Café Τουταγχαμών κ.ά. ιστορίες

ΚΑΠΟΙΑ ΒΙΒΛΙΑ που με σημάδεψαν, που με σημάδεψαν κυριολεκτικά δηλ. μου φέραν τη ζωή τα πάνω-κάτω, τούμπα το ποιος είμαι, πού πάω, τί κάνω, τα αγόρασα σ’ ένα καφέ-μπαρ οπού σύχναζα νέος κι’ είχε ένα δωμάτιο με βιβλία.

Στο καφέ Τουταγχαμών, πράγματι, αγόρασα:

το περιοδικό Πάλι,

τα Μανιφέστα Νταντά,

μία ανθολογία συγκεκριμένης ποίησης,

Μπορίς Βιάν: «Φθινόπωρο στο Πεκίνο» και «Ποιήματα»,

Ντύλαν Τόμας: «Το πορτραίτο του καλλιτέχνη ως νεαρού σκύλου»…

Εντάξει, η συγκεκριμένη ποίηση δεν με επηρέασε και τόσο, αλλά μ’ επηρέασε ένα άλλο μάλλον όχι πολύ γνωστό μυθιστόρημα «Απόφοιτος με μέτριο βαθμό», δεν θυμάμαι τίνος, μ’ ένα ερωτικό τρίο – ένας τζαμοκαθαριστής, μια σουρλουλού τρελλή γκόμενα κι’ ο λετριστής ποιητής σύντροφός της… Θυμήθηκα:

Τζων Γουαίην λέγεται ο συγγραφέας, μάλλον καμμία σχέση με τον γνωστό Τζων Γουαίην!

(Κι’ αυτό απ’ το Τουταγχαμών, μου το έκανε δώρο μια τρελλή κοπελιά που τραβιόμουν μαζί της κάποιο φεγγάρι και μου έφυγε μ’ έναν φορτηγατζή θαρρώ που την έδερνε κιόλας…)

Νομίζω ότι το δωμάτιο με τα βιβλία το βάσταγε ο μακαρίτης Κώστας Γιαννουλόπουλος, ο τζαζίστας.

Έτσι που λέτε.

Απ’ την άλλη, τα χειρότερα ποτά τα έχω πιει σε κάτι βιβλιοπωλεία σύγχρονα, του κέντρου, που διατηρούν και μπαρ, με κάτι ξενέρωτους φιλολογίζοντες που εγκάρδια με προσκαλούν να καθίσω μαζί τους και με ζαλίζουν με τις απίστευτες περισπούδαστες φλυαρίες τους, όσο δε για κέρασμα ούτε λόγος – καθείς τα δικά του. Άμα με ξαναδούν, σφυρίχτε μου.

Αχ! 

Το καφέ-μπαράκι μας, έτσι όπως είναι σήμερα:

[ Ένα ποστ στο facebook, 19/11/2017 ]

Μνήμη Κώστα Γιαννουλόπουλου

ΝΟΜΙΖΩ πως ήταν ο Γιαννουλόπουλος, που διαχειριζόταν ένα μικρό βιβλιοπωλείο εντός του καφέ-μπαρ Τουταγχαμών, Σόλωνος και Ζωοδ. Πηγής. Ήταν από τα πρώτα μου στέκια στα Εξάρχεια, γύρω στα 1979-80. Δεν είχε πολλά βιβλία αλλά ήταν όλα ένα κι’ ένα, άξια να διαβαστούν από την ανήσυχη νεολαία της εποχής – τουλάχιστον!

Με το καλημέρα που λένε, με κόβει ο Κ.Γ., μου συστήνει την Ανθολογία Συγκεκριμένης Ποίησης και το Πορτραίτο του καλλιτέχνη ως νεαρού σκύλου.

Αυτά οφείλεις να διαβάσεις!

Και άλλα...

Βιάν!

Αναρωτιέμαι επ’ ευκαιρία, λεφτά δεν είχαμε πολλά, πώς διάολο βολεύαμε τσιγάρα, καφέδες, ποτά, κεράσματα, βιβλία;

Ήρθε μια μέρα ο Κ.Γ. κι’ έκατσε στο τραπέζι της παρέας μας. Η κοπελιά μου είχε καταγοητευτεί. Κι’ εγώ, παρομοίως. Έτσι μου ’ρχονταν να τον βουτήξω απ’ το γιακά και να τον εκπαραθυρώσω.

Το μπαρ βρισκόταν ως γνωστόν στον 1ο όροφο.

(Θα γλίτωνε, εκτός κι’ αν ήταν άτυχος!)

Η μουσική ήταν τζαζ φυσικά.

Η Ελένη η Κυριαζοπούλου όμως θυμάται και την Αρλέτα με την κιθάρα...

14 σχόλια

85Yiannis Fakas, Margarita Milioni και 83 ακόμη

Μερικά από τα σχόλια:

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης: Φίλε Τεό, ο αείμνηστος Γιαννουλόπουλος διαχειριζόταν, με απίστευτο μεράκι και γνώσεις, το βιβλιοπωλείο του Pop Eleven, όταν ήταν ακόμη στη Σκουφά.

- Θεόδωρος Μπασιάκος: Φίλε Ίκαρε, κι αυτό στον πρώτο όροφο δεν ήταν; :)

- Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης: Όχι, ήταν ισόγειο, το Pop Eleven.

