Το ιδιωτικό μου όραμα: Μπόμπες!

Ήμουν 20 χρονών. Διάβαζα: Ρεμπώ κλπ. Έγραφα κιόλας, δηλ. το πάλευα, ψαχνόμουν. Μπορείς να πεις πως αντέγραφα κιόλας, απλώς προσθέτοντας κάποιες δικές μου ασήμαντες ίσως (έως κακές μπορώ να πω πλέον) πινελιές. Μολονότι δεν επεδίωκα αυτό που λέμε σήμερα δημόσιες σχέσεις, κάποιοι της προηγούμενης γενιάς με πρόσεξαν και με καλοδέχτηκαν στους φιλολογικούς τους κύκλους. Με προέβαλλαν, κι’ οπωσδήποτε τους οφείλω ένα ευχαριστώ.

Συνέβη όμως κάτι μια βραδιά. Με πιάνει ο ***** και μου λέει ότι δεν κάνω καλά που γυρνάω στα Εξάρχεια κι’ αμελώ τις σπουδές μου. Μου είπε να φροντίσω να πάρω το πτυχίο, θα μπορούσα ίσως είπε να βολευτώ στην ΕΡΤ φέρ’ ειπείν κι’ έτσι να…

Καταλαβαίνετε, ξενέρωμα για τον νεαρό.

Ξέκοψα.

Ούτε ευχαριστώ ούτε τίποτα. Αλητεία! Δυστυχία!

Έκανα 20 χρόνια να ξαναβγάλω βιβλίο, να δημοσιεύσω έστω σε περιοδικό λογοτεχνικό – με μία μοναδική εξαίρεση, θαρρώ, ένα μικρό ποίημα στο Νέο Επίπεδο του Στεφανάκι. (Δεν ξέρω καν πώς έγινε αυτό!)

Ούτε με συναδέλφους ποιητές έκανα παρέα. Εννοώ ποιητές κάπως γνωστούς στη πιάτσα. Καμμιά φορά έπεφτα τυχαία στο δρόμο ή σε κάνα μπαρ απάνω στον Καρούζο π.χ. – που είχαμε γνωριστεί στην Βιβλιοθήκη 31 – αλλά μ’ αυτόν η επαφή πιότερο έμοιαζε με τυχαίο αντάμωμα δυο ρώσσων αναρχικών στην εμιγκράτσια, πιοτό και πολιτική, παρά συνάντηση συναδέλφων...

Για μένα ήταν θέμα τιμής: τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από την μοίρα του «καταραμένου», του maudit. Εμείς ό,τι διαβάσαμε δεν το διαβάσαμε ως φιλόλογοι.

 Τελεία.

«Θα ’θελα λίγο δυναμίτη, θα ’θελα μιαν έκρηξη που να σκορπίσει το χειρότερο θάνατο στα βολέματά σας…» 

Ν.Καρούζος

Μούζικα! – Απόψε γουστάρω μουσική! Γουστάρω 4 Μουσάτους και Μπι Μπι Κινγκ. 

(*) Δεν αναφέρω το όνομα του καλού ποιητή μας. Αν θέλετε, βεβαίως, το αναφέρω, πολύ αξιόλογος άλλωστε. Κι’ εννοείται πως κι’ εγώ ξηγήθηκα αχάριστα…

Γουστάρω το σκάνδαλο, μα επειδή ακριβώς γνωρίζω τα ήθη των φιλολογικών κύκλων αυτή τη στιγμή αν έλεγα ένα όνομα θα ακούγονταν σαν φιλολογικό κουτσομπολιό, θόρυβος προς τέρψιν του κοινού κλπ. Αν ξέρατε πόσο τα βαρυέμαι τούτα αγαπητοί συνάδελφοι!

Εγώ ούτως ή άλλως είμαι και φαίνομαι ένα σκάνδαλο για την αστική τάξη και την ιντελιγκέντσια της, δεν έχω ανάγκη τον θόρυβο.

Επιδόρπιο:

Κάποια νεανικά σκιτσάκια του Αργεντινού φίλου Bruc Truc.