
Η κοπελιά σοβαρεύει. Περίμενε προφανώς ν’ ακούσει διευθυντής, επιχειρηματίας, αστροφυσικός έστω, τέτοια πράματα.
Μου λέει.
– Ξέρεις Ρώσσους ποιητές;
– Ναι.
Σε λίγο είχε αρχίσει να μας απαγγέλλει στα ρώσσικα, από στήθους, Μπλοκ, Μάντελσταμ, Τσβετάγιεβα... διάφορα...
Η Τσβετάγιεβα ήταν η αγαπημένη της.
Απάγγελλε μ’ έναν τρόπο λες και δεν βρίσκεται σ’ ένα – με το συμπάθιο κιόλας – κωλοχανείο αλλ’ ούτε κι’ εγώ ξέρω πού...

Νομίζω Ιρίνα την λέγανε.
Θα την λέω Σόνια.

Εγώ έκλαιγα.
Ο φίλος μου, εντάξει, μερακλωμένος, χαμουρευότανε μαζί της, μανάρι μου σκέτη καύλα είσαι εσύ κ.τ.λ.
(Όχι, δεν ντρεπόμουν που της συμπεριφερόταν κατ’ αυτόν τον τρόπο... γελάγαμε, διασκεδάζαμε γενικώς... λέγαμε κι’ ωραίες μαλακίες ανάμεσα... γι’ άλλους λόγους έκλαιγα εγώ...)

Με φίλησε κιόλας – στο μάγουλο – όταν φεύγαμε, μεθυσμένοι εννοείται και πανηλίθιοι – μου είπε κι’ ευχαριστώ η Σόνια.
– Εβκαριστώ!
Μου είπε.

(Την συμπεριλαμβάνω στους άτυχους έρωτές μου... γενικώς και αορίστως... Στα μπαρ αυτά δεν θυμάμαι να ξαναπήγα έτσι κι’ αλλιώς...)













ΥΓ. « Α, μεσιέ, ζε μ' απέλ Ανρύ ε πα Αρνί. Κατάλαβες; Ανρύ». « Μάλιστα κύριε Αρνί».








1 σχόλιο:

  1. 'Διαμάντια στο βούρκο' λέμε εμείς, μια 'παλαβή' θα έλεγαν οι γύρω.
    Εκεί, κάπου εκείνα τα χρόνια ήταν που τα μελέτησε εργαζόμενη ως 'κοπέλα' η φίλη μου ανθρωπολόγος Λιόπη Αμπατζή και κατέγραψε για την εμπειρία.
    Η Λιόπη πέθανεπριν λίγους μήνες γι αυτό Μεσιέ Μπασιάκ επιτρέψτε μου να θυμίσω εδώ το βιβλίο της: 'Ποτό για παρέα'.

    ΑπάντησηΔιαγραφή