Το Νερατζάκι

Λέω για την Νίτσα Μαρούδα, το “Νεραντζάκι” του παλιού λαϊκού μας σινεμά.

Αρχές δεκ. ’60, σπουδάστρια ακόμα στην Δραματική Σχολή, η Νίτσα μαθαίνω πως έμενε σ’ αυτό το ίδιο δωμάτιο που μένω τώρα εγώ.

Απόψε συλλογιέμαι την Νίτσα με τρυφερότητα μαζί και μια ανησυχία. Την συλλογιέμαι εδώ, στην άκρη του ντιβανιού, τυλιγμένη στην τρύπια κουβέρτα μου, να μελετά τον Ρωμαίο και την Ιουλιέττα. Τί όμορφο κορίτσι! 

Το πιο όμορφο κορίτσι του κόσμου, στο δωμάτιό μου!

Τί ευτυχία!

Την αγαπώ, την καμαρώνω, την θαυμάζω!

Είναι το κορίτσι των ονείρων μου!

Έκανε άραγε το ίδιο ψοφόκρυο στην Αθήνα του ’60 όπως και στα 2014; Κρύωνε η καλή σου; Κι’ είχε άραγε τσιμπήσει τίποτα κείνη τη μέρα, ή μια απ’ τα ίδια;

Αχ, βρε Νιτσάκι, τί κακό έχουμε κάνει και ταλαιπωρούμεθα εμείς οι καλλιτέχναι διαμέσου των αιώνων;

ΥΓ. (Πληροφορούμαι πως ζει το Νεραντζάκι, είναι μάλιστα πεθερά μιανού στελέχους της Δεξιάς και του ευρύτερου Μετώπου της Λογικής. Δεν πάμε καθόλου καλά. Ας είναι! Ό,τι αγάπησα εγώ δεν μπορώ να το ξεαγαπήσω…)