το πορτοκαλι

Ένα πορτοκάλι

απ’ τα κάγκελα του κελιού μου

έσκασε μέσ’ στο καθίκι

με τα κάτουρά μου

Τα κάτουρά μου

όλα στη μάπα μου

– Τί ευτυχία! –

Η αγαπημένη μου

δεν με ξέχασε, δεν με ξέχασε!

φωκιες και βασιλιαδες

Γράφει ο Πρεβέρ,

στις ιστορίες του για άτακτα παιδάκια:

Οι φώκιες είναι πιο οκέυ από τους βασιλιάδες!

Οι φώκιες την αράζουν ξέγνοιαστες

με την κοιλιά τους

σ’ ένα βραχάκι και λιάζονται αγναντεύοντας το πέλαγο

χωνεύοντας το μπαρμπουνάκι ή τη σαρδέλα τους

Οι βασιλιάδες αντιθέτως κάθονται

με τον κώλο τους

αποκλειστικώς και μόνον

σ’ ένα θρόνο στριφογυρνώντας ολοένα

ανήσυχοι με χίλιες δυο σκοτούρες – εξεγέρσεις των υποτακτικών, απειλές από βορρά και εξ ανατολών, ίντριγκες των αυλικών...

( Έ’χω χάσει το βιβλίο, μα κάπως έτσι στο περίπου τα γράφει ο τρελλάρας ο Πρεβέρ ).