Ροκ ιστορίες κ.ά. ιστορίες

Κο-κo, κο-κο-κο…

(’cause I’m a love man!)

Αυτή είναι η μια από τις τρεις φωτογραφίες – της πυρκαγιάς, αλίμονο, κι’ οι τρεις – που διασώθηκαν από την περίφημη «Συναυλία της Βροχής» ή άλλως Crazy Love στου Ζωγράφου, Πουλικάκος & Σία.

Ίσως βρεθούν τα αρνητικά, κάπου θα είναι. Θυμάμαι πως υπήρχαν μερικές πολύ ωραίες φωτογραφίες, ιδίως ένα πορτραίτο του Άγγελου Μαστοράκη με την γκραν κουστουμιά του κι’ έτσι. 

Πρέπει να τα βρούμε μανίτσα, θυμήσου αύριο να ψάξουμε.

Την Ζενίθ, την φωτογραφική μηχανή με την οποία τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες, την βούτηξε λίγα χρόνια αργότερα από το κοινοβιάκι μας στην πλατεία Παπαδιαμάντη ο Νέρων, φίλος υποτίθεται, ζάκι, αρρωστάκι, κάποιοι λεν πως ήταν και ρουφ της αστυνομίας – το έχω ακούσει από διάφορες μεριές, ίσως έτσι είναι. (Για το κοινοβιάκι της πλατείας Παπαδιαμάντη θα επανέλθω).

 

Περιττό βεβαίως να πω πόσο σημαντική ήταν αυτή η συναυλία για μένα. Η πρώτη μου μεγάλη συναυλία! Ως τότε δεν ήξερα παρά συνοικιακά γκρουπάκια σε σινεμάδες ή κάνα κλαμπάκι.

Οι Σπυριδούλα π.χ.

Ή οι Vavoura Band.

Ή οι Μουσικές Ταξιαρχίες – αυτοί μάλλον λίγο αργότερα.

Ο Άσιμος κ.ά. σε διάφορες συναυλίες συμπαράστασης σε κρατουμένους κλπ. κλπ.

Διάφοροι άγνωστοι κυρίως, που δεν τους ήξερε μήτε η μάνα τους.

Μιλάμε για τέλη δεκ.’70.

(Ήτοι μαθητής ακόμα, το 1980 τέλειωσα το σχολείο).

Στούντιο Ουάν, μετέπειτα Όμπρε. Ένα γκρουπάκι ονόματι Άβαντες.

(φωτογραφία της Μαριάνθης)

Είχα πάει και στη συναυλία των Πελόμα Μποκιού στο Λουζιτάνια παλιότερα, μάλιστα είχα τότε φάει το πρώτο μου τριπάκι – ω, μον ντιέ, ήμουν δεν ήμουν 13-14 – κι’ ήταν πολύ ωραία, έβλεπα γύρω μου πεταλούδες πράσινες, κόκκινες και κίτρινες… ωσάν την Βουγιουκλάκη!

Μάλιστα δεν κατάλαβα καθόλου το σκηνικό με τον Πιτροπάκη και το ημίψηλο του Μπονάτσου. Αλλά μ’ άρεζε! Πολύ μ’ άρεζε.

Στη συναυλία λοιπόν της βροχής, για να επανέλθουμε, δύο τινά έχω να σημειώσω:

1.

(Το έχω βάλει αυτό και ως σχόλιο σε σχετικό δημοσίευμα του Νταλούκα, που μπορείτε να το βρείτε ΕΔΩ, 

έχει κι’ ένα σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο…)

Όταν παίξανε το Σούπερ Μάρκετ κι’ αμολήσανε τις κότες – εγώ καθόμουν μες στον λεγόμενο αγωνιστικό χώρο, σχεδόν μπροστά-μπροστά – κι’ οι κότες φλετουράγανε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, κακό που πάθαμε, μια νόστιμη κοπελίτσα κατατρομαγμένη ρίχτηκε στην αγκαλιά μου για προστασία. Καλά ήτανε!

2.

BOWIEOLOGY

Λοιπόν, τον Bowie εγώ τον ανακάλυψα μέσω Πουλικάκου στην ιστορική συναυλία της βροχής, στου Ζωγράφου. Είπανε το "Jean Genie" – δεν συμπεριελήφθη στο βινύλιο που κυκλοφόρησε αργότερα. Τί κομματάρα! Πρώτη μου έγνοια, μόλις ξανάρθα στα συγκαλά μου απ’ την επίδραση της συναυλίας ήταν με τα πρώτα φράγκα που μάζεψα να πάω ν’ αγοράσω το Changes One να παίξω το κομμάτι καμμιά ογδονταριά φορές στο πικάπ και να στρωθώ να το βγάλω στην κιθάρα.

Κάτι μανίες, μαθές, που μας πιάνανε σαν ήμαστε πιτσιρικάδες… Γι’ αυτό προκόψαμε και δεν το λέω καθόλου ειρωνικά. Ούτε Στουρνάρας γίναμε ούτε Κυριάκος Μητσοτάκης, για να μας κοροϊδεύουν οι αλήτες.

(*) Σημειωτέον, ο Bowie πέθανε την ίδια μέρα που ο Κούλης αναδείχθηκε αρχηγός της δεξιάς μας και ως εκ τούτου στα σόσιαλ μήντια πολύ ατύχησε ο καϋμένος ο Κούλης. Ζωή σε τα μας!