Το ρυζόγαλο κ.ά. ιστορίες

[ La Vie Bohème ]

το γραφειο μου

Είναι ωσάν το ιερό των χριστιανικών ναών, αυτό το οποίο ίσως λίγο ξιπασμένα αποκαλώ γραφείο: ένα απλό σπαστό τραπέζι δηλ. και μια καρέκλα.

Στο τραπέζι απάνω, το μαχαίρι μου.

Σπουδαίο μαχαίρι!

Μ’ αυτό πιάνω και κόβω ευλαβικά το καρβέλι και το σαλάμι, για να γευματίσω.

Μ’ αυτό, το ίδιο, κόβω τώρα τις σελίδες του βιβλίου που διαβάζω.

Σ η μ ε ί ω σ η

( λεπτομέρεια: )  Το βιβλίο είναι Νίκος Καρούζος, Τα ποιήματα, τόμος Β΄.

στα σαλονια

Πολύ κάνω κέφι τα φιλολογικά μας σαλόνια: τσίπουρο απ’ το χωριό, μακαρονάδα περιποιημένη, το κουτσομπολιό σύννεφο, συζήτηση σοβαρή περί της προοπτικής μιας κυβέρνησης της Αριστεράς στην Ελλάδα κ.ο.κ.

Η οικοδέσποινα άψογη.

(Τελείωσε το τσίπουρο, ας πιούμε βότκα!)

Η αγαπημένη μου θέση: τούτο δω το σκαμνάκι δίπλα στην πόρτα – δίπλα, έστω, στο παράθυρο.

θεοδωρος ο γκαν-γκαν

Άραξε.

Τσιγαράκι;

Στο ντιβάνι, με τα παπούτσια

με το σακκάκι.

Ω, τί ωραίο ταβάνι!

50 χρονών

σ’ ένα δωμάτιο εντελώς φοιτητικό

(φοιτητού της δεκ. ’60).

Δεν πας καλά.

Άρα:

Καλά πας.

ερωτας

Στο ντιβάνι απλώνομαι ευχαριστημένος, εκείνη γερτή στη φτερούγα μου, μετά τον έρωτα. Εκείνη μετρά τα παΐδια μου, εγώ ραχατεύω. Το παντελόνι μου στο πάτωμα χάμω. Σκαλωμένη η κάλτσα της σ’ έναν τόμο της Ανθολογίας του μαύρου χιούμορ, στο κομοδίνο.

Η βουή – απ’ όξω – της μεγαλούπολης: μία λογοτεχνία αστυνομοκρατούμενη.

– Θοδωρή;

– Ε! της κάνω

– Τίποτα! Έτσι μούρθε απλώς να πω τ’ όνομά σου…

Μια χαρά! Μ’ έναν πρόχειρο υπολογισμό, αυτό της το «τίποτα» με βαστά στη ζωή μπορεί και μια ολάκερη εβδομάδα.

το ρυζογαλο

- déjà vu -

Χαράματα στο μικρό μου γραφείο. Είναι η ώρα μου αυτή: η ώρα του ποιητή. Κολλημένος στη σόμπα. Καπνίζοντας. Κυττάζοντας απ’ το παράθυρο έξω.

Έτσι, ακριβώς όπως κάποιο άλλο πρωϊνό, προ 30ετίας και, στο περίφημο γαλακτοπωλείο της Ομόνοιας περιμένοντας το ρυζόγαλό μου…

(Γενικώς, περιμένοντας…)

Ξημέρωσε.

Έχω έμπνευση.

Θα γράψω ένα ποίημα:

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

(Πείτε, ας πούμε πως τόγραψα!)

Βραβείο; – Όχι, ευχαριστώ. Το ρυζόγαλο περιμένω.

 

(*) Υποσημείωση: το κομμάτι για τα φιλολογικά σαλόνια γράφτηκε πολύ προ ΣΥΡΙΖΑ αλλά φυσικά παραμένει πάντα επίκαιρο.

Μούζικα: Βασίλης Νικολαΐδης, Δωμάτιο χρωματιστό.

Και επειδή ενδεχομένως το έχω ξαναβάλει, βάνω και έναν Captain Beefheart.

Το κολάζ είναι της Ματίνας, της Γιαννιώτισσας

(Σημειωτέον: τα ανωτέρω γράφτηκαν στο τσαρδί μας στο Μεταξουργείο, αυτού ταμάμ οπού που δείχνει και το κολλάζ της Ματίνας).