Γράψιμο, Τέχνη, Αγορά & σωβρακότης

 Τρεις γκαγκάν δοκιμές περί τέχνης

Τί νέα μάστορα;

Γ ρ ά φ ω. –  Τί το περίεργο; Συγγραφέας είμαι. Αν ήμουν ζωγράφος φέρ’ ειπείν θα ζωγράφιζα.

Τα θέματά μου:

Τοπία, απόψεις της πόλης μας ως επί το πλείστον, σκηνές δρόμου αλλά και εσωτερικά (το δωμάτιο του καλλιτέχνη, καφενεία κλπ.)

Νεκρές φύσεις

Προσωπογραφίες – μεταξύ των οποίων και πολλές οπωσδήποτε αυτοπροσωπογραφίες

- και βεβαίως: -

Γυμνά.

Η Μαρ. είναι το αγαπημένο μου μοντέλο.

Και τώρα τίθεται το ερώτημα: κατά πόσον ένα πορτραίτο φιλολογικό «μοιάζει» τον άνθρωπο;

Ενδιαφέρον ερώτημα, το οποίο έχει αλλά κι’ ακόμη απασχολεί μία σημαντική μερίδα του αναγνωστικού μας κοινού και της κριτικής…

(Στη ζωγραφική, τουναντίον, το έχουν θαρρώ απαντήσει προ πολλού…)

Εγώ βεβαίως γράφω σε «στυλ Πικασσό».

Σοφία Δατσέρη, Ο συγγραφέας,

λαδοπαστέλ σε χαρτί, 35x35, 2013

Α, ρε δόλιε μου Μόντι

Πληροφορούμαι για τα περίφημα γυμνά του Μοντιλιάνι πως κάποιο λέει από δαύτα επωλήθη 3,25 εκ. λίρες Αγγλίας, κάποιο άλλο 68,9 εκ. δολλάρια.

Τί έχω να πω γι' αυτό:

Το χρηματιστήριο της τέχνης – μια αηδία και μισή!

Άσχετοι άνθρωποι, που ούτε ένα ποτάκι δεν σε κερνάνε για ένα σου ταμπλό, που σε περιγελάνε κιόλας, κι’ όμως, αύριο-μεθαύριο οι ίδιοι ακριβώς άσχετοι ή οι απόγονοί τους δίνουν εκατομμύρια για να το αποκτήσουν... και σου κουνιόνται μάλιστα και περνιούνται για σπουδαίοι επενδυτές...

Χα!

Ουστ, ρε!

Και τί ξέρω εγώ από μπίζνες;

Εγώ... τί ξέρω;... Πώς το γράφει μωρέ ο Καρούζος: Μη με διαβάζετε ρε, αν δεν έχετ’ ιδέα τί παλαβωμάρες έκανε ο Μοντιλιάνι περασμένα μεσάνυχτα όντας τύφλα, γκολ, γκον, δαυλί στο μέθι κ.τ.λ. κ.τ.λ.

(Έτσι δεν γράφει; Έτσι γράφει! Που θα μου πείτ’ εμένα δεν ξέρω...)

Γουρούνια!

Ζαμπόν!

Ρε... ουστ, σας λέω! Κρα!

Ιδιοφυΐες του περιθωρίου

-1-

Βρίσκεις λέω πιότερη και πιο αληθινή τέχνη σ’ ένα ταπεινό κορνιζάδικο, παρά στις σικ γκαλερί του κέντρου, κάτι εκθέσεις φανταχτερές και πολύκροτες, τις μπιενάλε κι’ όλα αυτά.

Το πιστεύω, θέλω να το πιστεύω, το ξέρω πως υπάρχουν αξιοπρόσεκτοι καλλιτέχνες, που είναι ολότελα άγνωστοι στους επίσημους κύκλους· αληθινά παλαβοί, όχι απ’ αυτούς που πουλάνε τρέλλα επισήμως...

Αλλά οφείλω να πω και τούτο:

Σπανίζουν κι’ οι μπαρμπα-Τανγκύ, οι ωραίοι κορνιζάδες.

Όπως σπανίζουν κι’ οι συλλέκτες που επενδύουν στις «ιδιοφυΐες του περιθωρίου» αντί σε «ονόματα».

Κοντολογίς, αδέλφια, παλιοκατάσταση!

( Ό,τι σημειώνω για τη ζωγραφική ισχύει φυσικά και για τα γράμματα… )

-2-

Δεν έχω καταλάβει πώς την έχουν δει, πώς τη βλέπουν τη δουλειά διάφοροι συνάδελφοι εκλεκτοί. Μια τέχνη είναι κι’ η ποίηση, ταπεινή όσο και σπουδαία, όπως η τέχνη του τσαγκάρη ή όπως η τέχνη του ζωγράφου...

Εντάξει, σιγά τα ωά!

Όπως και νάχει, πάντως, αξίζει κι’ ο ποιητής το ψωμί που τρώει – δεν το αξίζει; ποιος το κρίνει άραγε αυτό;

Κατ’ εμέ, όλοι οι άνθρωποι αξίζουν ένα πιάτο φαΐ μια στέγη ένα αίσθημα.

 

Γελοιογραφία, δεν βγάζω τίνος
αλλά γουστάρω μου αρέσει πολύ με εκφράζει

Σωβρακότης ρε, σεις

Φωτογραφίες: Ο Πικασσό ως Ποπάϋ και ο Γκωγκέν κοπανώντας το αρμόνιό του.