«Εδώ κουτσούλισε μια μύγα…»

Μνήμη Παντελή Καλιότσου          

Καλό! Ψυχεδελικό σύνθημα, που ήτανε γραμμένο με μαρκαδόρο στο Πολυτεχνείο απ’ όξω παραπλεύρως στο υπαίθριο «τραπεζάκι» του Άσιμου.

Στην πραγματικότητα, ήτανε ο τίτλος ενός βιβλίου του Παντελή Καλιότσου.

Δεν το ήξερα.

Από τον Άσιμο αγόρασα ένα τεύχος του «Κόκκορα (που λαλεί στο σκοτάδι)», του μακαρίτη του Πρωτοψάλτη. Στην τελευταία σελίδα, νομίζω, είχε ένα αφιέρωμα στον Καλιότσο. Έτσι εξηγήθηκε και το σύνθημα.

Αργότερα, μετά κάνα-δυο χρόνια (αρχές του ’80) γνώρισα και τον Καλιότσο. Τον ρώτησα αν έχει υπ’ όψη του το αφιέρωμα, μου λέει όχι. Του δώρισα το τεύχος.

Ωραία, σπάνια, δυσεύρετα πλέον και «συλλεκτικά» τα έντυπα εκείνα, πολιτικά αλλά και μουσικά και ποικίλης ας πούμε ύλης του χώρου που ορίζουμε σήμερα ως αντεργκράουντ της δεκ.’70 και ’80, με σημάδεψαν με το περιεχόμενό τους αλλά και την – χειροποίητη – αισθητική τους. Λίγα, ελάχιστα μου έχουν μείνει, τα μοιραζόμασταν οι φίλοι κι’ ενίοτε τα πετσοκόβαμε αλύπητα για να φτιάξουμε κολλάζ κλπ. Ποιος νοιάζονταν! Λες και θα βγαίναν τέτοια επ’ αόριστον...

Λες κι’ εμείς οι ίδιοι θα υπάρχουμε επ’ αόριστον…

Τέλος πάντων.

Ο Άσιμος. Λίγες μέρες πριν πεθάνει ο Άσιμος, εγώ καθόμουν στην Πλατεία, στο άγαλμα, με τα φιλαράκια μου. Περνάει ο Άσιμος, με την μαγκούρα του.

– Δουλειά ρε, δεν έχετε δουλειά; μας κάνει και μου δίνει μια με την μαγκούρα.

– Ρε, μουρλός είσαι ντιπ;

– Ναι, μου κάνει.

Μου σκάζει κι’ ένα χαμόγελο, το γνωστό του χαμόγελο, μες στα μάτια μου τόχω, και φεύγει. Μοιράζει κι’ άλλες μαγκουριές στο διάβα του, σ’ άλλους θαμώνες της Πλατείας, και τραβάει για το δωμάτιό του… – να κρεμαστεί.

Λοιπόν, μας έλεγε ο Καλιότσος, κάποτε που τον επισκεφθήκαμε στο σπίτι του στην Αθήνα, για τους χειμώνες που περνάει στο χωριό, κάπου στην Ευρυτανία αν θυμάμαι καλά, γράφοντας και κυττάζοντας την φωτιά στο τζάκι. Τί ωραίος γερο-χίππης, έλεγα μέσα μου – κι’ έτσι τον έβαλα εξ άπαντος στην καρδιά μου, κι’ ας μην είχε ιδέα ή μπορεί και νάχε την χειρότερη ιδέα για τους χίππηδες και το αντεργκράουντ...

(*) Σημείωση: Αν κρίνω βέβαια απ’ τη φωτογραφία του, με την οποία τον «πρωτογνώρισα» από το αφιέρωμα του Κόκκορα, ο Π.Κ. υπήρξε μοντέρνος νέος – γιεγιές, μπήτνικ, υπαρξιστής…

ΥΓ. Επειδή, ίσως, μπορεί να σας στενοχώρησα με την ιστορία του καϋμένου του Άσιμου, ενώ καλά το πήγαινα, να σας πω την ιστορία του Μάριου...

Ο Μάριος λοιπόν. Αναφέρομαι στον Μάριο τον Καραμάνη, τον γνωστό, άνθρωπος του κιν/φου κλπ. Δεν θυμάμαι πώς γνωριστήκαμε. Κατά κάποιον τρόπο όλοι γνωριζόμασταν στην Πλατεία και τα πέριξ. Δεν κάναμε παρέα. Διασταυρώνονταν ωστόσο οι δρόμοι μας συχνά, συνήθως μπρος στο περίφημο τραπεζάκι του Άσιμου, ανταλλάσσαμε κάτι ποιητικότατες καλημέρες ή σπέρες, αναλόγως, και τραβάγαμε έπειτα όπου του κάπνιζε του καθενός.

Μια μέρα, ήμουν μάλιστα με την φίλη μου την Έφη, δεν μπορώ να πω μετά βεβαιότητος γιατί θυμάμαι αυτή την λεπτομέρεια, καθόμασταν εκεί δίπλα στο τραπεζάκι, χάμω στο πεζοδρόμιο. Τα λέγαμε.

Βγάζω από το ταγάρι μου και του δίνω όλα τα γυμνασιακά μου ποιήματα, ένα πακέτο ποιήματα σε στυλ Μπωντλαίρ, Καρυωτάκη κ.ά. Γάλλους «συμβολιστές» ξερωγώ κλπ. Της πλάκας γυμνάσματα, μη φανταστείς τίποτα σπουδαίο. Του τα ’δωσα. 

– Πάρ’ τα να τα πετάξεις!

Είχα μόλις ανακαλύψει τον Μπουκόφσκι και τον Τραϊανό, τον Γκίνσμπεργκ και τον Βοζνισιένσκι κλπ.  Είμαι μπητ, τέλος!

(Ελπίζω να με άκουσε και να τα πέταξε ο Μάριος, δεν τον έχω ρωτήσει. Αν και βρήκα πρόσφατα σχετικά μερικά, όχι πολλά, κάποια δακτυλόγραφα τέτοια γυμνασιακά, πλάκα έχουν…)

*

Μούζικα: Μιας και μπαίνομε σιγά-σιγά σε περίοδο προεκλογική... τρία τέταρτα, μια ωρίτσα με σοβαρά προεκλογική μουσική, καζού, μπάντζα, κόρνες, yippie παρλάτες και γέλια, γάρα και τραγούδια. Wake up America, Άμπι Χόφμαν και σία.

Tracklist

Όψις Α΄

1. Our Nat'l Anthem

2. Malachy's Bar & Grill

3. Texas Tweezers

4. The Drug Co.

5. Ave Maria

6. Jesus

Όψις B΄

1. Rubin

2. Flush Cool Water For Nixon

3. Chicago

4. Washington At Valley Forge

5. Religion Of Sorts

6. Out Of Doors

7. God Bless America

8. The Only Dope Worth Shooting