Τα βιβλιοπωλεία, ο Κορνήλιος κ.ά. διάφορα τινά

-Ι-

Καπούτ, λουκέτο λοιπόν κι’ ο Ελευθερουδάκης, ιστορικό βιβλιοπωλείο των Αθηνών, που με τα χρόνια και τους καιρούς είχε μετατραπεί σε μια ελεεινή αλυσίδα του βιβλίου και των νέων τεχνολογιών, νεκροθάφτης των αληθινών βιβλιοπωλείων. Δεν έβαλα τη γάτα μου να κλάψει.

Κλείνω λίγο τα μάτια μου και σκέφτομαι πως μετά τον Ελευθερουδάκη σειρά έχει ο Ιανός φέρ’ ειπείν.

Γιατί όχι;!

Νά!

(Στα παπάρια μου εννοώ λέγοντας «νά»!)

Όλοι οι «μεγάλοι» να κλείσουν.

Μακάρι!

Λυπάμαι βέβαια τους υπαλλήλους, που πέφτουν στην ανεργία, χωρίς καν μάλιστα να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους κλπ. Ως γνωστόν, εξ άλλου, οι εργασιακές συνθήκες και σχέσεις σ’ αυτά τα μπουρδέλα δεν είναι κι’ οι καλύτερες.

Ως βιβλιοπωλεία εγώ αναγνωρίζω μόνον τις όμορφες «τρύπες». Τέλος.

(Όσο για τα «ευπώλητα», που συστηματικά και μεθοδικά ολοένα κι’ εξοβελίζουν τ’ αληθινά βιβλία από τους πάγκους και τα ράφια αυτών των κατ’ όνομα βιβλιοπωλείων, ας πουλιόνται επιτέλους στα πριζουνίκ, εκεί που τους πρέπει – μέχρις ότου τουλάχιστον τ’ ανατινάξει κι’ αυτά με την σκέψη της μια Daria… ή μια Μαριγούλα… για να γουστάρουμε ψυχεδελικά!)

-ΙΙ-

Στον Ιανό εγώ μια φορά πήγα μόνο, σε μια εκδήλωση ποιητική, όπου μάλιστα είχε τόσο πολύ κόσμο ώστε προτίμησα να πάρω το ποτάκι μου και να βγω έξω να καπνίσω. Εκεί βρίσκω έναν ωραίο τυπά, άστεγο, που απ’ ό,τι μου ’πε εκεί στρώνει στον Ιανό απ’ όξω για να κοιμηθεί. Με ρώτησε τί γίνεται εδώ και του είπα.

Μοιραστήκαμε το ποτό και τα τσιγάρα.

– Κι’ εγώ γράφω, έγραφα, μου λέει.

– Χαίρω πολύ, Θόδωρας.

– Χαίρω πολύ, Κορνήλιος.

Μετά κάνα δυο-τρία χρόνια πληροφορούμαι πως πέθανε, στο δρόμο. Δεκαπενταύγουστο του ’14.

Κορνήλιος Λουλούδης – γκουγκλάρετε τ’ όνομα κι’ αναζητήστε τον, αν δεν τον ξέρετε και σας ενδιαφέρει. Θα βρείτε κι’ ένα μπλογκ με ποιήματά του, που του έφτιαξε ο Φίλιππας ο Κυρίτσης θαρρώ, ο «γνωστός».

...Μόνη μου περιουσία

τα ρούχα που φοράω,

κι ένα παλιό ρολόι

απ’ την εποχή του… Μάο!

Τίποτα ο Αριθμός

Πουθενά η Οδός

ΖΩ ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΩΣ!

 (*) Η ιστοσελίδα του Κορνήλιου: Το μαύρο κουτί... 

(πάτα το, Κιμ, αξίζει!)

*

Διάλειμμα, τραγούδι: Πιάφ.

«Να το ’σκαγα απ’ την κατσαρόλα / σαν το Σβέλτο το Κουνέλι, / το θρυλικό καμπαρέ 

της Μονμάρτρης / της Μονμάρτρης που είναι τα Εξάρχεια των Παρισίων… / μμμ… μμμ…»

Σ η μ ε ί ω σ η :

Η αρχική φωτογραφία: Λεπτομέρεια από ένα εξώφυλλο του Ιδεοδρόμιου. Την είχα δημοσιεύσει κάποια στιγμή στη μπουφού (μπουφού λέω εγώ το φουμπού) και ακολούθησε ο εξής διάλογος στα σχόλια:

Γιώργος- Ίκαρος Μπαμπασάκης Μπασιάκ, είναι το Ιδεοδρόμιο με κεντρικό κείμενο του Μπαμπασάκ! Αθάνατη εποχή!

Γιώργος Χ. Θεοχάρης Το έχω (μαζί με καμιά 60ριά τεύχη ακόμα)

Γιώργος Αραμπατζίδης /τάφοι στη σειρά.../ώς εκεί πού φτάνει το μάτι σου/

Θεόδωρος Μπασιάκος Ακούστε ρε Γιώργηδες... Στην Κλαυθμώνος, τις προάλλες, τότες με τα ποίηματα και τα τραγούδια, εκεί που περιφερόμουνα πέφτω πάνω σ’ έναν, γειά! μου λέει, γειά! του λέω, είμαι ο Στάθης, μου λέει, απ’ το Μουσείο – Μπαμπασάκ μπορεί να το ξέρεις. Τον θυμήθηκα, ίδιος, λίγο κοιλίτσα μόνο, άσπρα μαλλιά και αντικαταθλιπτικά όπως μου εξομολογήθηκε. Μου χρωστάει λέει αιώνια ευγνωμοσύνη, παρντόν; Ναι! διότι χάρη σε εμένα και τις σοφές συμβουλές μου γλίτωσε το στρατιωτικό!

Το οποίον: κάτι χρήσιμο έκαμα κι’ εγώ στη ζωή μου για τον πλησίον!