Περί έρωτος

( σκόρπιες σημειώσεις από τα ημερολόγια )

Μόλις την ξεπροβόδισε κι’ επιστρέφει στο καμαράκι, οπού τον περιμένει η μυρωδιά της...

*

Η μυρωδιά της: η μυρωδιά μιας γυναίκας που ξέρει ν’ αγαπιέται.

Αχ! πόσο είναι χαρούμενη η μύτη του... δεν πρέπει να έχ’ υπάρξει μύτη πιο φτυχισμένη απ’ την δική του...

*

Π ο ί η μ α :

Ένα τσιγαράκι

μετά τη μάσα

μετά το πήδημα

μετά το ποίημα –

αυτό είναι η δικιά μου προσευχή

το Ευχαριστώ μου στη ζωή.

*

Στο κρεβάτι γελάνε πολύ.

(Προσπαθώ να θυμηθώ γιατί γελάνε, μα ίσως δεν έχει και τόσο σημασία στο φινάλε...)

Το γέλιο ομορφαίνει τους ανθρώπους. Η εξουσία μισεί (φοβάται) το γέλιο.

*

Άγριο σεξ! -

άγριο με όλη τη σημασία της λέξης.

(Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχει σεξ εξημερωμένο, πολιτισμένο, έντεχνο κλπ. κλπ.

Στο σεξ δεν είναι δυνατόν να ισχύουν οι νόμοι της αγοράς ή οι νόμοι του αθλητισμού και δη του πρωταθλητισμού κλπ. κλπ.

Έλα μου όμως που ισχύουν! Ισχύουν; Ισχύουν αλλ’ αμφιβάλλω!)

*

Η σύστασις του έρωτος:

99% τριβή, διάφορες μορφές τριβής

0,99% καπνός

– είναι κι’ ένα 0,01% το οποίο θα μπορούσαμε να ονομάσομε κοσμικό ρίγος! –

*

Οσάκις ζευγαρώνουν δυο ταπεινά και προφανώς θνητά σκουλικάκια σαν εμάς σ’ ένα καμαράκι μάλλον φτωχικό σε μια πόλη άθλια δεν πά’ να είναι και η διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι που λεν κάτι βλαμμένοι ποιητές σε μια χώρα που την θαρρούμε χώρα ενώ μόλις που είναι τοπίο που λεν κάτι άλλοι βλαμμένοι ποιητές σ’ έναν πλανήτη πανέμορφο μεν και γαλάζιο αλλά καλύτερα άσ’ τα να πάνε μ’ όσα γίνονται εδώ πέρα στην επικράτεια του πιο ψωραλέου απ’ τους ψωραλέους ήλιους ενός γαλαξία της πλάκας, οπού αμφιβάλλω αν υπάρχουν κιόλας ποιητές άλλοι, εξωγήϊνοι δηλ., χαμένου του γαλαξία μας λέω μέσ’ σ’ ένα σύμπαν διαστελλόμενης αν και εντυπωσιακής έπαρσης μέσ’ σ’ ένα τίποτα πράγματι μεγαλειώδες πιο μεγάλο κι’ απ’ τον Θεό αυτοπροσώπως δηλ.

οσάκις λοιπόν ζευγαρώνουμε μια ανατριχίλα υπαρξιακή διαπερνά το σύμπαν ολάκερο ως τα πέρατά του κι’ ακόμα πιο πέρα...

Το γκραν φινάλε το ξέρουμε: πουτάνα όλα!

Αλλά υπήρξαμε – υπήρξαμε! – σ’ ένα κλάσμα του κοσμοδευτερολέπτου

και σμίξαμε – σμίξαμε! – σε μια στιγμή αυτού του κλάσματος

Τίποτε πιο μεγαλειώδες.

Ποιος Θεός;!

(Ας μην της πω σ’ αγαπώ, μπορεί να την ξενερώσει...)

*

Π ο ί η μ α :

Είμαι αυτός που βλέπεις

Όταν κυτταζόμαστε στα μάτια

Όταν είμαι μέσα σου.