- Θεόδωρος Μπασιάκος: Πω, πω, γερνάω, τρίζουν μέσα μου σκάλες ξύλινες!!

- Βασίλης Καμπούρης: Έχετε και οι δυο δίκιο. Στη Σκουφά ήταν ισόγειο. Στην Πινδάρου και Τσακάλωφ ήταν στον πρώτο όροφο. Ήτοι το γήρας δεν υφίσταται. Το τρίξιμο είναι μόνο των δοντιών όταν περνούν φασίστες…

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης: Ο θρυλικός, πάντα ετοιμόρροπος, Τουταγχαμών ήταν εκεί που λες, απέναντι από τον εξίσου θρυλικό Μπερντέ, και έπαιζε σχεδόν πάντα ροκ και δεν θυμάμαι να είχε βιβλιοπωλείο.

Ελένη Κυριαζοπούλου: Καλημέρα Θόδωρέ μου. Όχι την Αρλέτα, θυμάμαι την Φλέρυ στο Τουταγχαμών. Αν συνδυάσουμε τις αναμνήσεις θα βγει λαβράκι… χαχαχαχα

(μεσολαβούν κάποια άλλα σχόλια, μετά μουσικής, φωτογραφιών κλπ.)

Θεόδωρος Μπασιάκος: Τελικά είχε, δεν είχε βιβλία στο Τουταγχαμών; Κι’ εγώ από πού πήρα το Φθινόπωρο στο Πεκίνο και το Χειρότερα κι’ από σκυλιά; Ή τον Απόφοιτο με μέτριο βαθμό; Ίσως τα έχω μπερδέψει μέσα μου, αλλά θυμάμαι ένα δωμάτιο με βιβλία, ένα πάγκο βασικά, αριστερά στο διάδρομο για τις τουαλέτες, όπως πήγαινες για το ψιλό σου, ή δεξιά όπως γύρναγες. Και μάλιστα το δωμάτιο αυτό ήταν ένα-δυο σκαλάκια χαμηλότερα. / Επίσης τότε κυκλοφορούσε το περιοδικό Τζαζ (σκέτο).


(Μετά από κάνα χρόνο, άλλο ένα υπέροχο σχόλιο, αυτή τη φορά από την Χαρά Πελεκάνου:)

Χαρά Πελεκάνου: Να προσθέσω κι εγώ, με ολίγη σεμνότητα βεβαίως, ότι το βιβλιοπωλείο του Pop Eleven το διαχειριζόμουν κι εγώ από φθινόπωρο του ’72 μέχρι καλοκαίρι ’73, στο ημιυπόγειο της Σκουφά. Εποχή που σύχναζαν εκεί Δενέγρης, Μεϊμάρης, Βελισσαρόπουλος, Κουτσούρη, Στρατιδάκης, Μαστοράκης, Χριστοδούλου (Αρκούδης), Ελληνιάδης (συνάδελφος στο δισκάδικο) και άλλοι ωραίοι τύποι.

(λίγο σταφ από το Ποπ 11)

[ Ένα βιβλιαράκι, πολύ γαμάτο... ]

Ντύλαν Τόμας: Το πορτραίτο του καλλιτέχνη ως νεαρού σκύλου

ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ – πια, όχι, δεν το έχω. Δύσκολα ίσως το βρίσκεις και στα παλαιοβιβλιοπωλεία, δεν το ψάχνω. Κι’ όμως, με σημάδεψε στα νιάτα μου, δηλ. στα πολύ νιάτα μου...

Ίσως το πιο αγαπημένο μου βιβλίο μετά τον «Απόφοιτο με μέτριο βαθμό» του Τζών Γουαίην – καμμιά σχέση με τον γνωστό...

Ο τίτλος είναι προφανώς παρωδία του Τζόϋς.

(Σημειώνω, παρεμπιπτόντως: μόνον όποιος αγαπά και γνωρίζει κάτι μπορεί να το παρωδεί και να το σατυρίζει και να το δολοφονεί ακόμη, χωρίς να γίνεται ηλίθιος... αν όχι εντεταλμένος ηλίθιος... για να μην πω: μαψ! με μι κεφαλαίο μάλιστα: Μαψ! – και μισός!)

Για να είμαι ειλικρινής:

Δεν θυμάμαι τίποτα απ’ το βιβλίο. Θυμάμαι μόνο ότι το αγαπούσα και το καμάρωνα.

Χμ! Κάπως όπως τα κορίτσια που αγαπούσα...

Εκείνο τον καιρό μοιραζόμασταν με ευκολία και τα κορίτσια και τα βιβλία κι’ όλα!

Άραγε μου έφυγε με κανέναν φίλο κολλητό;

Δεν ξέρω.

Αλλά τ’ αγαπούσα!

Το θυμήθηκα απόψε και συγκινήθηκα.

Για να είμαι ειλικρινής:

Κάτι θυμάμαι απ’ το βιβλίο, ωστόσο. Μιλάει για ένα μπαρ, παμπ ξέρω ’γώ, κάτι τέτοιο, που το λέγαν Αβησσυνία. Είναι λογοπαίγνιο – «I'll been seein’ ya», παναπεί: τα λέμε, γειά σου, μπάϊ!

Τραγούδι: Ο Τζώνυ ο Γκιτάρ, από την Πέγκυ Λη.