Η κόλαση των τεχνικών αφήγησης, υπό Αλ. Αραμπατζή

Πρίμο-σεγόντο

Αλέξανδρος Αραμπατζής

Η ΚΟΛΑΣΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΑΦΗΓΗΣΗΣ

Μία πολύ καλλιεργημένη κυρία, την οποία γνώρισα τυχαία, προχθές, στα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής του Γιάννη Νίκου, επαγγελλόμενη, όπως μου είπε, φιλόλογος, αφού μου δήλωσε εμφατικά ότι προσφάτως έχει σπουδάσει δημιουργική γραφή, θεωρίες λογοτεχνίας και δε θυμάμαι τι άλλο, μου δήλωσε επίσης εμφατικά ότι υστερώ στην ποίησή μου, γιατί αγνοώ και δεν έχω μελετήσει τεχνικές αφήγησης. Μαράθηκα. Συγγνώμη, ρώτησα, δεν είμαι ειδικός, αλλά οι τεχνικές αφήγησης δεν αφορούν βασικά τον πεζό λόγο; Καθόλου, μου απάντησε, αφορούν και την ποίηση. Το ποίημα πρέπει να έχει λογική δομή, λογική αλληλουχία, αρχή, μέση, τέλος, και δεν θυμάμαι τι άλλο μου είπε. Αλίμονο, αναφώνησα, πού πας ρε Καραμήτρο ξυπόλητος στ’ αγκάθια! Ναι, αλλά τόλμησα, δειλά, να αντιτείνω, για να πάρω λίγο πάνω μου, εγώ είμαι ολίγον παρακμιακός και ολίγον αντιακαδημαϊκός ποιητής, μήπως μου επιτρέπεται έστω ολίγον να φαλτσάρω ως προς τις τεχνικές αφήγησης των ποιημάτων; Παραδέχομαι, είπα, πως στη συνειρμική συνέπεια δεν τα πάω καλά. Γράφω ό,τι κι όπως μου κατέβει στο κεφάλι. Με κοίταξε με περιφρόνηση, σχεδόν με μίσος. ΄Όχι, είπε, πρέπει να μελετήσετε οπωσδήποτε τεχνικές αφήγησης. Πραγματικά εξοργίστηκε: Κύριε, είπε, η ποίηση είναι ποίηση, και αν δεν είσθε άξιος να την υπηρετείτε, μην την υπηρετείτε. Μην την κατεβάζετε στο επίπεδό σας. Ντράπηκα. Ένιωσα όπως τότε που κατέβηκα αεράτος στην πρωτεύουσα, νομίζοντας πως τα κάνω όλα πρωτευουσιάνικα, και στο τέλος μου αποκάλυψαν πως εξακολουθούσα να τα κάνω όλα χωριάτικα. Έχετε δίκιο, είπα, κατέβασα τ’ αφτιά και έσπευσα να πιω λίγο κρασάκι.

Ε, ρε Αλ., λέω, μέσα μου, ο κόσμος έχει προχωρήσει! τι δημιουργική γραφή! τι τεχνικές αφήγησης! τι λογοτεχνικές θεωρίες! μόνο εσύ έμεινες στάσιμος και λιμοκοντόρος της αραμπατζιμπουρτζολογίας. Ένιωθα πλέον πως όλοι με περιφρονούν, επέστρεψα σπίτι αληθινά εξουθενωμένος. Ευτυχώς, σκέφθηκα, γι’ αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει και ο Θοδωρής ο Μπασιάκος και μας κατανοεί…

Ξεκίνησα από την αρχή

Κάπου στη μέση χάθηκα

Κι όταν έφθασα στο τέλος

Δεν έβρισκα πού είναι η αρχή

Κι είπα κι ένα τραγούδι.

Οι ζουγραφιές είναι του Νέλου Τράκα, σκόνες-κόλλα σε παλιοχαρτόνια.

Άσμα: Τούμπου τούμπου ζα. 
(Η βελόνα πηδάει λιγάκι, ιδίως από τη μέση του τραγουδιού και μετά αλλά γουστάρουμε...)