περισσος τουϊστ
- νοσταλγία -
Ποτέ πια πείνα! Ποτέ πια
φασισμός!
Έβγαζε λόγο ο ινστρούκτορας
ανεβασμένος στο βαρέλι
–
στο χωριό μου
Ήταν γιορτή οι μέρες μας ο
ήλιος μισομεθυσμένος
Ένα λαϊκοδημοκρατικό
ειδύλλιο η ζωή
–
στο χωριό μου
Τα κορίτσια είχαν όλα
κατσαρά μαλλιά
Κι’ επαναστατικά ονόματα: σ.
Κορίννα, σ. Άννα, σ. Έφη
–
στο χωριό μου
Σημαίες κόκκινες ανέμιζαν
τριγύρω
Οι ηρωϊκοί μας φοιτητές
γυρνούσαν απ’ τη μάχη
–
στο χωριό μου
Εμπρός! Να χτίσουμε το
σοσιαλισμό!
Γι’ αρχή χτίσαμε ένα μέγαρο
για τους γραφειοκράτες μας
–
στο χωριό μου
Ήταν ωραία όλα ωραία τύφλα ο
ήλιος στο μεθύσι.
Τα βράδυα παίζαμε ροκ εν ρολ
με κιθάρες ξύλινες
Ηλεκτρικές δεν είχαμε ακόμα
ούτε ηλεκτρισμό
–
στο χωριό μου
Μας κυνηγούσανε οι γέροι να
μας σπάσουν τις κιθάρες
Κατσαρομάλλες κυνηγούσαμε
εμείς να τις φιλήσουμε
–
στο χωριό μου
Ήταν ωραία όλα ωραία στη
λαϊκή δημοκρατία του χωριού μου.
τι ομορφα που ησαν ντυμενοι οι φοιτητες…
...Και πώς βιαζόμουν να
μεγαλώσω
φοιτητής κι’ εγώ να γίνω να
φορώ
καμπάνα παντελόνι και τζάκετ
μιλιτάρε και στις μάχες
να ρίχνομαι των δρόμων του
δίκιου και της λεφτεριάς
κι’ όταν στη γειτονιά
επιστρέφω
με μπαταρισμένο κεφάλι και
κάνα-δυο πλευρά σπασμένα
απ’ τους μπάτσους γύρωθέ μου
να μαζεύονται οι κοπελιές
κι’ εγώ να τις καθησυχάζω:
– Εντάξει, αγαπούλες μου,
όλα καλά!
¡VENCEREMOS!
Τί όμορφα που ήσαν ντυμένοι
οι φοιτητές…
καρμεντσιτα ’75
Τότες, παιδί εγώ,
μας άρεζαν οι σπανιόλικες
κιθάρες...
Την ξαδέλφη μου την έλεγαν
Κάρμεν φυσικά
Όταν χόρευε
Στα χέρια της η καρδιά μου
περιστέρι
Μαχαιρωμένο
Η φούστα της αντάρα, ουρανός
Φουρτουνιασμένος
Φάνηκε μια στιγμούλα η
κυλότα της κι’ ήταν
Λες κι’ αντίκρισα τον Πατερούλη
Στάλιν αυτοπροσώπως.
– Ολέ! –
¡ay, ay, ay, ay, ay!
Σημειώσεις
Τα ποιήματα αυτά ψιλοσατυρίζουν
το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα. Μ’ αγάπη πιστεύω το διακωμωδώ – μια κατά φαντασίαν
λαϊκή δημοκρατία, σοσιαλισμός σ’ ένα μόνο χωριό, άντε σόϊ και κουμπαριές κλπ.
Λίγους δεξιούς είχαμε πράγματι ανάμεσά μας…
Η ούτως ειπείν λαϊκή μας δημοκρατία
βεβαίως ήταν μπρεζνιεφικού τύπου, ειρηνική συνύπαρξη κλπ.
(Το αναλύω αυτό σε μια
αυτοβιογραφική μπροσούρα που είχα βγάλει γύρω στο ’10, απ’ αυτά που βγάζω κατά καιρούς
και τα μοιράζω σε 10-15 ανθρώπους αναλόγως το τιράζ… Θα τη βρω και θα την
δημοσιεύσω…)
«Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι
στον αγώνα!» – έτσι μεγαλώσαμε εμείς.
Εμείς της νέας γενιάς, βέβαια, βγήκαμε
λίγο ατίθασοι, αμφισβητίες, πράγματι!
Πολλοί από τους πιο φανατικούς εντούτοις,
και στελέχη του Κόμματος, με την πτώση της Ε.Σ.Σ.Δ. μας προέκυψαν οι πιο
φανατικοί αντικομμουνιστές. Στην πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. τα αδέλφια τους σήμερα έχουν
την εξουσία αυτού πάνω. Σε εμάς εδώ είναι στη καλύτερη των περιπτώσεων αξιαγάπητοι
καρπαζοεισπράχτορες των αστών.
Τέλος πάντων.
Να σημειώσω, επίσης, κάτι για τον
ποιητή Γιάννη Ρίτσο – τον ποιητή μας.
Έγραφε ο Ρίτσος στο ποίημά
του για τον Μαγιακόφσκι – στο περίπου: Τα νιόπαντρα σοβιετικά ζευγάρια,
Βλαδίμηρε, δεν λησμονούν / μαζί με το καινούργιο τους σερβίτσιο του τσαγιού να
πάρουν και τ’ Άπαντά σου...
Εννοείται, νέος κορόϊδευα
τον Ρ. για τον στίχο αυτό – μικροαστική απόκλιση, στ’ όνομα μάλιστα ενός ποιητή
οπού διακήρυσσε με όλη την δύναμη της φωνής του: πνίχτε τα καναρίνια, πνίχτε το
έντεχνο, πριν τα καναρίνια πνίξουν τον σοσιαλισμό!
Ωστόσο, τόχω ξαναπεί, με
συγκινεί η εικόνα των ερωτευμένων που αποφασίζουν να ζήσουν μαζί και να
παλέψουν για την ζωή τους με εφόδιο ένα σαμοβάρι και τα άπαντα μιανού ποιητή.
(Και σίγουρα τούτοι δεν
είναι τίποτε νεοφιλελέδες, φόλοουερς του λάϊφ στάϋλ και ξερωγώ τί… Το κόβω εδώ. Ευτυχισμένοι ας ζήσουν και καλούς απογόνους κλπ. κλπ.)
Στην φωτογραφία, πάνω: εγώ στα 13-14 εκεί γύρω, πιονέρος.
Τραγούδι: Σύντροφε Στάλιν, από τον Αρκάντι Σεβέρνυ, τον επονομαζόμενο πρίγκηπα του αντεργκράουντ του Λένινγκραντ, – αφιερωμένο με αγάπη σε όλους τους σταλινικούς μου φίλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου