μου επιτρεπετε, δεσποινις;

Λίγο να γύρω πάνω σας.

Στα λαιμουδάκια σας να ξαπλωθώ.

Ακούστε!

Ακούτε; – Άγγελοι μελαψοί

βαράνε τα κλαπατσίμπαλά τους για τα μένα.

Ως τοπίο, είστε τοπίο ανοιξιάτικο με μαργαρίτες.

Ως θάνατος, είστε – αχ! – τί γλυκός που είστε θάνατος

από μαχαίρι μπαμπέσικο, φυσικά, σε τοπίο με μαργαρίτες.

καλε, τι δυνατος που ειμαι. . .

Με το ’να χέρι μου σηκώνω ολάκερο βουνό

(μαζί με το εκκλησάκι στην κορφή).

Η κλωτσιά μου σωριάζει μέγαρα χρηματιστήρια πύργους.

Το φύσημα της μύτης μου γνωστό κι’ ως τα κανόνια του Αβρόρα

τη γη φέρνει τα πάνω κάτω.

Μα όχι, τρελλό κορίτσι, αυτό δεν το μπορώ δεν γίνεται αδύνατον:

να μη σε αγαπάω!

Μαρκ Σαγκάλ, Το δωράκι,

λιθογραφία